"Είχε τέρατα με παράξενες στολές, που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μεσ’ στις σκιές"

Επτά το πρωί συναντώ συνάδελφο στην πλατεία Αριστοτέλους για να αναχωρήσουμε, για το 1ο και 2ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης. Σκοτεινιά και συννεφιά, φτάνουμε στα σχολεία, η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Ενωμένοι φοιτητές κολλημένοι στον απέναντι τοίχο του σχολείου διαδηλώνουν κατά του φασισμού, με μία φωνή ‘‘Έξω οι φασίστες απ’ τα σχολεία”. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σχολιάσω πως δεν με ενδιαφέρει από ποια πολιτική πλευρά προέρχονται, με ενδιαφέρει το ότι βρίσκονται εκεί για να προστατέψουν παιδιά που ζουν την απόλυτη γκετoπoίηση ενός σχολείου. Μαθητές, μαυροντυμένοι με fullface και γυαλιά ηλίου, βωμολοχούν προς εκείνους και φωνάζουν ”ποιους είπατε φασίστες ρε κομμούνια;”. Παιδιά, 15 χρονών που κρύβουν στο πρόσωπο τους πυρήνες από το θεριό που πιστέψαμε όλοι πως εξοντώθηκε πριν έναν χρόνο στην λήξη της ιστορικής δίκης της γνωστής εγκληματικής οργάνωσης. Μερικοί εξ αυτών εξωσχολικοί, εμψυχώνουν τα μυαλά που δέχονται ερεθίσματα της ακροδεξιάς, που υιοθετούν τον διχασμό, που δρουν με την βία γιατί δεν έχουν μάθει άλλο τρόπο. Ακούγονται φράσεις: ”Αναρχοάπλυτοι, μαλλιάδες πάτε κάντε μπάνιο ρε.” Και ήρεμα θα ρωτήσω ποιο 15χρονο σκέφτεται με αυτό το σκεπτικό; Ποιο 15χρονο παιδί χρησιμοποιεί την λέξη ”αναρχοάπλυτοι;” Ένα flashback έρχεται εκείνη τη στιγμή στο μυαλό μου, πέρσι τέτοια εποχή πήρα συνέντευξη σε ένα πρώην μέλος της Χ.Α. που μου είπε, ”μας ερέθιζαν το μυαλό και μας πόρωναν, για τους αριστερούς ήταν οι βασικοί μας εχθροί, το κόκκινο πανί. Τους δέρναμε συνέχεια.”

Το κουδούνι χτυπά, μαθητές και εξωσχολικοί μπαίνουν στο κτίριο, καθηγητές και διευθυντές στέκονται στις πύλες και ”σκανάρουν” πρόσωπα μα είναι αδύνατο να αντιληφθούν τους εξωσχολικούς αφού μερικοί από εκείνους πηδούν τα κάγκελα και εισέρχονται εντός του σχολικού συγκροτήματος. Άλλοι συσπειρώνονται στο τέλος του πεζόδρομου Αλκιβιάδη, και φωνάζουν: ”Θα χυθεί αίμα το απόγευμα” προς το μέρος των φοιτητών. Χτυπά το πρώτο κουδούνι για το διάλειμμα, στεκόμαστε στα κάγκελα του σχολείου και ξάφνου ένας κάδος σκουπιδιών από τάξη ”σκάει” μπροστά μας και πλήθος των μαυροντυμένων εξέρχεται με ορμή και μίσος από το σχολείο, σκαρφαλώνει στα κάγκελα και πετά για αρχή αντικείμενα προς το μέρος των φοιτητών και το δικό μας, ακολουθεί λιθοβολισμός, και αποκορύφωμα οι μολότοφ. Αυτοσχέδιες, που περιέχουν μπαταρίες εξφεντονίζονται μέσα από το σχολείο, η αστυνομία κάνει ρίψη δακρυγόνων οι φοιτητές διαλύονται προς το τέλος του δρόμου, με δάκρυα στα μάτια βήχοντας. Και αυτό το ξεκαθαρίζω διότι είδα μία στάση από πολλούς στα social media που έλεγαν πως οι φοιτητές επιτέθηκαν. Γνωστοί και άγνωστοι αποστασιοποιημένοι που δηλώνουν με άνεση ”καταδικάζουμε κάθε μορφή βίας” μα πάντα κατηγορούν την αντίθετη πλευρά.

Οι μαυροφορεμένοι μπαίνουν και πάλι εντός του κτιρίου, παιδιά στέκονται στα παράθυρα και κοιτούν. Το μάθημα παρόλα αυτά συνεχίζεται κανονικά, μέχρι να χτυπήσει το δεύτερο κουδούνι και να ακολουθήσουν τα ίδια. Γονείς ενημερώνονται από τα Μέσα και έρχονται να παραλάβουν τα παιδιά τους, εντωμεταξύ εντός των σχολείων συμβαίνει η απόλυτη κόλαση. Εκείνοι τραμπουκίζουν και χτυπούν εκπροσώπους του 15μελούς, βγαίνουν δυο κορίτσια κλαμένα σε κατάσταση κρίσης πανικού, τρέμοντας και πέφτουν πάνω στους γονείς τους. Μία κοπέλα πρόσφυγας, μουσουλμάνα λέει στην μητέρα της κλαίγοντας, ”το σκηνικό αυτό μου θύμισε εκείνα που ζήσαμε στην πατρίδα μας πριν έρθουμε εδώ.” Μία άλλη μαθήτρια καταγγέλλει πως φοβάται να σχολάσει. Οι καταγγελίες είναι αυτές που με πάγωσαν. Να γνωρίζεις πως στο σχολείο σου καθημερινά έρχεσαι αντιμέτωπος με τέρατα και θηρία των άκρων που κυκλοφορούν με σουγιάδες και μαχαίρια και σε απειλούν. Τί να εξηγήσεις σε αυτά τα παιδιά;

Τί μπορείς να τους πεις. Εδώ καλά – καλά δεν μπορώ να ελέγξω εγώ τις σκέψεις μου, να δώσω εξηγήσεις εγώ στον εαυτό μου, να σας περιγράψω τί έζησα σήμερα, τί να πεις στα παιδιά της ευαίσθητης ηλικίας των 15. Πώς να μην φοβηθούν να μιλήσουν, πώς να γνωρίζουν όπως λένε τί θα ξημερώσει την επόμενη μέρα, τί να τους περιγράψεις για τον φασισμό, και την πυροδότηση του; Δεν πρόκειται για επεισόδια, πρόκειται για οργανωμένες εγκληματικές επιθέσεις δίχως τέλος που λαμβάνουν χώρα στις Δυτικές συνοικίες της πόλης μου και όχι μόνο της δικής μου. Ναζιστικοί χαιρετισμοί, ανακοινώσεις χρυσής αυγής που υπερασπίζεται τους μαθητές, καταγγελίες μαθητών περί οργανωμένου κινήματος φασιστών αυτή είναι η κατάσταση των τελευταίων δυο ημερών ή και όχι μόνο δυο ημερών, διότι σήμερα άκουσα πολλά εκεί. Μαζεύονται και παίζουν ξύλο για να λύσουν διαφωνίες, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Τα παιδιά που λειτουργούν με τις σκέψεις ανωτέρων και φουντώνουν με τις κατευθύνσεις της βίας. Τα παιδιά που κυκλοφορούν με μαχαίρια και σουγιάδες. Αλλά παραμένουν παιδιά, υποχείρια ακροδεξιών οργανώσεων που εύχομαι κάποια στιγμή να ξυπνήσουν και να τρέξουν να σωθούν.

Και φυσικά σε αυτό το σημείο θα θέσω την σκέψη μου πρέπει να είσαι Δεξιός ή Αριστερός για να καταδικάσεις τον φασισμό; Eιδικά όταν το αυγό της ακροδεξιάς εξαπλώνεται πια στη νεότερη γενιά, δεν χωρά ούτε σκέψη. Είσαι με αυτούς που παλεύουν για την δημοκρατία δεν είσαι με την πλευρά των τεράτων με παράξενες στολές που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μεσ’ στις σκιές όπως είπε ο Παύλος σε ένα του τραγούδι. Υπάρχει μία τεράστια χιλιομετρική απόσταση ανάμεσα στον Πειραιά και στην Σταυρούπολη, το κοινό όμως των γενικών δυτικών συνοικιών είναι η απόλυτη εγκατάλειψη και τα γκέτο που δημιουργούνται σε αυτές τις συνθήκες διαβίωσης. Οι οικογένειες που περιθωριοποιούν ότι τους φαίνεται κόκκινο πανί, και περνούν τα βρώμικα ερεθίσματα τους στα παιδιά και στην πραγματικότητα μεγαλώνουν τους επόμενους που μάλλον θα καταλήξουν και αυτοί στην φυλακή σαν μέλη εγκληματικής οργάνωσης. Αυτή είναι η κατάσταση, δεν είναι τα επεισόδια που λαμβάνουν χώρα στα σχολεία, είναι όλα εκείνα που κρύβονται από πίσω, που δεν πρόκειται να εξασθενήσουν, αντ’ αυτού θα δυναμώνουν, αν δεν σταθούμε κατάματα απέναντι τους, όπως κάναμε την ημέρα που σκοτώθηκε ο Παύλος και ο Σαχζάτ Λουκμάν.

Υ.Γ. δεν θα ξεπεράσω ποτέ την εικόνα των 15χρονων μαυροντυμένων τραμπούκων ΠΑΙΔΙΩΝ, με μαχαίρια, καδρόνια και μολότοφ ανά χείρας. Θα με πονάει και θα με σοκάρει για πάντα το ίδιο.