Γιατί, για άλλη μια φορά, και τώρα ακόμα πιο αποφασιστικά πρέπει να φανεί ποιοι είναι οι “πρωταγωνιστές”. Είναι η σύγχρονη εργατική τάξη που παράγει τα πάντα. Όταν οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια της Γαλλίας απεργούν τα περιπολικά της αστυνομίας μένουν ακίνητα. Αν αποφασίσουν οι εργαζόμενοι στα τεχνολογικά μεγαθήρια να μην γράψουν κώδικες, ο Musk, πέρα από τη λέξη “διαλεκτική” θα τουιτάρει και το “είμαι παράσιτο”. Γιατί όταν τα πλοία μένουν “δεμένα” το μόνο που μένει στους εφοπλιστές είναι οι αυλοκόλακες που τους υμνούν για το “πόσο πολύ εξυψώνουν την Ελλάδα”. Γιατί θα έχουν μια ευκαιρία όσοι κομπάζουν πως “κάνουν τα πάντα για τον λαό” να πάνε να δουλέψουν αυτοί έστω για μια ώρα στα εργοτάξια, στις εταιρείες delivery, στα ναυπηγεία και οπουδήποτε αλλού και ύστερα να δούμε αν θα μπορούν να συνέλθουν, έστω φορώντας και νανογιλέκα. Γιατί προσφέρει άπλετο γέλιο να βλέπεις ορισμένους “παπαγάλους” να επιβεβαιώνουν ότι η μόνη χρησιμότητα τους είναι να βλέπουν στο google maps πόσο κόκκινος είναι ο Κηφισός.
Γιατί, αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα. Αυτό επιβεβαιώνει η μέχρι τώρα πείρα. Το ρεύμα δεν θα κόβεται, όχι ψάχνοντας με ποιο “μοντέλο” θα αποφασίσουν να μας γδέρνουν, αλλά με κινητοποιήσεις στους παρόχους “αρπαχτικά”. Τα σπίτια του λαού δεν θα βγαίνουν στο σφυρί, όχι όσο παρακολουθούμε πώς οι “Πάτσηδες” αξιοποιούν τους νόμους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όταν δυναμώνει η αλληλεγγύη. Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς δεν θα δούμε στον αιώνα των αιώνων της “ανταγωνιστικότητας και αντοχής της οικονομίας”, αλλά όταν οργανώνεται η πάλη για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς. Αυτό έδειξαν οι οικοδόμοι, οι εργαζόμενοι σε εταιρείες τηλεπικοινωνιών, οι εργαζόμενοι στην Cosco και αλλού.
Γιατί, η ενότητα και ο αγώνας των “από κάτω” είναι ό,τι τρέμουν οι “από πάνω”. Όταν κάθε λογής μηχανισμός ψάχνει ποια “σάρκα από τη σάρκα” του συστήματος, είναι “ευάλωτη” σε πιέσεις. Όταν οι επιχειρηματικοί όμιλοι “σφάζονται” μεταξύ τους για το ποιος θα “μασήσει” περισσότερα από τα δισεκατομμύρια που τους ταΐζουν κυβερνήσεις και ΕΕ. Όταν, κάθε κράτος και “συμμαχία”, “ακονίζουν τα μαχαίρια” τους για το με τι όρους θα συνεχίζουν να σφάζουν λαούς με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Τότε, είναι η ώρα, να κλιμακωθεί η πάλη του λαού, να καταφέρει περισσότερα “χτυπήματα”, με σημαία τις δικές του ανάγκες.
Γιατί, όταν σφίγγει το στομάχι πρέπει να δυναμώνουν οι γροθιές. Δεν, είναι όλοι σαν τα μούτρα τους. Η απεργία θα είναι μια μέρα που “θα σκεφτούμε εμάς” και τη δύναμη μας. Είναι μια μέρα που όσα συγκρούονται στη ζωή, φαίνονται πιο καθαρά. Θα τους αφήσουμε στα υλικά του “καπαμά” τους, στις συνεννοήσεις και την διαπλοκή με τα αφεντικά, στα “ραντεβού” και στις διαπροσωπικές σχέσεις που λάμπει η σαπίλα του συστήματος τους. Ας “υποκλέψουν” εκείνη την μέρα πολύ προσεκτικά τα συνθήματα μας...
Γιατί, τελικά, έχουμε μια ζωή να κερδίσουμε και καμία ώρα να τους χαρίσουμε. Η ελπίδα “χτίζεται” στους δρόμους του αγώνα. Στη δύναμη που μπορείς να αντλήσεις όταν παλεύεις μαζί με όσους έχουν τα ίδια βάσανα με εσένα. Όταν “ακούς” όλα όσα “φωνάζουν” πως σήμερα μπορούν να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες μας. Αλίμονο αν προσδοκούμε λύσεις από όσους δέχονται τις ευχαριστίες των “Λάτσηδων” και πρόσφατα κάνουν συμμάχους και τα “Alter Ego” τους. Τώρα είναι η ώρα βγούμε μπροστά, αφήνοντας πίσω όσους μας καλούν να υποταχθούμε σε μια ζωή χωρίς ανταμοιβή.