Η διαχείρηση της πανδημίας από την κυβέρνηση βλάπτει σοβαρά τις σπουδές μας

Με τον νέο μήνα μπαίνουμε στο τρίτο εξάμηνο όπου οι φοιτητές δεν θα έχουν διδαχθεί δια ζώσης εργαστήρια, κλινικές ή πρακτικές ασκήσεις! Οι συνέπειες αυτής της απουσίας πρακτικής δια ζώσης εφαρμογής της επιστήμης είναι πολύ σοβαρές.

Αυτή η χαμένη γνώση δημιουργεί προβλήματα στη συνέχεια της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αφού τα κενά αυτά θα τα βρουν μπροστά τους οι φοιτητές στα επόμενα εξάμηνα, ενώ έχει και αντανάκλαση στην ίδια την κοινωνία.

Αλήθεια πώς μπορεί ένας νέος χημικός να αντιληφθεί σε βάθος το επιστημονικό του αντικείμενο χωρίς συμμετοχή σε δια ζώσης εργαστήρια, χωρίς να έχει πιάσει στα χέρια του ογκομετρικό σωλήνα; Πώς μπορεί μία αυριανή εκπαιδευτικός που δεν έχει συμμετάσχει σε πρακτική άσκηση, να γνωρίσει την επικοινωνία με τα παιδιά μέσα στην τάξη, να κατανοήσει ολόπλευρα την διαδικασία της παιδαγωγικής; Πώς μπορεί ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός που δεν έχει δει ένα χρόνο τώρα πλακέτα και κύκλωμα από κοντά, να υποκαταστήσει τη χαμένη αυτή γνώση με βίντεο και διαφάνειες; Πως θα μπορέσει ο μελλοντικός φαρμακοποιός να χρησιμοποιήσει το εργαστήριο του φαρμακείου του (που υποχρεούται από το νόμο να έχει), όταν δεν έχει μπει σε αντίστοιχο εργαστήριο στα φοιτητικά του χρόνια;

Ταυτόχρονα υπάρχουν και άλλες επιπτώσεις από αυτή την απουσία δια ζώσης επαφής με το αντικείμενο. Η απουσία σαφούς τοποθέτησης από τις διοικήσεις για το τι θα γίνει με τα εργαστήρια που δεν έχουν διδαχθεί, σε συνδυασμό με ανησυχητικές απαντήσεις καθηγητών που λένε «ας τα αφήσουμε για το μεταπτυχιακό» δείχνουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος να επιταχυνθεί η μεταφορά γνώσεων από το πτυχίο σε τίτλους εκτός σπουδών, με τους σημερινούς φοιτητές να τρέχουν σε σεμινάρια και μεταπτυχιακά για τη γνώση που χάθηκε λόγω lockdown…

Η περίοδος που διανύουμε είναι πραγματικά διδακτική για κάθε νέο και νέα που μπορεί να διατηρεί ενστάσεις για την αποτελεσματικότητα των αγώνων, αμφιβολίες για τον δρόμο της διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών.

Αυτές τις μέρες αποδεικνύεται πόσο πολύτιμη είναι η πείρα των προηγούμενων χρόνων, όταν οι φοιτητές με τους αγώνες τους κατάφεραν να μπλοκάρουν και να καθυστερήσουν μια σειρά μέτρα, όπως η γενίκευση των διδάκτρων στα προπτυχιακά και η αναθεώρηση του άρθρου 16, η κατάργηση των μετεγγραφών, ο περιορισμός της δωρεάν σίτισης και στέγασης, η επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά. Όλα αυτά έγιναν γιατί υπάρχει αντίπαλο δέος στην πολιτική που σαρώνει τα δικαιώματα των φοιτητών, είναι οι αγωνιστικοί φοιτητικοί σύλλογοι που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ, είναι οι εκατοντάδες εκλεγμένοι αγωνιστές συνδικαλιστές καθώς και οι χιλιάδες φοιτητές που μπήκαν μπροστά για να μπουν αυτά τα εμπόδια. Για να δυναμώσει αυτή η προσπάθεια χρειάζεται να ανέβει η συμμετοχή των φοιτητών στους συλλόγους, χρειάζεται να μετρηθεί σοβαρό βήμα στην αλλαγή του συσχετισμού στο φοιτητικό κίνημα.

Αυτές τις μέρες αποδεικνύεται ότι κάθε νέος και νέα που θέλει να σπουδάσει ολοκληρωμένα για να βρει δουλειά με δικαιώματα πρέπει να έρθει σε αντιπαράθεση με την πολιτική που πιστά υπηρετείται όλα αυτά τα χρόνια από τις κυβερνήσεις. Γιατί η προσπάθεια να τσακιστούν τα μορφωτικά δικαιώματα των φοιτητών, επιταχύνεται λόγω πανδημίας αλλά έρχεται ως συνέχεια προηγούμενων αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων. Η προσπάθεια καταστολής των αγώνων βρίσκεται στη φαρέτρα όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια (πόρισμα Παρασκευόπουλου, κατάργηση ασύλου) και κορυφώνεται σήμερα με την ίδρυση Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Η προσπάθεια αναγνώρισης των ιδιωτικών κολεγίων και το σπρώξιμο μαθητών στην 3ετή κατάρτιση μεθοδεύεται χρόνια τώρα και σήμερα συνεχίζεται με τον νέο νόμο-πλαίσιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Ακόμα και η αντιμετώπιση των φοιτητικών συλλόγων και η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης τους με τα ενιαία ψηφοδέλτια και την κατάργηση των παρατάξεων που ήταν διαχρονικά στόχος όλων των κυβερνήσεων. Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο παραδείγματα για το γεγονός ότι η αντιεκπαιδευτική πολιτική έχει «συνέχεια», αυτή τη σκυτάλη παραδίδει κάθε κυβέρνηση στην επόμενη ώστε να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο.

Όσοι φοιτητές λοιπόν αγωνιούν για το άνοιγμα των σχολών τους, για τους όρους σπουδών τους, πρέπει να παλέψουν απέναντι στην πολιτική που βάζει εμπόδια στη δωρεάν και ολοκληρωμένη μόρφωση τους. Πρέπει να μπουν στον αγώνα μέσα από τους συλλόγους τους, διεκδικώντας όλη τη γνώση που τους είναι απαραίτητη στο πτυχίο, να αναπληρωθούν τα κενά, να καλυφθούν οι ανάγκες σε υποδομές, καθηγητές και μέριμνα, για να δυναμώσει ο αγώνας ώστε να μπουν εμπόδια, να μην επιτραπεί η εφαρμογή του νομοσχεδίου.