Ετοιμαζόμαστε για αποφασιστικές συγκρούσεις με το σύστημα των πολέμων

Η πρόσφατη εκλογή του Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ όπως και οι αλλαγές που προβλέπονται στα στελέχη των ανώτερων επιτελείων των γερακιών του πολέμου στην Ουάσινγκτον, τροφοδότησε μια συζήτηση σε διάφορα αστικά μέσα, πως ο Τραμπ μπορεί να «κλείσει» τον πόλεμο στην Ουκρανία, που συνεχίζει από τον Φλεβάρη του 2022. Ταυτόχρονα, μετά την ήττα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν, μέσα σε μια εβδομάδα από τα αποτελέσματα των εκλογών: Έδωσε άδεια χρήσης πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς (ATACMS) στο αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι της Ουκρανίας απέναντι στη Ρωσία ενώ παράλληλα έστειλε νάρκες κατά προσωπικού, που απαγορεύεται η χρήση τους από σχετική συνθήκη του 1997. Τα παραπάνω ερμηνεύθηκαν ως μια τελευταία προσπάθεια του απερχόμενου προέδρου να δυσκολέψει την υποτιθέμενη προσπάθεια του Τραμπ για να «βάλει την Ουκρανία και τη Ρωσία να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων». Είναι όμως ο στόχος της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ η ειρήνη;

Ο σκακιστικός όρος «ρουά» ή «σαχ» χρησιμοποιείται για να δείξει ότι ο βασιλιάς απειλείται και το παιχνίδι κινδυνεύει να χαθεί. Κι αυτό ακριβώς γίνεται, αν στη θέση του «βασιλιά» σκεφτούμε τις ΗΠΑ. Η αστική τάξη των ΗΠΑ περίπου από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1914 μέχρι και σήμερα, κρατάει την «πρωτιά» στον καπιταλιστικό κόσμο, σε έναν κόσμο ασταμάτητου και άγριου ανταγωνισμού, με δεκάδες πολέμους σε όλη τη γη να το αποδεικνύουν. Την τελευταία δεκαετία όμως, η πρωτοκαθεδρία της μητρόπολης του καπιταλισμού απειλείται. Τα οικονομικά μεγέθη, η παραγωγή της Κίνας, πάει να ξεπεράσει αυτή των ΗΠΑ. Όποιος πόλεμος ή σύγκρουση διεξάγεται αυτή τη στιγμή, από την Ουκρανία μέχρι την Ταϊβάν και από τη Μ. Ανατολή μέχρι την Αρκτική, γίνεται πάνω σε αυτό το έδαφος, της μάχης των δυο υπερδυνάμεων. Το ίδιο ισχύει και για τα «συνοδευτικά» είδη πολέμων για αυτήν τη σύγκρουση: τους εμπορικούς πολέμους, τους ενεργειακούς πολέμους, τους πολιτικούς με τις διάφορες συμμαχίες κ.α. Γιατί όμως;

Η αλλαγή του «βασιλιά» του ιμπεριαλιστικού κόσμου δεν είναι μια μικρή αλλαγή. Αλλαγές μεταξύ της δύναμης διάφορων αστικών τάξεων και αστικών κρατών γίνονται συνεχώς, δεν έχουν όμως την ίδια επιρροή διεθνώς στον κόσμο και στις εξελίξεις. Για παράδειγμα, μια αλλαγή δύναμης μεταξύ της Λ.Δ. Κονγκό και του Σουδάν θα επηρεάσει ίσως κάποια πράγματα στην περιοχή αλλά σε καμία περίπτωση όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Μια αλλαγή όμως στην πρωτοκαθεδρία της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας είναι μια τεράστια αλλαγή. Αρκεί να σκεφτούμε σε τι κυριαρχεί σήμερα ο «πρώτος» στην καπιταλιστική παραγωγή, δηλαδή οι ΗΠΑ, ενδεικτικά:

• Κυριαρχούν στη μεγαλύτερη πολεμική συμμαχία στον κόσμο, το ΝΑΤΟ.
• Κυριαρχούν σε σημαντικούς οργανισμούς για την καπιταλιστική οικονομία διεθνώς, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Έτσι έχει το πάνω χέρι στις αποφάσεις του ποια χώρα θα δανειστεί, με τι όρους, σε ποιο νόμισμα κ.ο.κ.
• Το νόμισμά τους, το δολάριο, κυριαρχεί στις εμπορικές συναλλαγές σε όλο τον κόσμο σαν πιο «δυνατό».
• Έχουν αυξημένη πολιτική και διπλωματική επιρροή σε όλες τις χώρες σαν «εγγυητής» συμφωνιών, επενδύσεων κ.α.
• Κυριαρχούν σε μια σειρά χώρες σε τομείς όπως ο πολιτισμός, ο κινηματογράφος, η μουσική, οι επιστήμες κ.α. Μια ματιά σε πλατφόρμες όπως το Netflix αρκεί.

Οι ΗΠΑ, λοιπόν, δεν κάθονται με «σταυρωμένα χέρια» αναμένοντας τη συνεχόμενη άνοδο της Κίνας. Αυτή είναι και η μεγάλη τους ανησυχία, τόσο της απερχόμενης κυβέρνησης Δημοκρατικών όσο και των Ρεπουμπλικάνων που με τον Τραμπ επιδιώκουν να στρέψουν τα πυρά τους απέναντι στον βασικό τους αντίπαλο.

Οι πολεμικοί εξοπλισμοί που στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα διαχρονικά, δεν γίνονται για την υπεράσπιση της ζωής και των συμφερόντων του λαού μας. Γίνονται για τους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ μέσω των οποίων υπηρετούνται και τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης.

Αυτό άλλωστε μαρτυρά και η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ, μπροστά στην πώληση των αεροσκαφών F-35 για παράδειγμα: «Αυτή η προτεινόμενη πώληση θα υποστηρίξει τους στόχους εξωτερικής πολιτικής και την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, βελτιώνοντας τις αεροπορικές δυνατότητες και τη διαλειτουργικότητα ενός συμμάχου του ΝΑΤΟ…». Το δίλημμα που τίθεται εκ των πραγμάτων άρα, δεν είναι «πολεμικοί εξοπλισμοί ή όχι», αλλά «πολεμικοί εξοπλισμοί για ποιόν σκοπό;». Όπως αναδείξαμε στο προηγούμενο φύλλο Οδηγητή, αυτό δεν το παραδέχονται μόνο οι Αμερικανοί, αλλά και ο Υπ. Άμυνας Ν. Δένδιας, όπου είπε πως το Αιγαίο δεν χρειάζεται να φυλάσσεται από ακριβά αεροπλάνα και φρεγάτες, δεν αγοράζονται για αυτόν τον σκοπό. Για ποιόν σκοπό και για ποιανού το συμφέρον, λοιπόν, πληρώνει ο λαός μας δισεκατομμύρια ευρώ για πολεμικούς εξοπλισμούς; Πάμε να ακολουθήσουμε μια φρεγάτα στο έργο της, μεταφερόμενοι 30 χρόνια πίσω για να απαντήσουμε το παραπάνω ερώτημα.

Η ιστορία μας ξεκινά το 1993 στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Η κυβέρνηση ΝΔ το 1992 παραλαμβάνει την πρώτη γερμανική φρεγάτα τύπου ΜΕΚΟ-200 από τα ναυπηγεία του Αμβούργου, ενώ στη συνέχεια άλλες 3 φρεγάτες τέτοιου είδους παράγονται στα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, επί ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για τις φρεγάτες «Ψαρά», «Σπέτσαι», «Σαλαμίς» και «Ύδρα». Όπως τώρα, έτσι και τότε, η παραγωγή των φρεγατών συνοδεύτηκε από πανηγύρια για την «αναβάθμιση της άμυνας της χώρας» και την «υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος».

Ως απάντηση στους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς ATACMS, που χρησιμοποίησε η Ουκρανία με το ΟΚ των ΗΠΑ, Γαλλίας, Μ. Βρετανίας για να χτυπήσει ρωσικό έδαφος, στις 21 Νοέμβρη η Ρωσία εξαπέλυσε τον πύραυλο Oreshnik (στα ρώσικα «φουντουκιά») στην Ουκρανία. Μάλιστα, παρουσιάζεται ως μη αντιμετωπίσιμος από οποιοδήποτε μέτρο προστασίας. Ο συγκεκριμένος πύραυλος αναπτύσσει ταχύτητα 10 mach (10 φορές την ταχύτητα του ήχου ή 12.225 km/h) και για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ένα μαχητικό F-35 των ΗΠΑ, αναπτύσσει ταχύτητα 1,7 mach. Με αφορμή αυτό, τα ρώσικα μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν έναν χάρτη δείχνοντας σε πόσα λεπτά φτάνει ο πύραυλος στο Βερολίνο, το Παρίσι αλλά και στη χώρα μας: στη ΝΑΤΟϊκή βάση της Σούδας στην Κρήτη που το ΚΚΕ διαχρονικά παλεύει για να κλείσει. Με βάση αυτήν την εξέλιξη τα επιτελεία ΝΑΤΟ και ΕΕ «συσκέπτονται» για τα επόμενα βήματα. Τι μας δείχνουν τα παραπάνω;

Μας δείχνουν ότι δεν υπάρχει καμία «μπλόφα» στην χρήση όπλων μαζικής καταστροφής. Εξάλλου, έχουν χρησιμοποιηθεί ξανά στο παρελθόν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι από τις ΗΠΑ, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάλιστα, τότε, είχαν βομβαρδίσει με πυρηνικά δυο ολόκληρες πόλεις εξαφανίζοντας χιλιάδες, χωρίς να υπάρχει κάποια στρατιωτική αναγκαιότητα να το κάνουν οι ΗΠΑ. Οι ιμπεριαλιστές δεν διστάζουν μπροστά σε κανένα έγκλημα και κανένα «βήμα» προς τη γενίκευση του πολέμου ακόμα και με τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής και από τις δυο πλευρές των αντιμαχόμενων ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων. Τους αρκεί όμως αυτό;

Πολλοί έσπευσαν με αφορμή αυτήν την εξέλιξη να παρουσιάσουν πως ο «άνθρωπος γενικά» και ιδιαίτερα η πάλη των εργαζόμενων και των λαών είναι «ανίσχυρη» μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις. Ας δούμε πως απαντάνε αυτό το ερώτημα οι ίδιοι οι καπιταλιστές, όπως το αναφέρει ένα think tank των ΗΠΑ που στηρίζει τον Τραμπ: «Η τεχνολογία είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας μας στον πόλεμο, αλλά πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στο τραγούδι των Σειρήνων ότι η τεχνολογία από μόνη της μπορεί να μας προστατεύσει (...) Επειδή ο πόλεμος θα συνεχίσει να είναι η πιο αγχωτική και επιδραστική ανθρώπινη προσπάθεια, τα πιο ισχυρά οπλικά συστήματα θα παραμείνουν οι έξι ίντσες μεταξύ των αυτιών των πολιτών μας και της δύναμης της καρδιάς τους και του περιεχομένου της ψυχής τους».

Αυτήν τη μάχη για το «μυαλό και την καρδιά» των ανθρώπων δίνει ακούραστα το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, αναδεικνύοντας σταθερά πως μόνη πραγματική διέξοδος προς όφελος των λαών από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, είναι η σοσιαλιστική επανάσταση, η ανατροπή του συστήματός τους. Τα ευρωατλαντικά επιτελεία ξέρουν πολύ καλά πως κάθε μάχη κερδίζεται αν κερδίζεις τις συνειδήσεις των «πολλών» και πως κάθε τεχνολογική εξέλιξη αναπτύσσεται ή σαμποτάρεται, παράγεται ή καταστρέφεται, χρησιμοποιείται για τον έναν ή τον άλλον σκοπό, από τον ίδιο τον εργαζόμενο άνθρωπο.

Η μάχη αυτή για τις συνειδήσεις νέων ανθρώπων κρίνεται σήμερα. Αν περισσότεροι νέοι θα κάνουν ένα βήμα παραπάνω να συμπορευτούν με τις δυνάμεις της ΚΝΕ ενάντια στη δικτατορία του κεφαλαίου, παλεύοντας μαχητικά ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο. Ή αν περισσότεροι νέοι θα πείθονται από το σύστημα να στηρίξουν την «αναγκαιότητα» δήθεν του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, των πολεμικών εξοπλισμών για τους σχεδιασμούς τους, τις κυβερνητικές αποφάσεις.

Δεν χωράει, λοιπόν, καμιά αναμονή και να «δούμε τι θα γίνει» γιατί τίποτα θετικό δεν μπορεί «να γίνει» χωρίς την αποφασιστική παρέμβαση του εργατικού – λαϊκού κινήματος στις εξελίξεις. Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες. Δε θα μας σώσει κανένας μεσσίας, κανένας σωτήρας.

Θα μας σώσει ο κοινός μας αγώνας απέναντι στον πραγματικό μας εχθρό, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Όλοι εμείς, οι εργάτες, οι βιοπαλαιστές αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ανυπότακτες νέες και νέοι, μπορούμε να τα καταφέρουμε, μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω. Μπορούμε να κλιμακώσουμε την κοινή πάλη μας, να τη φτάσουμε μέχρι το τέλος, μέχρι την αποφασιστική σύγκρουση για να καταργηθεί η κοινωνία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ δε φοβηθήκαμε και ούτε φοβόμαστε να συγκρουστούμε με την αστική τάξη, τους εκπροσώπους και τα όργανά της. Τώρα, σε συνθήκες όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος «δείχνει τα δόντια του», το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είναι οι μόνες δυνάμεις που μπορεί να εμπιστευτεί ένας νέος. Έχουμε πείρα από την οργάνωση του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το έχουμε αποδείξει.

Γι’ αυτό, παραφράζοντας το παραπάνω συμπέρασμα του αστικού think tank, «το πιο ισχυρό οπλικό σύστημα» για τον λαό μας είναι η επαναστατική πολιτική του ΚΚΕ.