Ματιές στο Αρχείο του Οδηγητή:Βαθιά ριζωμένος εκεί όπου χτυπάει η καρδιά της εργαζόμενης νεολαίας

Σε προηγούμενα αφιερώματα στην ιστορία της εφημερίδας μας είχαμε σταθεί στην τεράστια προσπάθεια να βγαίνει το φύλλο σε όλες τις συνθήκες, να ενημερώνει για τους αγώνες του λαού, να τροφοδοτεί και να αποτελεί στήριγμα όπου η εργατική τάξη έδινε μάχες ενάντια στο κράτος και την εργοδοσία.

Αυτή η προσπάθεια πέρασε σε νέα φάση, με την κατάκτηση της νομιμοποίησης του Κόμματος και της ΚΝΕ το 1974. Πλάι στην ορμητική ανάπτυξη της ΚΝΕ σε όλη την Ελλάδα, μαζί με το ρίζωμά της στους χώρους που ζούσε και εργαζόταν η νεολαία και ο λαός, δυνάμωσε και σχέση του «Οδηγητή» με τους αγώνες της εργατικής τάξης. Με αφιερώματα, ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις από νέους εργάτες σταθερά αναδεικνύει τις συνθήκες που επικρατούν, τα αιτήματα και τις μάχες που δίνονται εκεί που η «αναγεννημένη» αστική δημοκρατία «σταματά», στις πύλες των εργοστασίων.

Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα από τους μεγάλους εργατικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, σε μεγάλους χώρους δουλειάς, εργοστάσια και βιομηχανικές περιοχές, όπως στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας, στη Χαλυβουργία και τις τσιμεντοβιομηχανίες της περιοχής, στις απεργίες των εμποροϋπαλλήλων και των κλωστοϋφαντουργών και αλλού. Από αυτή τη λίστα βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει ο ηρωικός αγώνας των απεργών της ΛΑΡΚΟ το 1976, όπου το Κόμμα και η ΚΝΕ από την πρώτη στιγμή, όπως και σήμερα, ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, συνέβαλλαν καθοριστικά στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης της χώρας, στους μεγάλους αγώνες που έγραψαν ιστορία και άφησαν παρακαταθήκη για το μέλλον.

Αυτός ήταν ο λόγος που ο «Οδηγητής» αγκαλιάστηκε μέσα σε λίγα χρόνια πλατιά από την εργαζόμενη νεολαία, που περνούσε από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του από τις πύλες δεκάδων εργοστασίων, «ζούσε» και διαβαζόταν όπου βρισκόταν η νεολαία, στις γειτονιές, τις σχολές, τους χώρους δουλειάς. Συνέβαλλε καθοριστικά στην εξειδικευμένη δουλειά της Οργάνωσης στην εργαζόμενη νεολαία, ήταν και είναι όπλο στα χέρια κάθε Κνίτη στην εξόρμηση, στη βάρδια.

Ζωντανή απόδειξη της σχέσης του «Οδηγητή» με τους αγώνες των εργαζομένων ήταν και είναι οι συνεντεύξεις με απεργούς, τα ρεπορτάζ εκεί όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης.

Ο «Οδηγητής» και τα υλικά του Κόμματος ήταν πάντα ο απαραίτητος «εξοπλισμός» των μελών της ΚΝΕ έξω από μεγάλους χώρους δουλειάς, βοηθούν στο να σφυριλατηθούν δεσμοί με εργαζομένους, να «πατήσει» η πρόταση του ΚΚΕ στα γκέτο της εργοδοσίας.

Εργάτρια βγάζει το κεφάλι έξω από το πούλμαν και φωνάζει σε μέλη της ΚΝΕ που διακινούσαν «Οδηγητή» και προκυρήξεις έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ, «Δεν φοβόμαστε πια, δώστε μου εμένα να τα μοιράσω εγώ». Ήταν λίγες μέρες πριν συμπληρώθουν δύο χρόνια από τη δολοφονία της συντρόφισσας Σωτηρίας έξω από την πύλη του εργοστασίου.

Λίγα χρόνια μετά δημοσιεύεται ανταπόκριση από εργαζόμενη για τον «Οδηγητή» που έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος των προϊσταμένων, το φύλλο έχει απαγορευτεί, όμως αποκόμματα άρθρων μοιράζονται στους εργαζόμενους κατά τη διάρκεια της βάρδιας, η διακίνηση αυξάνεται κάτω από τη μύτη της εργοδοσίας, οι εργαζόμενοι νιώθουν τον «Οδηγητή» δική τους εφημερίδα, «Μη μου κολλάς γιατί θα σου φέρω την ΚΝΕ απ’ έξω και θα σε γράψει η εφημερίδα» αντιγυρίζει εργαζόμενη στον προϊστάμενό της.

«Τι άλλο να προσθέσουμε. Τα ξέρετε όλα. Τά’ χετε γράψει χιλιάδες φορές», απαντά απεργός εργάτης της ΛΑΡΚΟ το 1976 σε ερώτηση του συντάκτη του «Οδηγητή» για τις συνθήκες δουλειάς.

Η ανταπόκριση του «Οδηγητή» από την πρώτη απεργία στο «γκέτο του Νιάρχου» στην μεταπολίτευση, όταν για πρώτη φορά οι απεργοί παραμέρισαν τους μπράβους της εργοδοσίας που δεν άφηναν στελέχη του ΚΚΕ να μπουν. Λίγα χρόνια μετά, σε νέα απεργία, οι εργαζόμενοι τσακίζουν την πόρτα για να βάλουν μέσα συντάκτες του «Οδηγητή» που εμπόδιζε η εργοδοσία, «Μη φοβάστε, εμείς είμαστε εδώ, εσείς μόνο να γράφετε αυτά που βλέπετε εδώ μέσα».