3 Χρόνια Πολέμου στην Ουκρανία:Η κατάρρευση της “Σωστής Πλευράς της Ιστορίας”

Το αφήγημα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που ακούγαμε και από την μεριά της κυβέρνησης της ΝΔ και από τα υπόλοιπα κόμματα του συστήματος, έπεσε με κρότο έπειτα από τις εξαγγελίες Τραμπ για τις διαπραγματεύσεις τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία, μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.

Τι αποδείχθηκε; Η θέση του ΚΚΕ ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ιμπεριαλιστικός, αντιδραστικός και από τις δυο πλευρές και  διεξάγεται ανάμεσα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από τη μια και τη Ρωσία με τους συμμάχους της από την άλλη. Αφορά τον έλεγχο του ορυκτού πλούτου, των πρώτων υλών, των δρόμων μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων, της βιομηχανικής υποδομής της Ουκρανίας κ.α.

Χαρακτηριστικό είναι ότι στις διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου, οι ΗΠΑ δεν παραλείπουν να ξεκαθαρίσουν ότι σκοπεύουν να ανακτήσουν την επένδυση που έκαναν τα προηγούμενα χρόνια, αρπάζοντας, για παράδειγμα, τις σπάνιες γαίες που βρίσκονται στο υπέδαφος της Ουκρανίας ή μέσα από το πρόγραμμα “ανοικοδόμησής” της. Στο κυνήγι, βέβαια, για τις σπάνιες γαίες, οι ΗΠΑ δεν είναι μόνες τους. Και η ΕΕ επιδιώκει να εξασφαλίσει μερίδιο από τη λεία, ως αντάλλαγμα για την υποστήριξη και τη βοήθεια που παρείχε στο αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι.

Σχετικά με τις σπάνιες γαίες, που είναι και αυτές που μονοπωλούν το ενδιαφέρον και τα παζάρια των ΗΠΑ με την κυβέρνηση Ζελένσκι, έχει σημασία να δούμε τι είναι αυτό που τους "καίει" τόσο πολύ. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της Ουκρανίας, η χώρα διαθέτει κοιτάσματα σημαντικών ορυκτών - συγκεκριμένα, 22 από τα 34 ορυκτά που έχουν χαρακτηριστεί ως κρίσιμα από την ΕΕ.

Από τις πρώτες μέρες του πολέμου γνωστά λιβανιστήρια του συστήματος και ΝΑΤΟϊκά παπαγαλάκια, μας λένε ότι η σωστή πλευρά της ιστορίας είναι η στήριξη στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, EE και ΝΑΤΟ.

Είναι πραγματικά αστείο να βλέπεις τη σύγχυση σε κύκλους της ΕΕ που νιώθουν προδομένοι από τον ατλαντικό τους σύμμαχο μετά τις δηλώσεις του αντιπροέδρου των ΗΠΑ περί “έλλειψης δημοκρατίας” στο εσωτερικό της κ.α. Ιδιαίτερα για όσους μιλούσαν για τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» στην Ουκρανία και τώρα βλέπουν τον Τραμπ να κάθεται στο τραπέζι με την “αυταρχική” και “αντιδημοκρατική” Ρωσία βγάζοντας εκτός εικόνας την “προοδευτική” ΕΕ, με κάποιες εξαιρέσεις. Φυσικά οι διενέξεις ΗΠΑ-ΕΕ αφορούν αντιθέσεις στην αστική τάξη, τόσο εντός των ΗΠΑ όσο και εντός της ΕΕ, για την επόμενη μέρα σε ένα πλαίσιο οξυμμένων ανταγωνισμών που διαμορφώνει, ως ένα βαθμό, διαφοροποιημένες προτεραιότητες και κατευθύνσεις.

Ταυτόχρονα, το περίφημο “δικαίωμα στην αυτοάμυνα” εξελίχθηκε σε εισβολή του Ισραήλ σε Συρία και Λίβανο, σε επιθέσεις απέναντι στο Ιράν και στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, με τους τελευταίους σχεδιασμούς των ΗΠΑ-Ισραήλ να θέλουν να μετατρέψουν  τη Γάζα σε ριβιέρα εκδιώκοντας τους Παλαιστίνιους από την γη τους.

Τι αποδείχθηκε; Η στάση του ΚΚΕ ότι η σωστή πλευρά της ιστορίας είναι μία, είναι με τα συμφέροντα των λαών και όχι με τα συμφέροντα της μίας ή της άλλης αστικής τάξης. Σε μία σύρραξη που κρίνεται η κυριαρχία της μίας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, οι λαοί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλό, παρά μόνο αν βάλουν οι ίδιοι τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, οργανωμένοι και αποφασισμένοι, ανεξάρτητοι από τις κατευθύνσεις των κυβερνήσεών τους. Οι εξελίξεις δείχνουν ξεκάθαρα ότι η μόνη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» είναι η πάλη ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στο πλευρό των λαών που παλεύουν και αντιστέκονται.

Τα γεγονότα και οι δηλώσεις του τελευταίου διαστήματος δείχνουν ότι οι όποιες πρόσκαιρες συμφωνίες τερματισμού του πολέμου προετοιμάζουν τη νέα ένταση της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Χαρακτηριστικά, ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, προειδοποίησε για έναν «μακρόχρονο πόλεμο» και ζήτησε θυσίες από τους λαούς, όπως περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, καθώς και στον τομέα της Υγείας και της Παιδείας, ενώ οι στρατιωτικές δαπάνες του ΝΑΤΟ αυξάνονται από 2% σε 3% ή και 5% του ΑΕΠ. Παράλληλα, εντείνεται η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, ενώ οι συζητήσεις έχουν θέσει στο επίκεντρο την αποστολή ευρωστρατού στο έδαφος της Ουκρανίας, ανεξάρτητα της έκβασης των συμφωνιών.

Οι απειλές του Τραμπ για τη Γροιλανδία, στοχεύοντας στην αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών της πηγών καθώς και στον έλεγχο στρατηγικών διαδρομών, όπως ο Αρκτικός κύκλος ή η Διώρυγα του Παναμά, δείχνουν ότι το “κλείσιμο” του μετώπου στην Ουκρανία δεν θα αναιρέσει μια πιο δυναμική “ανάφλεξη” των συγκρούσεων σε όλη την υφήλιο. Οι δυνάμεις που παρουσιάζονταν ως δήθεν τοποτηρητές των διεθνών συμφωνιών βγαίνουν επιθετικά στην αναθεώρησή τους.

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ουκρανία αποτελούν την καλύτερη απάντηση σε όσους παρουσιάζουν το ΝΑΤΟ ως παράγοντα ασφάλειας και σταθερότητας - με το βλέμμα και στα ελληνοτουρκικά.

Τι είδαμε τις τελευταίες μέρες;

Τις ΗΠΑ να ξεκαθαρίζουν ότι η «ευρωπαϊκή ασφάλεια» δεν αποτελεί πλέον «κορυφαία προτεραιότητα». Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ πριν γινόταν συζήτηση για το ενδεχόμενο ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, τώρα, ενόψει των διαπραγματεύσεων και του ρωσικού βέτο, ανακοινώθηκε ότι η Ουκρανία δεν πρόκειται να γίνει μέλος. Επιπλέον, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας υπογράμμισε ότι η επιστροφή στα σύνορά της όπως ήταν πριν το 2014 δεν είναι ρεαλιστικός στόχος, αναφερόμενος στην Κριμαία και σε μεγάλο μέρος του Ντονμπάς.

Τι στάση, άραγε, θα έχει το ΝΑΤΟ σε μία διαμάχη μεταξύ ελληνικής και τούρκικης αστικής τάξης, δηλαδή δυο ΝΑΤΟϊκών κρατών; Τι στάση αλήθεια περιμένουμε να κρατήσει το ΝΑΤΟ τη στιγμή που στην Ελλάδα έχει “γκριζάρει” το μισό Αιγαίο;

Η αλήθεια είναι ότι στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών η αποκλειστική προτεραιότητα των ιμπεριαλιστών είναι η εξασφάλιση των κερδών και των συμφερόντων τους, που αποτελεί και τη βάση διαμόρφωσης των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών αφορά την ανάγκη του ΝΑΤΟ να εξασφαλίσει την σταθερότητα στην νοτιοανατολική του πτέρυγα κάνοντας τις αναγκαίες παραχωρήσεις στην Τουρκία.

Το πραγματικό ζητούμενο είναι πώς θα ξεφύγει ο λαός από τον βούρκο των πολέμων και της εκμετάλλευσης που επιβάλλει ο καπιταλισμός. Να δυναμώσει τον αγώνα του, ενισχύοντας τις ρωγμές σε ένα σύστημα, του οποίου η “σταθερότητα” «περνάει από κυματισμούς». Να χαράξει τη δική του πορεία, μακριά από την αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της. Ο αγώνας για την απεμπλοκή από τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς πρέπει να συνδεθεί με τον πραγματικό στόχο: την έξοδο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο μέσα από την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.