Θα πάρουν και οι "ρεπατζήδες" του συστήματος απάντηση με την απεργία στις 16 Ιουνίου

“(…) αυτός ο κόσμος της εργασίας είναι που θα δώσει ρεπό διαρκείας πολύ σύντομα στην κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη (...). Και μια προοδευτική κυβέρνηση θα έρθει να ανατρέψει αυτές τις ρυθμίσεις του εργασιακού Μεσαίωνα”.

Το απόσπασμα είναι από τη δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρα, από τη συγκέντρωση της ηγετικής ομάδας τη ΓΣΕΕ προχθές, τη μέρα της απεργίας, στην οποία παραβρέθηκε επικεφαλής των κομματικών μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή ήταν η “μητέρα των μαχών” για την οποία μιλούσαν τόσες μέρες... Οι φωτογραφίες βγήκαν, τα πλάνα έπαιξαν, το αγωνιστικό προφίλ αναθερμάνθηκε (λέμε τώρα…). Δόθηκε το μήνυμα ότι η μόνη ελπίδα για τους εργαζόμενους είναι να "πάρει ρεπό" ο Μητσοτάκης και να επιστρέψει -ως “ρεπατζής” του συστήματος- ο Τσίπρας, για να καταργήσει και αυτόν τον νόμο, όπως (δεν) έκανε και με τα μνημόνια.

Την αμέσως επόμενη μέρα και ενώ η μία μετά την άλλη οι συνδικαλιστικές οργανώσεις παίρνουν απόφαση για νέα απεργία την Τετάρτη 16 Ιουνίου, μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, με κοινή στάση οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ ξεκίνησαν την επιχείρηση αποκλιμάκωσης και υπονόμευσης της πάλης ενάντια στο νομοσχέδιο, και μάλιστα με επιχειρήματα δανεισμένα από την κυβερνητική προπαγάνδα, ότι δήθεν ...ο κόσμος δεν θέλει απεργία! Έτσι, στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας απέρριψαν την πρόταση για απεργία και αποφάσισαν στάση εργασίας (!) την Τετάρτη 16 Ιούνη.

Την τακτική να πετάνε την ευθύνη για τις αμαρτίες τους στις “διαθέσεις του κόσμου”, την ξέρουμε, βέβαια, και από τότε που έλεγαν ότι υπογράφουν μνημόνια γιατί “ο κόσμος δεν θέλει ρήξη”.

Ποιος είναι, όμως, που δεν θέλει απεργία;

Μήπως είναι οι ναυτεργάτες, οι εργάτες της COSCO, οι εργάτες της Ζώνης του Περάματος, όπου η απεργία είχε 100% συμμετοχή; Μήπως είναι οι εργαζόμενοι στις φαρμακοβιομηχανίες και φαρμακαποθήκες που "έκλεισαν" μετά από χρόνια; Μήπως είναι οι 850 οδηγοί και τεχνικοί της ΕΘΕΛ που δήλωσαν απεργοί, προσπερνώντας τις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που είχαν κηρύξει ολιγόωρες στάσεις εργασίας; Μήπως είναι οι εκατοντάδες νέοι και νέες που απήργησαν για πρώτη φορά στη ζωή τους και σχημάτισαν, μαζί με τους συναδέλφους τους, τις μεγαλύτερες απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων;

Η απάντηση είναι απλή: Την απεργία δεν τη θέλουν όσοι φοβούνται τη δύναμη των εργαζομένων! Όσοι φοβούνται ένα κίνημα που οργανώνεται στους χώρους δουλειάς, ένα κίνημα χειραφετημένο από τη στρατηγική του κεφαλαίου, που δεν θα γίνεται σκαλοπάτι για να "ανεβοκατεβαίνουν" κυβερνήσεις, αλλά θα συγκρούεται με το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα, διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Και σε αυτούς, εκτός από την εργοδοσία και την κυβέρνηση της ΝΔ, συγκαταλέγεται και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Θα πάρουν απάντηση με την επιτυχία της απεργίας και των συλαλλητηρίων της Τετάρτης!