Βαδίζουμε με την ΚΝΕ στον δρόμο της ανατροπής της γυναικείας ανισοτιμίας!

Ο αγώνας για το πανεπιστήμιο που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες της εποχής μας μπορεί και πρέπει να δυναμώσει, να γίνει υπόθεση κάθε φοιτητή και φοιτήτριας. Γιατί έχουμε ανάγκη από ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, που θα στηρίζει τις νέες και τους νέους στις σπουδές τους. Θα δίνει τα αναγκαία «εργαλεία» σε κάθε επιστήμονα για να «ξεκλειδώνει» τις δυνατότητές του, να μπορεί να αναπτύσσει πολύπλευρα την προσωπικότητά του και την επιστημονική του γνώση. Θα κάνει «μάθημα ζωής» την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, την συναδελφικότητα, το σεβασμό απέναντι στο άλλο φύλο. Αυτό είναι το Πανεπιστήμιο της κοινωνίας της πραγματικής ελευθερίας, του σοσιαλισμού-κουμμουνισμού.

Αντιπαλεύουμε το σημερινό πανεπιστήμιο που στέκεται εχθρικά απέναντι στις ανάγκες και τα όνειρά μας. Η επιχειρηματική δράση του αντιμετωπίζει τη γνώση σαν εμπόρευμα και τους φοιτητές και τις φοιτήτριες σαν πελάτες ανάλογα με το πορτοφόλι τους. Αποσυνδέει το πτυχίο μας από το επάγγελμα, μας «ρίχνει» σε ένα ανελέητο κυνήγι δεξιοτήτων. Καλλιεργεί και διδάσκει τον ανταγωνισμό, τον εγωιστικό τρόπο ζωής και σκέψης σαν συνταγή για την «επιτυχία» και την «προσωπική εξέλιξη».

Οι δυνάμεις της ΚΝΕ στα ΑΕΙ αντιπαλεύουμε στην πράξη τις αντιδραστικές κοινωνικές αντιλήψεις και στερεότυπα, που επιδρούν στις κοπέλες ακόμα και στην επιλογή επαγγέλματος. Αυτά γεννιούνται στην «αρένα» της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας, που διαμορφώνει και το πανεπιστήμιο.

Το σημερινό πανεπιστήμιο έχει τον δικό του ρόλο στην παραγωγή και αναπαραγωγή κοινωνικών αντιλήψεων για τη θέση της γυναίκας, τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων. Μαζί με τον σκοταδισμό και τον ανορθολογισμό, γεννιούνται και «νέα» αντιδραστικά στερεότυπα, πλασσάρονται νέα «καλούπια», πολλές φορές με το μανδύα του «προοδευτισμού».

Πολλές φοιτήτριες μπορεί να σκέφτονται ότι «θα επιλέξω το επάγγελμα που θα μου εξασφαλίζει τέτοιους όρους εργασίας ώστε να μπορώ να κάνω και οικογένεια». Αλλά και μέσα από τα μαθήματα, από καθηγητές και καθηγήτριες- ειδικά σε σχολές όπως η Ιατρική, η Πληροφορική, στο Πολυτεχνείο- ακούμε ότι «είναι ατομική ευθύνη της κοπέλας να συνδυάζει την επαγγελματική της εξέλιξη με τη δημιουργία οικογένειας, με την κοινωνική ζωή».

Στην ουσία θέλουν να συμβιβαστούν οι φοιτήτριες -ως αυριανές εργαζόμενες- με την εργασιακή ζούγκλα που τις περιμένει. Γιατί σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες -με βάση την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας- ώστε κάθε γυναίκα επιστήμονας να έχει μόνιμη και σταθερή εργασία, με σταθερό ωράριο, λιγότερες ώρες δουλειάς, πραγματικά ελεύθερο χρόνο που να τον αξιοποιεί δημιουργικά, χωρίς να σμπαραλιάζεται η προσωπική και οικογενειακή της ζωή, όπως συμβαίνει σήμερα. Όλα αυτά είναι προϋποθέσεις για να μπορεί να εξελίσσει τις επιστημονικές γνώσεις της, την έρευνα.

Το 1917, το νεαρό σοβιετικό κράτος, αναγνωρίζει στις γυναίκες το δικαίωμα του εκλέγειν-εκλέγεσθαι στα όργανα εξουσίας.

• Η πρώτη ελληνίδα βουλευτής δεν ήταν στην ελληνική Βουλή αλλά... στο Ανώτατο Σοβιέτ (όργανο εξουσίας στην ΕΣΣΔ) το 1937. Ήταν η Πάσα Αγγελίνα, 25 χρονών, εργάτρια γης ποντιακής καταγωγής.
• Οι γυναίκες ψήφισαν πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1944, στις περιοχές που είχε απελευθερώσει το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, που ιδρύθηκαν με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Για σύγχρονες δημόσιες και δωρεάν υποδομές για να έχει κάθε φοιτήτρια την αναγκαία επιστημονική και κοινωνική στήριξη (συμβουλευτικοί σταθμοί, κέντρα οικογενειακού προγραμματισμού, μαθήματα σεξουαλικής αγωγής, δομές πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και ψυχικής υγείας). Είναι αδιαπραγμάτευτη η ελευθερία μιας γυναίκας να διεκδικεί το σεβασμό, τη συναίνεση του συντρόφου της στην ερωτική σχέση, η δυνατότητα και ελευθερία κάθε γυναίκας να αποφασίζει αν θα διακόψει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, με δωρεάν ιατρική και ψυχολογική στήριξη, σεξουαλική αγωγή στα πλαίσια της πρόληψης κ.ά. Κάθε προσωπική επιλογή της κοπέλας χρειάζεται να στηρίζεται στην ολόπλευρη κοινωνική προστασία της για να είναι ουσιαστική. Γι’ αυτό και αντιπαλεύουμε χυδαίες και ανορθολογικές θέσεις περί δήθεν «ελευθερίας να κάνω το σώμα μου ότι θέλω», που κρύβουν κάτω από το χαλί τα οικονομικά και κοινωνικά εμπόδια που συναντά μια νέα για να πραγματώσει την κάθε ατομική της επιλογή, να διεκδικήσει την αναγκαία κοινωνική, κρατική, επιστημονική στήριξη.

ΚΝΕ καλεί κάθε φοιτήτρια να μετατρέψει την αγανάκτηση και την οργή που νιώθει σε δύναμη αγώνα για την πραγματική απελευθέρωση των γυναικών από κάθε κοινωνική ανισοτιμία! Στον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες μας στη μόρφωση, την εργασία, τη ζωή, μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους, χτίζεται η πραγματική ασπίδα προστασίας για κάθε νέα και νέο που βιώνει διακρίσεις, πολύμορφη βία. Σε αυτόν τον αγώνα μπορεί να χτιστεί το θάρρος, η αντοχή, η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα.

Στον κοινό αγώνα ανδρών και γυναικών για την ανατροπή της αιτίας που γεννά την ανισότιμη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, δηλαδή του συστήματος της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, σπάνε στην πράξη οι αναχρονιστικές, πατριαρχικού τύπου κοινωνικές αντιλήψεις για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων. Διαμορφώνονται ισότιμες σχέσεις μεταξύ των συντρόφων που έχουν τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ανησυχίες. Η συμμετοχή στην ταξική πάλη αναπτύσσει ολόπλευρα την προσωπικότητα των νέων, μέσα σε αυτή αναπτύσσονται ανυπότακτες προσωπικότητες. Καλλιεργείται η συντροφικότητα, ο αμοιβαίος σεβασμός, η ανιδιοτέλεια. Αυτός ο κοινός αγώνας μας είναι ο «κυματοθραύστης» κάθε απαράδεκτης ρατσιστικής, ομοφοβικής συμπεριφοράς και διάκρισης.

Η ΚΝΕ καλεί κάθε φοιτήτρια με τη δική της αποφασιστική θέληση, στάση και δράση να πρωταγωνιστήσει ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, κάθε μορφής διακρίσεων και βίας σε βάρος των γυναικών. Να βαδίσει μαζί με την ΚΝΕ στον αγώνα για την πραγματική απελευθέρωση των γυναικών, για την κοινωνία που χωρά τα όνειρα και τις ανάγκες όλων μας, τον σοσιαλισμό- κομμουνισμό!

Το 1910 στην Κοπεγχάγη, στη διάρκεια των εργασιών της, η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών, αποφασίζει να καθιερώσει την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ύστερα από πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν, ηγετικής μορφής του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.

Η καθιέρωση αυτής της μέρας είχε σκοπό να τιμήσει τους σκληρούς απεργιακούς αγώνες των εργαζόμενων γυναικών σε όλο τον κόσμο, που διεκδικούσαν ισότιμα δικαιώματα στη ζωή τους, ίση αμοιβή με τους άντρες για ίση εργασία, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς για όλους, δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες που δεν υπήρχε τότε.