Όλοι οι νέοι εργαζόμενοι παλεύουμε κάθε μέρα για να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην. Νέοι άνθρωποι, με όνειρα, που, ακόμα κι αν καταφέρουμε τελικά να βρούμε μια δουλειά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το αντεργατικό καθεστώς που έχουν επιβάλλει οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Μερική απασχόληση, ανασφάλιστη εργασία, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων.
Είμαστε τόσο ελεύθεροι όσο μας επιτρέπουν το στομάχι μας, η ανάγκη για να έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Είμαστε τόσο ελεύθεροι όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες για να μεγαλώνουν τα παιδιά μας αξιοπρεπώς, για να μπορούμε να προλαβαίνουμε ασθμαίνοντας τους λογαριασμούς που τρέχουν, για να αντιμετωπίζουμε την ακρίβεια που δημιουργεί ανασφάλεια. Η ελευθερία της μισθωτής σκλαβιάς δεν αφήνει πολλές επιλογές. Φεύγουμε το πρωί από το σπίτι και επιστρέφουμε το βράδυ για να πούμε ότι βγάλαμε τα έξοδα της μέρας και τίποτα περισσότερο, όπως μια ικανοποίηση δικής μας ανάγκης.
"Οι μόνοι που θυμούνται πόσες ώρες δουλεύουμε, είναι οι οικογένειές μας και οι φίλοι μας" …γιατί λείπουμε!
Τα εξαντλητικά ωράρια, οι 7 μέρες σερί δουλειά χωρίς ρεπό, η δουλειά τις Κυριακές είναι πίσω από τις γυαλισμένες βιτρίνες, τα καλοφτιαγμένα ράφια, τα "χαμόγελα" υποδοχής. Χωρίς να μπορούμε να προγραμματίσουμε τη ζωή μας, αφού οι άδειες γίνονται "όνειρα θερινής νυκτός" μπροστά στην "αυξημένη δουλειά", τις "λευκές Κυριακές", τα "εορταστικά ωράρια", λες κι εμείς δεν έχουμε ανάγκη και δικαίωμα για ελεύθερο χρόνο με τους δικούς μας ανθρώπους. Δουλειά κακοπληρωμένη και προσωρινή, αφού η εργοδοσία "πατάει" πάνω στις ατομικές συμβάσεις εργασίας που κυριαρχούν.
Οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές, ούτε ρομπότ. Μέσα στις 24 ώρες της ημέρας πρέπει να κοιμούνται, να αναπαύονται, να τρέφονται, και φυσικά, επειδή μιλάμε για ανθρώπους, να έχουμε ελεύθερο χρόνο. Να μπορούμε να απολαμβάνουμε τον πολιτισμό, να ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, αλλά και να συμμετέχουμε στην κοινωνική και πολιτική ζωή.
Σήμερα ποιος εργαζόμενος ποια εργαζόμενη μπορεί να τα κάνει όλα αυτά;
Αυτή η ζωή, ένα μόνιμο τρεχαλητό με τα “ωράρια λάστιχο” στους τόπους δουλειάς, δεν αποτελούν ούτε πρόκειται να αποτελέσουν ποτέ επιλογές των ίδιων των εργαζομένων. Είναι επιλογή όλων των κυβερνήσεων και το αποτέλεσμα των -κατά παραγγελία του κεφαλαίου- αντεργατικών νόμων, οι οποίοι κομματιάζουν την προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική ζωή, εξαφανίζουν τον όποιο ελεύθερο χρόνο.
Το γεγονός ότι οι σημερινοί νέοι και νέες ζούμε και δουλεύουμε με όρους πολύ χειρότερους από τους γονείς μας, με την ανασφάλεια να κυριαρχεί, δεν είναι μοιραίο. Είναι κι αυτή μία σημαντική πλευρά τού τι σημαίνει πρόοδος για το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα. Είναι κι αυτή μία απόδειξη για το γεγονός ότι, όσο κι αν εξελίσσεται η επιστήμη στο σημερινό σύστημα, το χάσμα ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές, όχι μόνο δεν θα μικραίνει, αλλά θα μεγαλώνει διαρκώς.
Μόνο η δική μας αγωνιστική δράση, η αλληλεγγύη, η οργάνωση στα σωματεία, μπορούν να φέρουν θετικές εξελίξεις στους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, στις ζωές μας! Αυτό απέδειξαν οι αγώνες στην e-food, η αποτροπή δεκάδων πλειστηριασμών πρώτων κατοικιών! Αυτό φοβούνται κυβέρνηση και εργοδοσία, γι’ αυτό πολυδιαφημιζόμενοι «εργοδότες-πρότυπα» ξεσκεπάζονται όταν οι συνάδελφοί μας οργανώνουν τον αγώνα τους, γίνονται μέλη των σωματείων τους, κάνουν «φασαρία» για τα δίκαια αιτήματά τους.
Κερδίζουμε τα δικαιώματά μας με τον συλλογικό μας αγώνα!
- Γιατί η ζωή δε χωράει σε σπαστά ωράρια και δουλειά 7 στα 7, σε «εορταστικά ωράρια».
- Γιατί οι ανάγκες μας δεν τελειώνουν μαζί με τον μισθό στις 15 του μήνα.
- Γιατί οι ζωές μας μετράνε!
- Γιατί τίποτα δεν μας έχει χαριστεί.
Συμμετέχουμε όλοι μας στην απεργία στις 28 Φλεβάρη. Δίνουμε την δικιά μας απάντηση! Δυναμώνουμε τον αγώνα μας!
*Ελένη Τσίγκλα, Μέλος του Τομεακού Συμβουλίου Ηλείας της ΚΝΕ, αντιπρόεδρος σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηλείας