Ένας χρόνος lockdown στον Πολιτισμό - Ώρα για συμπεράσματα και ένταση του αγώνα!
Δευ, Μαρ 1, 2021
Ένας χρόνος συμπληρώνεται που οι εκδηλώσεις ζωντανού θεάματος και ακροάματος σταμάτησαν να πραγματοποιούνται, αφήνοντας τους εργαζόμενους του χώρου στον αέρα, χωρίς καν το επίδομα των 800 ευρώ για την πλειονότητα. Το ίδιο δραματική είναι η κατάσταση και των αυτοαπασχολούμενων καλλιτεχνών, εικαστικών, σκηνοθετών κλπ. καθώς και των μικρών επαγγελματιών του κλάδου, αναγκάζοντας πολλούς από αυτούς να εγκαταλείψουν το αντικείμενο εργασίας τους σε όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων του πολιτισμού. Απαράδεκτη είναι η κατάσταση και στην καλλιτεχνική παιδεία, αφού, εδώ και έναν χρόνο, όλες οι δραματικές σχολές, σχολές χορού κ.ά. είναι κλειστές με αποτέλεσμα οι σπουδαστές να έχουν χάσει το 1/3 των σπουδών με τα δίδακτρα –παρόλα αυτά- να τρέχουν.
Πυξίδα για τις προτεραιότητες της κυβέρνησης, το κέρδος και όχι η υγεία και η ψυχαγωγία του λαού!
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί τα θέατρα, οι συναυλιακοί χώροι και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες έμειναν ουσιαστικά κλειστοί στο όνομα της αποφυγής του συνωστισμού, ενώ τα μεγάλα εργοστάσια, τα ξενοδοχεία, τα αεροπλάνα, τα μέσα μεταφοράς ήταν ανοιχτά και ασφυκτικά γεμάτα; Προφανώς η κυβέρνηση θεωρεί περιττή πολυτέλεια τον πολιτισμό, αφού η συμβολή του στην κερδοφορία της καπιταλιστικής οικονομίας είναι πολύ μικρότερη απ’ αυτή του Τουρισμού, των Μεταφορών και άλλων τομέων.
Οι προτεραιότητες της κυβέρνησης φαίνονται και από το γεγονός ότι έναν ολόκληρο χρόνο τώρα το δημόσιο σύστημα υγείας δεν ενισχύθηκε στο ελάχιστο, θυσιάζοντας την ίδια την ανθρώπινη ζωή πολλές φορές.
Όλο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση αξιοποιεί το επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν λεφτά» για να στηριχθούν οι εργαζόμενοι στον χώρο του πολιτισμού και να λειτουργήσουν οι πολιτιστικές παραγωγές με μέτρα προστασίας για εργαζόμενους και κοινό. Το πόσο έωλο και ψεύτικο είναι αυτό το επιχείρημα αποδεικνύεται αν ρίξει κανείς μια ματιά στα πολλά εκατομμύρια που δίνονται αφειδώς σε μια σειρά επιχειρηματικούς ομίλους για να μπορέσουν να ανακάμψουν. Άρα, το ερώτημα είναι πού επιλέγει να διαθέσει «το χρήμα» η κυβέρνηση και το κράτος...
Και σίγουρα δεν επιλέγει να το δώσει για τις ανάγκες ψυχαγωγίας του λαού, παρά το γεγονός ότι -ειδικά στις σημερινές συνθήκες των περιοριστικών μέτρων- η ευεργετική επίδραση της τέχνης στο μυαλό και την ψυχή των ανθρώπων γίνεται ακόμη πιο αναγκαία. Η ζωντανή πολιτιστική δραστηριότητα δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά στενά τους καλλιτέχνες, αλλά το σύνολο της κοινωνίας.
Εργασιακή ζούγκλα και ανασφάλεια το μόνιμο… «σκηνικό»!
Η επίθεση αυτή στους εργαζόμενους στον πολιτισμό, με την επίκληση των «έκτακτων συνθηκών», έρχεται να παγιώσει δεινές εργασιακές συνθήκες που υπάρχουν διαχρονικά, με ανεργία, περιστασιακή απασχόληση, μαύρη εργασία, πρόβες χωρίς αμοιβή. Στο έδαφος των παραπάνω, το πρόσφατο διάστημα -με την επιδείνωση που επέφερε η διαχείριση της πανδημίας- σημειώθηκαν ακόμη και δραματικές καταστάσεις με πολλούς εργαζόμενους σε απόλυτο αδιέξοδο ακόμη και για την ίδια τους την επιβίωση, με διακοπές ρεύματος και απειλές πλειστηριασμών…
Όλοι αυτοί οι οικονομικοί και κοινωνικοί παράγοντες πιέζουν ασφυκτικά ιδιαίτερα τις νέες γενιές καλλιτεχνών. Συνθέτουν ένα σκηνικό εργασιακού καθεστώτος, στο οποίο ευνοούνται ακόμα και φαινόμενα εργοδοτικής βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης, που μπροστά στην αβεβαιότητα και τον φόβο της ανεργίας μένουν στη «σιωπή». Δεν είναι μία ιδιοτυπία του συγκεκριμένου χώρου, αλλά αφορά πολλούς χώρους δουλειάς όπου οι εκβιασμοί κι ο εκφοβισμός «βασιλεύουν». Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που αφορά ολόκληρη την καπιταλιστική κοινωνία, που με ποικίλες μορφές ασκεί πολύπλευρη καταπίεση εις βάρος των ανθρώπων.
Συλλογικά χτίζουμε ασπίδα προστασίας απέναντι στους καταναγκασμούς που επιβάλουν τη σιωπή!
Απέναντι σε έναν χώρο που έχει υποφέρει τα μέγιστα το πρόσφατο διάστημα, η κυβέρνηση αντί να λάβει μέτρα στήριξης, ετοιμάζει τον λεγόμενο «κώδικα δεοντολογίας» για την «αντιμετώπιση φαινομένων βίας». Αξιοποιεί ως αφορμή και τις ανατριχιαστικές καταγγελίες για βιασμούς ανηλίκων από τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Λιγνάδη, τον οποίο η ίδια επέλεξε και διατηρούσε στη θέση του.
Αυτός ο «κώδικας» όμως ούτε την εργασιακή ζούγκλα θα αμβλύνει, ούτε τις ποικίλες οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις που αποτελούν το έδαφος για την ανάπτυξη και ανοχή σε φαινόμενα εργοδοτικής βίας ή σεξουαλικής παρενόχλησης, ούτε το θεσμικό πλαίσιο ατιμωρησίας πρόκειται να αλλάξει…
Είναι υποκριτικό να τον χρησιμοποιεί η κυβέρνηση ως εργαλείο για να καθορίζει ζητήματα από τις ακροάσεις μέχρι τις συλλογικές συμβάσεις, την ίδια ώρα που η ατομική διαπραγμάτευση είναι κανόνας. Ασπίδα προστασίας απέναντι στο σύνολο της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες είναι να δυναμώσει η συλλογική πάλη και διεκδίκηση που θα βάζει στο στόχαστρο τις πραγματικές αιτίες αυτών των φαινομένων!
Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες!
Από την πρώτη στιγμή της πανδημίας, απέναντι σε αυτήν την εκρηκτική κατάσταση, καλλιτεχνικά σωματεία, φορείς και σπουδαστές δίνουν έναν σημαντικό αγώνα για την ίδια τους την επιβίωση. Είναι πραγματικά ελπιδοφόρο ότι μέσα σε δύσκολες συνθήκες μεγάλο κομμάτι του κλάδου αντιστέκεται, παίρνει την υπόθεση της πάλης στα χέρια του και δεν αποδέχεται παθητικά τις πολιτικές που συνθλίβουν τη ζωή του. Οι μαζικότατες κινητοποιήσεις, οι διαρκείς πρωτοβουλίες αλλά και το γεγονός ότι τα καλλιτεχνικά σωματεία μέτρησαν πολλές νέες εγγραφές όλο αυτό το διάστημα μπορεί να λειτουργήσει αναζωογονητικά στην οργάνωση του αγώνα και αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για την συνέχεια.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ από την πρώτη στιγμή στέκονται έμπρακτα δίπλα τους, ενώ κομμουνιστές καλλιτέχνες, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στην πρώτη γραμμή του αγώνα.