Εκεί όπου η διευθέτηση του χρόνου εργασίας είναι καθεστώς:H εμπειρία ενός εργαζόμενου στον επισιτισμό στην Ιταλία

Συνεχίζοντας από την προηγούμενη ανάρτησή μας, ας δούμε πώς περιγράφει τη δική του εμπειρία ο Πέτρος, 30 χρονών, που ζει στην Ιταλία και δουλεύει στον κλάδο του επισιτισμού.

“Καταρχήν υπάρχει ο διαχωρισμός ανάμεσα στις διάφορες συμβάσεις και η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σχετίζεται και με το τι σύμβαση έχεις. Για παράδειγμα ένας εργαζόμενος με full time συμβόλαιο πρέπει να δουλέψει 40 ώρες την εβδομάδα και το πολύ 8 ώρες υπερωρίες. Με την διευθέτηση ξεχνάς την υπερωρία! Για παράδειγμα αν μια βδομάδα δουλέψεις 4 ημέρες από 9 ώρες και μια μέρα 4ωρο δεν θα πάρεις καμία υπερωρία γιατί δεν ξεπέρασες τις 40 ώρες.

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση για τις συμβάσεις part-time όπου ισχύει το 50% των ωρών με βάση τα παραπάνω. Στον κλάδο του επισιτισμού αυτό έχει ιδιαίτερο βάρος, γιατί δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να σε βάζει για δουλειά όποτε και όσο θέλει, αρκεί να βγαίνει η δουλειά, και τις μέρες που είναι “πεσμένη η κίνηση”, όπως λέμε, να μην σε φωνάζει.

Μου έχει τύχει για παράδειγμα σε δουλειά part-time, που βάσει συμβολαίου έπρεπε να δουλέψω 20 ώρες τη βδομάδα, για ένα διάστημα να με βάζουν να δουλεύω μόνο Παρασκευή και Σαββατοκύριακο για 26-28 ώρες! Φυσικά ούτε λόγος για να πληρωθούν ως υπερωρίες οι επιπλέον των 20 ωρών, ενώ σε συναδέλφους μου προσπαθούσαν να μην τους πληρώνουν τις επιπλέον ώρες ούτε ως απλές ώρες και τους έλεγαν “κάτσε να δούμε τον άλλο μήνα πόσο θα δουλέψεις και θα τα πατσίσουμε”!

Μετά από πολλά χρόνια δουλειάς αλλά και συναναστροφής με συναδέλφους του κλάδου, μπορώ να πω ότι εκδοχή που λέει ότι ο εργαζόμενος μπορεί να αποφασίσει πως θα διευθετήσει τον εργάσιμο χρόνο του, είναι απλά αστεία.

Φυσικά στον κλάδο ισχύει και το σπαστό ωράριο και φυσικά όλα τα παραπάνω είναι αυτά που προβλέπει ο νόμος, ενώ η πραγματικότητα είναι μπορεί να γίνει ακόμα πιο ζοφερή.

Έχοντας δουλέψει και σε μεγάλα μαγαζιά, ειδικά στις μεγάλες τουριστικές πόλεις, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα είναι 5-6 μέρες δουλειά, σπαστό πρωί-βράδυ κάνοντας το λιγότερο ένα δεκάωρο, δεν παίρνεις τίποτα σε υπερωρίες και συνήθως στη μισθοδοσία μπαίνουν μόνο οι ώρες του συμβολαίου και τα υπόλοιπα “μαύρα”, όποτε τα πάρεις.

Τα παραπάνω δένονται με την τραγική κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα του κλάδου. Ο εργαζόμενος στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πραγματικά μόνος του απέναντι στον εργοδότη, ενώ υπάρχει και η ατάκα που όλοι έχουμε ακούσει ότι “απέξω περιμένουν ουρά για μια θέση”, παίρνοντας υπόψη ότι την τελευταία δεκαετία η ανεργία των νέων στην Ιταλία κυμαίνεται από το 30 έως το 40%.

Μόνη ελπίδα, από προσωπική εμπειρία, ήταν η προσπάθεια συνεννόησης και κοινής διεκδίκησης έστω των εργαζομένων σε έναν χώρο, να διεκδικήσουν από κοινού κάτι καλύτερο όσο αναφορά την εφαρμογή των ωραρίων, πληρωμή υπερωριών, καλύτερες συνθήκες, κλπ”.

Είμαστε σίγουροι ότι πολλά από αυτά που περιγράφει ο Πέτρος είναι γνώριμα και σε χιλιάδες νέους που δουλεύουν στον επισιτισμό στη χώρα μας. Με το αντεργατικό νομοσχέδιο που θέλει να ψηφίσει αύριο η κυβέρνηση, θα γίνουν και νόμιμα “με τη βούλα”, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τα ακόμα χειρότερα. Γι’ αυτό αύριο θα νεκρώσει η χώρα και θα είμαστε όλοι στους δρόμους!