Ερωτήσεις - Απαντήσεις για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια vol 2

Το “νέο τοπίο” της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που σχεδιάζουν, περιέχει τον «ενιαίο χώρο ανώτατης εκπαίδευσης», στον οποίο θα συνυπάρχουν δημόσια και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Παντού και πάντα, η συνύπαρξη δημόσιων –ιδιωτικών, λειτουργεί σε βάρος του δημόσιου, που υποβαθμίζεται. Τα τραγικά αποτελέσματα αυτής της συνύπαρξης τα ζούμε στα υποβαθμισμένα δημόσια νοσοκομεία κ.α. Υπάρχουν δύο πολύ σοβαρές αλλαγές που μας επηρεάζουν όλους:

Πρώτον, καταργείται στην πράξη ο ενιαίος τρόπος εισαγωγής στα πανεπιστήμια! Με αυτό τον τρόπο ενισχύονται περισσότερο οι ανισοτιμίες και οι αδικίες που αντιμετωπίζουμε για να καταφέρουμε να σπουδάσουμε. Έτσι για τους πολλούς θα υπάρχουν πολλαπλές εξετάσεις και κόφτες για μια θέση στο πανεπιστήμιο, ενώ για όσους έχουν φουσκωμένες τσέπες, οι πόρτες των πανεπιστημιακών σπουδών, θα ανοίγουν με μια αίτηση. Έτσι, οι οικογένειες μας βρίσκονται στο αδιέξοδο του μεγάλου οικονομικού κόστους για τις σπουδές…

Δεύτερον, διαλύεται η αξία των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων! Ας σκεφτούμε την συνύπαρξη των πτυχίων δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστήμιων, με 3ετή, 4ετή, 5ετή προγράμματα σπουδών, πολλών ταχυτήτων και επιπέδων, όλα πανεπιστημιακά αναγνωρισμένα. Δημιουργείται λοιπόν ένα τεράστιο παζάρι που το πτυχίο χάνει την αξία του, γίνεται ένα χαρτί ανάμεσα στα πολλά, μετατρέποντας τη δυνατότητα εργασίας στο κάθε αντικείμενο με εφόδιο το πτυχίο σε ανεκπλήρωτο όνειρο.

Με αυτό τον τρόπο θα ενταθεί ακόμα περισσότερο η απόσταση του πτυχίου από το επάγγελμα, θα αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε ακόμα πιο ακριβά από “σούπερ μάρκετ” πιστοποιήσεων, διάφορα πιστοποιητικά, σεμινάρια, μεταπτυχιακά και προσόντα, μήπως βρούμε κάποια δουλειά μέσα στα πλαίσια του μεγαλύτερου ανταγωνισμού που θα υπάρχει. Οι εργοδότες θα αξιοποιούν αυτή την κατάσταση και η μεγαλύτερη πίεση της ετερο-απασχόλησης και της ανεργίας των πτυχιούχων, θα συμπιέζει τα δικαιώματα όλων προς τα κάτω.

Από πότε θεωρείται ευκαιρία και επιλογή να πρέπει να πληρώσεις για να σπουδάσεις; Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, των νέων, που θα συνεχίσει να προσδοκά και να προσβλέπει στα δημόσια πανεπιστήμια, θα βρει μπροστά της νέα εμπόδια στην εισαγωγή (π.χ το «Εθνικό Απολυτήριο») και στις σπουδές.

Αν η κυβέρνηση ήθελε να δώσει ευκαιρίες στους φοιτητές και στην πανεπιστημιακή μόρφωση, γιατί δεν καταργεί τους άδικους κόφτες προς τη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση; Γιατί δεν καταργεί την ΕΒΕ; Γιατί δεν παίρνει μέτρα σε κατεύθυνση αναβάθμισης του σχολείου;

Η πραγματική ελευθερία για δωρεάν, υψηλού επιπέδου σπουδές, με ένα πτυχίο που θα τους εξασφαλίζει δουλειά με δικαιώματα στο αντικείμενο σπουδών, δεν υπάρχει ανάμεσα στις “επιλογές” που μας δίνουν. Η μόνη “επιλογή” που μας δίνουν είναι το πού θα ακουμπήσουμε εμείς και οι οικογένειές μας τα χρήματά μας και μάλιστα με το κόστος σπουδών να αυξάνεται τελικά για όλες τις επιλογές…

Μήπως η λειτουργία πάνω από 30 ιδιωτικών κολεγίων στη χώρα μας, μείωσε τη ροή νέων προς το εξωτερικό; Μήπως χώρες όπως η Μ. Βρετανία ή οι ΗΠΑ δεν έχουν τεράστια φυγή νέων προς άλλες χώρες, αν και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν χρόνια; Από την πολυδιαφημισμένη Κύπρο γιατί έρχονται στην Ελλάδα κάθε χρόνο 3.000 φοιτητές;

Αυτό που στην ουσία ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι τα χρήματα που “φεύγουν” από τη χώρα… Δεν νομοθετεί για τα παιδιά που ξενιτεύονται για να σπουδάσουν αλλά για τα “χρήματα που ξενιτεύονται”! Για αυτό ομολογεί πως το ζήτημα είναι να δίνονται χρήματα στους ντόπιους κολεγιάρχες και επιχειρηματίες και να αυξάνεται το ΑΕΠ της χώρας…

Πίσω από τις κυβερνητικές φανφάρες, από αυτά τα χρήματα ούτε μισό ευρώ δεν κατευθύνεται για τις ανάγκες των φοιτητών, της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της μέριμνας, για την κάλυψη των τεράστιων κενών σε καθηγητές.

Τελικά, αυτά που χρηματοδοτεί η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν αναβαθμίζουν αλλά οδηγούν στην υποβάθμιση των παροχών του πανεπιστημίου προς όφελος των φοιτητών, το απομακρύνουν από τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Γιατί, το “σπρώξιμο” τα πανεπιστήμια να λειτουργούν ακόμα περισσότερο με γνώμονα την αναζήτηση εσόδων από πελάτες-φοιτητές, να αφοσιώνονται στην προσπάθεια να προσελκύσουν όσα περισσότερα προγράμματα, στο στρωμένο διαχρονικά έδαφος της λειτουργίας τους υπό την λογική κόστους-οφέλους, οδηγεί αντικειμενικά σε υποβάθμιση και περικοπές των όποιων δωρεάν παροχών υπάρχουν.

Η σημερινή τραγική πραγματικότητα του δημόσιου πανεπιστήμιου, θα γίνει εφιαλτική στο έδαφος του ανταγωνισμού του με τα ιδιωτικά. Είναι δεδομένο ότι τα επόμενα χρόνια η “στρόφιγγα” της χρηματοδότησης των δημοσίων ΑΕΙ θα κλείνει, με συγχωνεύσεις, καταργήσεις τμημάτων, με νέους κόφτες για την εισαγωγή, στον αριθμό που θα δέχεται κάθε τμήμα, θα ενταθεί η πίεση για άνοδο του ρυθμού αποφοίτησης κ.α.

Αλήθεια, η αναπτυξιακή πορεία της χώρας σημαίνει αυτόματα βελτίωση των όρων σπουδών και της εργασιακής προοπτικής για τους πολλούς; Τι έχουν να πουν γι’ αυτό οι εργαζόμενοι στον τουρισμό που ενώ το “θαύμα του τουρισμού” παράγει πάνω από 10% του ΑΕΠ της χώρας, μεταφράζεται σε τεράστια κέρδη για τους επιχειρηματικούς ομίλους και για τους ίδιους συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα;

Είναι αποκαλυπτικό ότι η κυβέρνηση για ένα νομοσχέδιο που αφορά την παιδεία δεν έχει παρουσιάσει ένα επιστημονικό ακαδημαϊκό επιχείρημα για το σε τι ωφελεί τελικά το συγκεκριμένο νομοσχέδιο την πανεπιστημιακή εκπαίδευση! Πρόκειται για μια αισχρή συζήτηση για την “παιδεία εμπόρευμα”. Με αυτή τη λογική μπορούμε να καταργήσουμε κάθε δωρεάν παροχή, κάθε δικαίωμα για να φουσκώνουν το ΑΕΠ και να χρηματοδοτούν και πάλι τους επενδυτές! 

Όμως ακόμα και έτσι, την άνοδο αυτή του ΑΕΠ της χώρας θα την πληρώνουν οι φοιτητές-πελάτες με δίδακτρα, νοίκια, σίτιση, μετακινήσεις, κ.α. και οι διάφοροι επενδυτές θα τα τσεπώνουν.

Κανένα όφελος δεν θα έχει η πλειοψηφία της κοινωνίας από την άνοδο του ΑΕΠ, το όποιο άλλωστε αν και ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια, στα πανεπιστήμια μας μειώνονται οι καθηγητές, οι ώρες που ανάβει -αν ανάβει- η θέρμανση, οι δικαιούχοι της δωρεάν σίτισης, των δωρεάν δωματίων σε εστίες…

Η κυβέρνηση εκτέθηκε ακόμα μια φορά. Με βάση τις ανακοινώσεις οι “αυστηρές” προϋποθέσεις, κατά βάση θα αφορούν στο ύψος της χρηματικής δυνατότητας των ιδιοκτητών να πληρώσουν μεγάλα ποσά προκαταβολών και ασφάλειας… Όποιος πληρώνει ιδρύει ό,τι θέλει! Ακόμα και τα ιδιωτικά κολέγια που λειτουργούν ήδη μπορούν απλά να μετονομαστούν σε πανεπιστήμια. 

Τελικά, σε τίποτα δεν αλλάζουν “αυστηρά κριτήρια” την ουσία της αντιδραστικής τομής. Είναι παραμύθια για να αποδεχτούμε την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αφού ακόμα κι αυτά τα κριτήρια (να έχουν οι καθηγητές διδακτορικό… ουάου!) μπορούν να αλλάξουν σε ένα βράδυ, με μια τροπολογία!

Η λογική ότι «το κράτος θα ελέγξει την αγορά» είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο αφού όπως συμβαίνει σε κάθε εταιρεία, μοναδικό κριτήριο θα είναι τα κέρδη και η προσέλκυση πελατών. Ό,τι πουλάει θα θεωρείται άριστο.

Για αυτό και πάντα δίπλα στα πανάκριβα ιδιωτικά ιδρύματα για την οικονομική ελίτ, θα έχουμε τα κολέγια χαμηλότερου επιπέδου για τους υπόλοιπους. Σε κάθε αγορά εξάλλου υπάρχουν εμπορεύματα όλων των ειδών και των τιμών.

Επομένως τα κριτήρια που έχουν ανακοινωθεί οδηγούν τελικά σε “αυτοέλεγχο” των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αφού την αξιολόγηση, την εισαγωγή φοιτητών και το περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών θα την αποφασίζει το “μητρικό” ΑΕΙ του εξωτερικού. Και εννοείται ότι θα μεγαλώσει η εξαγορά πτυχίων, αφού όποιος πληρώνει… θα πρέπει να παίρνει και πτυχίο.

Να οργανώσουμε την αντίδραση και τον αγώνα μας, να βροντοφωνάξουμε ότι δε θα περάσει! Έξαλλου τα σχέδια για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι πολύ παλιά… και το φοιτητικό, μαθητικό, λαϊκό κίνημα, τα έχει εμποδίσει στο παρελθόν. Μας φοβούνται όταν είμαστε οργανωμένοι και αποφασισμένοι, οι αγώνες μας μετράνε, για αυτό προσπαθούν να το ψηφίσουν με κλειστές σχολές!

Σε κάθε τμήμα και σε κάθε έτος πρέπει να υπάρξουν ομάδες φοιτητών που θα βγουν μπροστά για να ξεσηκώσουν και τους υπόλοιπους. Όλοι να συμμετέχουν στις ΓΣ για να υπάρξουν αποφάσεις καταδίκης του νομοσχεδίου από όλους τους φοιτητικούς συλλόγους. Να οργανωθούν μεγάλες διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις. Να ενωθούν οι φοιτητές, οι μαθητές με το λαό και τους εργαζόμενους και να ασκήσουμε τεράστια πίεση. Έτσι μπορούμε να τα καταφέρουμε!

Στην “καρδιά” αυτής της πάλης, βρίσκονται οι ανάγκες και οι πραγματικές δυνατότητες για ένα καλό, αποκλειστικά δημόσιο και πραγματικά δωρεάν πανεπιστήμιο με πτυχία που θα έχουν αξία και θα αποτελούν την μοναδική προϋπόθεση για την άσκηση του επαγγέλματος. Με ισότιμη πρόσβαση των νέων, εξαλείφοντας την άνιση αφετηρία από την οποία ξεκινά ο καθένας ανάλογα με την τσέπη κάθε οικογένειας. Με πλήρη στελέχωση και με υψηλού επιπέδου προγράμματα σπουδών κι όχι μαγαζιά πιστοποιήσεων. Με πανεπιστήμια ισότιμα που θα στηρίζονται από το κράτος για να προσφέρουν στην κοινωνία, κι όχι να ανταγωνίζονται για το ποιο μπορεί να είναι πιο κερδοφόρο.