Οι μαθητές και στις δύο όχθες του Αιγαίου στέλνουν μήνυμα:Δυναμώνουμε τον κοινό μας αγώνα για τη ζωή και τη μόρφωση που μας αξίζει!

Όπως και εδώ, στην Τουρκία οι μαθητές κάνουν κα­λοκαιρινές διακοπές από τις αρχές Ιουνίου έως τις αρχές του Σεπτέμβρη. Το σχολικό έτος χωρίζεται σε 2 εξάμηνα όπου ανάμεσα τους μεσολαβούν διακοπές 2 εβδομάδων.

Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Τουρκία δεν είναι από­λυτα ίδιο με αυτό της Ελλάδας. Εκεί το σχολείο είναι υποχρεωτικό τα πρώτα 8 χρόνια. Υπάρχουν διαφορετι­κά είδη σχολείων για να συνεχίσουν οι μαθητές. Κυρί­ως αυτά είναι τα Γυμνάσια της Ανατολίας, τα Λύκεια, τα Θρησκευτικά και τα Επαγγελματικά Λύκεια.

Όπως και στην Ελλάδα, οι δυνατότητες που έχουν οι μαθητές για καλύτερη εκπαίδευση δεν είναι ίδιες για όλους. Για παράδειγμα τα Γυμνάσια της Ανατολίας παρέχουν την καλύτερη εκπαίδευση αλλά υπάρχει μια εισαγωγική εξέταση για όποιον επιθυμεί να εισα­χθεί σε αυτά. Αν οι μαθητές θέλουν να λάβουν υψηλές βαθμολογίες σε αυτή την εξέταση, πρέπει να κάνουν επι­πλέον μαθήματα σε τμήματα ή σε ιδιαίτερα, γεγονός που κάνει πολύ δύσκολο για τα παιδιά της εργατικής τάξης να μπορούν να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους εκεί.

Παράλληλα, προφανώς υπάρχουν και τα «καλά» ιδιωτικά. Αν αναλογιστούμε πως σε αυτά για κάθε 12 μαθητές υπάρχει και ένας καθηγητής ή ότι ο αριθμός μαθητών ανά τάξη κυμαίνεται από 10 έως 20 μαθητές και διαβάσουμε παρακάτω τους αριθμούς που ισχύουν για τα δημόσια, μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της ανισότητας.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ακού­γαμε από την Υπουργό Παιδείας ότι ο μέσος όρος μαθητών ανά τάξη στην Ελλάδα είναι 17! Και επει­δή γέλασαν και τα τσιμέντα, «ήρθε» επιστημονική οδηγία σύμφωνα με την οποία ο κορονοΪός είναι πιο δύσκολο να μεταδοθεί σε μία τάξη με 25 παιδιά από ότι σε μία με 15! Και στη Τουρκία όμως τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά. Στα δημόσια σχολεία, κατά μέσο όρο, αντιστοιχεί 1 καθηγητής ανά 44 παι­διά. Και επειδή σε καμία χώρα οι κυβερνήσεις δεν προσλαμβάνουν τους καθηγητές που χρειάζονται, «σκέφτηκαν» να στοιβάζουν από 20 έως 60 μαθη­τές ανά τάξη! Για να είμαστε βέβαια απόλυτα ειλι­κρινείς, εντοπίζουμε μια μικρή διαφορά. Ο Υπουργός Παιδείας στην Τουρκία έχει στην ιδιοκτησία του ένα ιδιωτικό σχολείο! Στην Ελλάδα οι Υπουργοί όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, «αρκούνται» απλά στο να τους κάνουν όλα τα χατίρια…

Ταυτόχρονα, ενώ με την τηλεκπαίδευση στην Ελ­λάδα, πιο συχνά ο υπολογιστής έδειχνε error από ότι τον καθηγητή να κάνει μάθημα, στην Τουρκία όλα πήγαιναν «ρολόι»… Στη γειτονική χώρα υπάρ­χουν περισσότεροι από 18 εκατομμύρια μαθητές. Σύμφωνα με εκθέσεις του Υπουργείου Παιδείας 4 εκατομμύρια μαθητές δεν είχαν παρευρεθεί ποτέ στον διαδικτυακό ιστότοπο των μαθητών. Επιπλέον, η σύνδεση στο Διαδίκτυο ή οι διαθέσιμες συσκευές δεν επαρκούν για να συμμετάσχουν όλα τα παιδιά στην τηλεκπαίδευση… Προφανώς οι συν­θήκες, όπως και στην Ελλάδα, είναι ακόμα πιο δύ­σκολες για τα προσφυγόπουλα. Τα περισσότερα πρέπει να εργαστούν αντί να πηγαίνουν στο σχολείο, και μάλιστα για πολλές ώρες με πολύ χαμηλό μισθό.

Οι ίδιοι λόγοι που κινητοποιούν τους μαθητές στην Ελλάδα, κινητοποιούν τους μαθητές και στην Τουρ­κία! Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τη διεκδίκηση ενός καλύτερου σχολείου που θα παρέχει στους μαθητές αναβαθμισμένη μόρφωση, που δε θα τους διαχωρίζει αλλά θα τους στηρίζει ισότιμα όποια διαδρομή και αν ακολουθήσουν στη ζωή τους.

Το διήμερό μας αποτελεί εικόνα των δύο λαών που παλεύουν μαζί για το δικό τους μέλλον! Το μέλ­λον των πολλών, το μέλλον των λαών! Οι κομμουνιστές επαναστάτες σε κάθε χώρο ανοίγουμε το δρόμο έτσι ώστε ο λαός και η νεολαία να φτιάξουν τη δική τους κοινωνία, που θα καλύπτει τις ανάγκες και τα όνειρα τους σε μόρφωση και ζωή!

Στην Τουρκία και με την επιδίωξη της κυβέρνησης Ερντογάν δίνουν πολλά λε­φτά, από τον προϋπολογισμό που πλη­ρώνει ο λαός, για να μετατραπούν δη­μόσια σχολεία σε θρησκευτικά. Αυτή η επιδίωξη έχει ξεσηκώσει μεγάλους αγώ­νες μαθητών και γονιών! Συχνά, αυτά τα σχολεία δεν μπορούν να συμπληρώσουν καν τον απαραίτητο αριθμό μαθητών, αφού οι γονείς δε θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους.