ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ - ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις θέσεις του ΚΚΕ

Για να απαντήσουμε έχει σημασία να ξεκινήσουμε από αυτό το «πριν»… Από το ότι, δηλαδή, ο πόλεμος δεν είναι μια «ανωμαλία» στη λειτουργία του καπιταλισμού. Όσο κρίσιμο είναι για τα αστικά επιτελεία, τους διεθνολόγους που παίζουν τον ρόλο των «ειδικών» αυτή την περίοδο, ο λαός και η νέα γενιά να πιστέψουν πως για την φρίκη του πολέμου φταίει «η απολυταρχία που δεν αντέχει τον “ιό” της δημοκρατίας», άλλο τόσο «ευεργετικό» είναι όσοι ψάχνουν να βρουν διέξοδο από το χάος της εποχής να συνειδητοποιούν, όχι απλά πως οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι «γίνονται για συμφέροντα», αλλά πως έχουν μέσα τους το «σπέρμα» των πιο «εκλεπτυσμένων» στόχων του συστήματος. Όπως η καπιταλιστική ανάπτυξη φέρνει την καπιταλιστική κρίση, έτσι και το κυνήγι του μέγιστου κέρδους, η ανάγκη για νέα πεδία κερδοφορίας και έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών φέρνει τη «στιγμή» που οι αντιθέσεις δεν μπορούν να λυθούν με πρόσκαιρους συμβιβασμούς ανάμεσα σε ισχυρούς ή λιγότερο ισχυρούς «ληστές» και τον λόγο παίρνουν τα όπλα. 

Ωστόσο, σίγουρα δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως η ιμπεριαλιστική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν συνιστά με έναν τρόπο μια «τομή» στο τι συνέβαινε πριν και τι θα συμβαίνει από εδώ και μπρος. Το ΚΚΕ, εδώ και καιρό έχει επισημάνει πως οι εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο «στιγματίζονται» από τη μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Η ιστορία διδάσκει ότι αλλαγή στην «πρώτη θέση των ληστών», σπάνια γίνεται αναίμακτα.

Η Κίνα έχει ανακοινώσει πως επιδιώκει να έχει ολοκληρώσει τον συνολικό εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων της έως το 2035. Η Γερμανία προχωρά σε ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα «μαμούθ» 100 δισεκατομμυρίων ευρώ, η Ρωσία την ίδια στιγμή που βομβαρδίζει την Ουκρανία ανακοίνωσε μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις σε διαφιλονικούμενη με την Ιαπωνία περιοχή. Το ΝΑΤΟ σχεδόν καθημερινά ανακοινώνει τη δημιουργία ή ενίσχυση δυνάμεων ταχείας επέμβασης, οι πολεμικές συγκρούσεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, στην Υεμένη και αλλού μαίνονται. Η Ινδία που πριν μερικούς μήνες υπέγραφε συμφωνία πολύπλευρης συνεργασίας με τις ΗΠΑ (QUAD), σήμερα απέχει από τις κυρώσεις στην Ρωσία και ο Κιμ κάνει πυραυλικές δοκιμές.

«Οι τεκτονικές πλάκες του κόσμου», λοιπόν, όπως αρέσκονται να γράφουν αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί, όντως κινούνται. Σε αυτές ακριβώς τις συνθήκες, που η περίοδος των «συμβιβασμών» δίνει τη θέση της σε μια περίοδο που οι κίνδυνοι γενικευμένων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων μεγαλώνουν,  γίνεται μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια ο λαός και η νέα γενιά να στοιχηθούν κάτω από «ξένες σημαίες».

Σε κάθε περίοδο που για την άρχουσα τάξη εμπεριέχει ένα «ρίσκο» για το αν και με ποιο τρόπο θα ικανοποιηθούν οι στόχοι της, για το αν θα τους στηρίζει η πλειοψηφία του λαού (προφανώς σε περίοδο πολέμου, αυτό μεγαλώνει) γίνεται συνεχώς επίκλησή στο «εθνικό καθήκον», στην ανάγκη να «είμαστε όλοι μαζί».

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτό το ακούσαμε στην περίοδο της πανδημίας, όταν «οι κινητοποιήσεις γεννούσαν τον θάνατο», στις φυσικές καταστροφές, όταν δεν μπορούσαμε «να τα βάλουμε με τον θεό και τα σχέδια του», στην όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας, όταν έπρεπε με «πατριωτικό καθήκον να στηρίξουμε την αύξηση των πολεμικών εξοπλισμών». Έτσι και σήμερα ακούμε για την «σωστή πλευρά της Ιστορίας που πρέπει ο καθένας να διαλέξει με όποιο τίμημα και αν έχει αυτό».

Είναι λοιπόν πολύ κρίσιμο, ειδικά η νέα γενιά που έχει ζήσει τα πιο ωραία χρόνια της ζωής της μέσα στην βάλτο της κρίσης, της ανασφάλειας, της επιλεκτικής ανικανότητας του αστικού κράτους να προστατεύει ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη ζωή και τώρα τις συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να συνειδητοποιήσει πως σε καμία περίοδο τα συμφέροντα της δεν μπορούν να ταυτίζονται με αυτά των εκμεταλλευτών.

Για να γίνει «ανταγωνιστική» η ελληνική οικονομία τη δεκαετία της καπιταλιστικής κρίσης έπρεπε το βιοτικό επίπεδο του λαού να μειωθεί σχεδόν 25%. Για να μπορέσουν να υλοποιηθούν οι στόχοι της «πράσινης μετάβασης» και να «λειτουργήσουν οι νόμοι της αγοράς και ο ανταγωνισμός», πληρώνουμε πανάκριβο ρεύμα. Για να αυγατίζουν τα κέρδη τους τα «κοράκια» της ιδιωτικής Υγείας, έμεναν άνθρωποι για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να λαμβάνουν απαραίτητες ιατρικές πράξεις αν δεν είχαν να πληρώσουν. Έτσι και τώρα, για να επιταχυνθεί η υλοποίηση των στόχων της αστικής τάξης για «Ελλάδα κόμβο διαμετακόμισης και ενέργειας», να πάρει μερτικό από την λεία του ιμπεριαλιστικού πολέμου, πρέπει εμείς να διαλέξουμε την «σωστή πλευρά της ιστορίας».

Ο άνθρωπος - «φαινόμενο», που με κόπο έχει καταφέρει οποιοσδήποτε ισχυρισμός του να δημιουργεί το έδαφος ώστε η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου να σκεφτεί το αντίθετο, Ι.Κ. Πρετεντέρης, πρόσφατα σε άρθρο του έγραψε «Καλώς ή κακώς, οι γεωπολιτικές πραγματικότητες δεν ορίζονται ούτε από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ… Σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, το “κόμμα της Δύσης” θα αναμετρηθεί με το “κόμμα του Κρεμλίνου”».

Τα διλλήματα θα ενταθούν, η αλήθεια θα «βιάζεται» και οι αστικές δυνάμεις θα προσπαθούν να δημιουργήσουν «ομίχλη» γύρω από το τι διακυβεύεται και ποιες είναι η μεταξύ τους διαφορές. Όμως, η αλήθεια είναι πως ειδικά αυτή την περίοδο, ακριβώς επειδή η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης δεν σηκώνει «ναι μεν αλλά», ένας κόσμος μπορεί να βγάλει ουσιαστικά συμπεράσματα.

Το ανήκουμε στο «σωστό στρατόπεδο», αυτό των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται προφανώς ούτε από την ΝΔ αλλά ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα «θα μπορούσαμε να στείλουμε σταφίδες και όχι καλάσνικοφ» ή «θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό που κάνει η Ισπανία» -που βέβαια έστειλε όπλα- δεν εξυπηρετούν απλά την ανάγκη να συντηρούνται ορισμένες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον στόχο ένας κόσμος, που είναι λογικό να ανησυχεί από την όξυνση των ανταγωνισμών και να αηδιάζει από τα πολεμικά «διαγγέλματα» του Μητσοτάκη, να εγκλωβίζεται σε μια λογική πως η «Ελλάδα μπορεί να είναι πιο ουδέτερη, να εξασφαλίζει ορισμένα ανταλλάγματα πριν κάνει οτιδήποτε, να υποστηρίζει πρωτοβουλίες που μπορούν να εξασφαλίσουν την ειρήνη».

Όμως, όπως αναφέραμε και παραπάνω η Ελλάδα έχει «διαλέξει» στρατόπεδο, γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. Για αυτό, ενώ μπορεί να ακούμε μια ανέξοδη κριτική από τον ΣΥΡΙΖΑ για την απαράδεκτη απόφαση της κυβέρνησης να στείλει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, δεν ακούμε κουβέντα για τα 2 αεροπλανοφόρα που βρίσκονται στην περιοχή, για τα μαχητικά αεροσκάφη που απογειώνονται συνεχώς από ελληνικό έδαφος και τόσα άλλα, γιατί αυτά αποτελούν «συμμαχικές υποχρεώσεις και δεσμεύσεις» που έχει στηρίξει με όλους τους τρόπους.

Πολύ συχνά, κόσμος που συμφωνεί σε πολλά από αυτά που λέει το ΚΚΕ, προβληματίζεται πως στο «δια ταύτα» δεν μπορούν να γίνουν και πολλά για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, πως αυτοί που συγκρούονται είναι πανίσχυροι κ.ά.

Αρχικά, αξίζει πραγματικά κανείς να αναλογιστεί πως αν πράγματι ο λαός δεν μπορούσε να έχει «ρόλο» στις εξελίξεις, δεν θα είχαμε αυτή την «ομοβροντία» πολεμικής προπαγάνδας για να στηριχθεί η βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτά που γίνονται σήμερα, το «σχέδιο δράσης» και τα αιτήματα που καταθέτει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ σε κάθε χώρο έχουν μεγάλη σημασία. Πρώτα και κύρια γιατί δημιουργούν τους όρους της σύγκρουσης με τα «θέλω» της αστικής τάξης και των κομμάτων της.

Για αυτό χρειάζεται σήμερα να κερδίζει έδαφος το αίτημα για καμία εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για αυτό χρειάζεται σήμερα να δημιουργούνται ακόμα βαθύτερες ρωγμές στην εμπιστοσύνη που έχουν ευρύτερες δυνάμεις στην κάθε κυβέρνηση, στο αστικό κράτος και τους θεσμούς του. Ακριβώς γιατί, είναι αυτοί που όπως σε περίοδο «ειρήνης» ματώνουν τον λαό και τον καλούν σε θυσίες για την πολυπόθητη «ανάπτυξη», έτσι και σε περίοδο όξυνσης των πολεμικών συγκρούσεων τον καλούν σε θυσίες για τις «αξίες και τον πολιτισμό» της κάθε αστική τάξης.

Στον αντίποδα, τώρα είναι η ώρα να δυναμώσει η εμπιστοσύνη και η συσπείρωση στους λαϊκούς «θεσμούς», στα όργανα πάλης του κινήματος που υπάρχουν σε κάθε χώρο. Τώρα είναι η ώρα όχι για να πέσει ο πήχης των απαιτήσεων, αλλά να δυναμώσει η διεκδίκηση για ουσιαστικά μέτρα που θα μπορούν να δώσουν μια ανάσα στα εργατικά λαϊκά στρώματα. Τώρα είναι η ώρα να δυναμώσει η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες από την Ουκρανία αλλά και από οπουδήποτε αλλού με κάθε τρόπο. Τώρα είναι η ώρα να στηριχθεί με ένα πραγματικό «κύμα» συμπαράστασης η στάση νέων στρατευμένων που, όπως έχουν κάθε δικαίωμα, δηλώνουν την ανησυχία και την άρνηση τους να συμμετέχουν με οποιοδήποτε τρόπο στην εμπλοκή των ενόπλων δυνάμεων σε μια σύγκρουση που καμία σχέση δεν έχει με την άμυνα της χώρας. Τώρα είναι η ώρα με καταγραφή και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες να μην υπάρχει άνθρωπος, να μην υπάρχει φτωχόσπιτο που δεν θα πάρει την βοήθεια που χρειάζεται σε συνθήκες που ακρίβεια δημιουργεί ουσιαστικά προβλήματα επιβίωσης.

Ταυτόχρονα, τώρα είναι η ώρα να δυναμώσει η πεποίθηση και η «προετοιμασία» για συνθήκες που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το πότε θα «σκάσουν» και στη χώρα μας. Να είναι δηλαδή ξεκάθαρο πως, όπως και τώρα υπάρχουν ισχυρές αντιστάσεις στο να διαλέξουν ο λαός και η νέα γενιά στρατόπεδο ληστών, έτσι πρέπει και όταν οι συνθήκες (που σωστά ο κ. Πρετεντέρης εκτιμά πως δεν τις καθορίζει το ΚΚΕ) θα φέρουν στο προσκήνιο αυτή την ανάγκη, ο λαός να οργανώσει τον δικό του δίκαιο «πόλεμο» ενάντια στις αιτίες που γεννούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την εξαθλίωση. Τον δίκαιο αγώνα, και τις μόνες θυσίες που θα έχουν αξία, για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, για να πάρουν οι ίδιοι την εξουσία.