Ένας χρόνος που τα σχολεία ανοιγοκλείνουν...

Τα μισά σχολεία στη χώρα είναι ανοιχτά. Για να λέμε την αλήθεια, κάποιες μέρες είναι ανοιχτά, αφού έκλεισαν μέσα στον Φλεβάρη, όχι για την πανδημία, αλλά για το χιόνι. Στην Κρήτη, βέβαια, έκλεισαν επειδή η ΕΜΥ προέβλεψε… κρύο αέρα και έτσι δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανοιχτά τα παράθυρα, όπως προτείνει ο ΕΟΔΥ ως το απόλυτο μέτρο προστασίας για να μην κολλάνε οι μαθητές κορονοϊό. Άρα η λύση ήταν, μαζί με τα παράθυρα, να κλείσουν και τα σχολεία για ακόμα τρεις μέρες. Και φυσικά, εκατοντάδες τμήματα και σχολεία ανοιγοκλείνουν μέρα παρά μέρα για κρούσματα.

Αυτά στη μισή χώρα. Γιατί στην άλλη μισή τα σχολεία παραμένουν εντελώς κλειστά ή κλείνουν σταδιακά ανάλογα με την πορεία της πανδημίας κατά περίπτωση. Φυσικά, οι μέρες που άνοιξαν ήταν αρκετές για να γράψουν οι μαθητές μετά από μήνες εγκλεισμού, όχι ένα και δύο, αλλά μέχρι και εφτά διαγωνίσματα τη βδομάδα.

Βέβαια, η κυβέρνηση λέει στους μαθητές να μην διαμαρτύρονται. Κάνει, βλέπετε, ό,τι μπορεί. Άλλωστε, έχουν, τουλάχιστον, πρόσβαση στην τηλεκπαίδευση (εδώ γελάμε…). Το χει κάνει «καραμέλα». Κρούσματα; Τηλεκπαίδευση. Χιόνι; Τηλεκπαίδευση. Αέρας; Τηλεκπαίδευση. Μαθητική κινητοποίηση ή κατάληψη; Τηλεκπαίδευση. Ταυτόχρονα, τα φροντιστήρια συνεχίζουν να γίνονται διαδικτυακά, μετά τις 9 δεν μπορεί κάποιος να κάνει ούτε μια βόλτα, για να μην αναφερθούμε στην απαγόρευση μετά τις 6 τα Σαββατοκύριακα στην Αττική, δηλαδή τις ώρες που οι μαθητές κατά βάση ξεσκάνε λίγο, βλέπουν τις παρέες τους.

Το δικαίωμα στη μόρφωση και την υγεία θεωρείται κόστος. Αυτή είναι η αλήθεια. «Συμβιβάσου με αυτό», μας λένε. «Δέξου να είσαι απροστάτευτος στην πανδημία. Δέξου να μην λειτουργεί ισότιμα η εκπαιδευτική διαδικασία για όλους, να ανοιγοκλείνουν τα σχολεία, αλλά να δώσεις εξετάσεις με Τράπεζα Θεμάτων, να δώσεις Πανελλαδικές με Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής».

Μας λένε πως είναι φυσιολογικό τον 21^ο αιώνα να χάνεται μάθημα για λόγους που θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί. Πως είναι λογικό αντί το σχολείο να γίνεται καλύτερο όσο η ανθρωπότητα προοδεύει, να γίνεται, με την παρέμβαση κάθε κυβέρνησης, όλο και πιο βαρετό. Να μορφώνει όλο και λιγότερο τους μαθητές. Να υψώνει όλο και περισσότερα εμπόδια στην προσπάθεια ενός μαθητή να μορφωθεί, να σπουδάσει, να κάνει όνειρα.

«Μην αντιδράς», μας λένε… Πες πως έχει δίκιο η κυβέρνηση που θεωρεί πως εν μέσω πανδημίας δεν πρέπει να αντιδρά κανείς για τίποτα. Πως είναι νορμάλ όποιος το κάνει να τον περιμένει η καταστολή κάθε είδους (από τη λογοκρισία στην τέχνη με την εφαρμογή του «μουσικού τρομονόμου» της ΕΕ και στη χώρα μας ή την Πανεπιστημιακή Αστυνομία στα.... κλειστά εδώ και έναν χρόνο Πανεπιστήμια).

Θέλουν τους μαθητές, είτε είναι στα σπίτια τους είτε στα σχολεία τους, να μην προβληματίζονται. Να μην οργανώνουν την αγωνιστική απάντησή τους. Να μην αμφισβητούν όσα ακούν, όσα ζουν. Να τα θεωρούν μονόδρομο.

Να αναλάβουμε δράσεις, να πάρουμε πρωτοβουλίες για κάθε αγωνία δική μας και των συμμαθητών μας. Να μην επιτρέψουμε να μας γίνει συνήθεια αυτή η κατάσταση. Με τη συζήτηση στις Συντονιστικές Επιτροπές, στα μαθητικά συμβούλια όπου είμαστε μέλη, να οργανώσουμε συλλογικά μαζί με δεκάδες συμμαθητές μας την αγωνιστική διεκδίκηση μας για να λειτουργούν τα σχολεία με ασφάλεια, να μην εφαρμοστούν οι αλλαγές στις Πανελλαδικές, η Τράπεζα Θεμάτων εν μέσω πανδημίας. Για να μη δοθούν φέτος ενδοσχολικές εξετάσεις.

Με πολλούς τρόπους να δώσουμε ζωή στα σχολεία μας, στη δύσκολη καθημερινότητα που ζούμε, για οποιοδήποτε θέμα μας απασχολεί. Τα περιστατικά βίας που βιώνουν μαθήτριες και μαθητές και φτάνουν έως και τη σεξουαλική κακοποίηση, η καταστολή που δέχονται οι κινητοποιήσεις μας, η λογοκρισία της τέχνης και της καλλιτεχνικής έκφρασης, τα δικαιώματα των μαθητών στη μόρφωση, στον αθλητισμό, τον πολιτισμό, η αλληλεγγύη στους μαθητές που η οικονομική κρίση χτυπά τα σπίτια τους, είναι θέματα που απασχολούν πλατιά εμάς και τους συμμαθητές μας.

Να εξηγήσουμε σε όσους περισσότερους συμμαθητές μας γίνεται πως ο αγώνας για τα σύγχρονα δικαιώματά μας αποτελεί πυξίδα για το μέλλον μας. Υπάρχει άλλη κοινωνία, όπου δεν καθορίζει το κέρδος των λίγων τις ζωές μας, όπου οι ανάγκες μας είναι στο επίκεντρο. Αυτή την κοινωνία ο λαός και η νεολαία την έχουν ανάγκη όσο ποτέ σήμερα. Γι’ αυτή την κοινωνία αγωνιζόμαστε ως νέοι κομμουνιστές, επαναστάτες. Η κοινωνία μας σήμερα μπορεί να αλλάξει επαναστατικά, όπως -μόνο έτσι- άλλαζαν πάντα οι κοινωνίες. Αυτό μας διδάσκει και η επανάσταση του 1821, από την οποία σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 200 χρόνια.

Μ.Α.