Ένα από τα πολλά που μας έχουν διδάξει τα σχεδόν δύο χρόνια της πανδημίας, είναι και το ότι δεν είναι όλοι οι γιατροί το ίδιο.
Από τη μία υπάρχουν οι μαχόμενοι γιατροί του δημόσιου συστήματος υγείας που δίνουν τη μάχη απέναντι στην πανδημία και τις τραγικές ελλείψεις, δουλεύουν μερόνυχτα χωρίς ρεπό και άδειες για να σώσουν της ζωή του κάθε ανθρώπου και καμιά φορά καταρρέουν από την εξάντληση μπροστά στις κάμερες, την ώρα που προσπαθούν να ενημερώσουν υπεύθυνα τον λαό για την κατάσταση που επικρατεί.
Από την άλλη υπάρχουν οι μεγαλογιατροί - αυλοκόλακες της εγκληματικής πολιτικής της κυβέρνησης, που έχουν βγάλει όλη την πανδημία στα τηλεπαράθυρα να «κουνάνε το δάχτυλο» στο κόσμο. Πάντα «φρεσκαδούρα» και με ροδαλά μάγουλα, πότε σε απευθείας σύνδεση από τα γραφεία τους στα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία και πότε από τα μέρη που παραθερίζουν.
Γιατροί και οι μεν, γιατροί και οι δε, όμως άλλοι λιποθυμάνε από την κούραση και άλλοι από το πολύ φαΐ στις ταβέρνες που τους πληρώνουν οι φαρμακευτικές εταιρείες. Άλλωστε, όπως ισχύει σε πολλά πράγματα στη ζωή, δεν αρκεί το όνομα, το πτυχίο και ο τίτλος για να έχεις και τη χάρη. Είμαστε με τους πρώτους!