Η νέα γενιά με το ΚΚΕ. Για "το μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό". Σοσιαλισμός, η απάντηση τον 21ο αιώνα.

Σε αυτό το μεγάλο κομμάτι της νεολαίας που δεν συμβιβά­ζεται με το μέλλον που της ετοιμάζουν και βρεθήκαμε μαζί -ακόμα κι αν υπάρχουν πράγματα που μας χωρίζουν- απλώ­νουμε το χέρι. Όπως απλώνουμε το χέρι και στον κόσμο που μπορεί να κρατάει ακόμα επιφυλάξεις, να ταλαντεύεται, να ψάχνεται, αλλά ταυτόχρονα να παρακολουθεί τη δράση μας, να μην τον αφήνουν αδιάφορο τα σύννεφα πολέμου που συσσωρεύονται στη γειτονιά μας, η πολεμική εμπλοκή της χώρας μας, η ακρίβεια που τσακίζει κόκαλα, το χτύπημα των μορφωτικών και εργασιακών δικαιωμάτων κ.ο.κ.

Οι μάχες που δώσαμε αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει ταβάνι στο κάλεσμά μας. Γι’ αυτό χρειάζεται να οργα­νώσουμε καλά, κάθε ΟΒ της ΚΝΕ, τη μαζική, πολιτική μας δράση όλο το καλοκαίρι, να φτάσουμε σε χιλιάδες, αξιοποιώντας και το πολιτικό-πολιτιστικό γεγονός του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», παρεμβαίνοντας για όλα τα προβλήματα που «καίνε» τη νεολαία, όπως η έλλειψη διακοπών, τα υπέρογκα νοίκια, οι συνθήκες «γαλέρας» για τους δεκάδες χιλιάδες νέους εργαζόμε­νους στη «σεζόν», η απαξίωση και υποβάθμιση των σπουδών και των πτυχίων με τον νέο νόμο-πλαίσιο κ.λπ.

Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμία ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια αν η νεολαία ακολου­θούσε το σενάριο που είχαν γραμμένο γι’ αυτή. Αν καθό­ταν στ’ αυγά της και δεν έβγαινε μπροστά για να παλέψει και να διεκδικήσει τα δικαιώματά της. Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν ακολουθούσε τη γραμμή του συμβιβα­σμού, του «ρεαλισμού» της υποταγής, του «βάζω πλάτη παντού» και του «θα λογαριαστούμε μετά», όπως καλού­σε ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι προφανές ότι θα έβλεπε τους αντιλαϊ­κούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης να της διαλύουν τη ζωή, την ώρα που θα είχε εναποθέσει τις ελπίδες της σε διάφορους «από μηχανής σωτήρες» που κάπως, κάπου, κάποτε, θα έφτιαχναν δήθεν λίγο την κατάσταση, μέσα από το αλισβερίσι της αστικής κυβερνητικής εναλλαγής, της διαχείρισης της βαρβαρότητας. Αντ’ αυτού, οι αγώνες της νέας γενιάς, η συσπείρωσή της γύρω από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, η επιλογή της να γράψει η ίδια το σε­νάριο της ζωής της ήταν το καθοριστικό σημείο που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στις εξελίξεις. Έδειξε ότι αυτός είναι ο μοναδικός νικηφόρος δρόμος.

Την ώρα που τα αστικά επιτελεία έχουν αρχίσει να μετράνε κουκιά, να γράφουν και να σβήνουν σενάρια συνεργασιών και κυβερνήσεων, την ώρα που έχουν ξεκινήσει τα «φλερτ» μεταξύ κομμάτων που ψάχνουν σημεία επαφής και συμφωνίας -και ξαφνικά ανακα­λύπτουν ότι αυτά που τους ενώνουν είναι περισσό­τερα από αυτά που τους χωρίζουν- είναι η κατάλλη­λη στιγμή να κάνει η νεολαία το «plot twist», τη μεγάλη ανατροπή στα σενάριά τους. Με το ΚΚΕ πιο δυνατό, που αποτελεί και το μόνο καλό σενά­ριο για τον λαό. Αυτή είναι η μόνη δύναμη της αλή­θειας που μπορεί να ανατρέψει τα σχέδιά τους. Εκεί βρίσκεται η θέση της νέας γενιάς, που δεν επιτρέπει να γίνονται οι φιλοδοξίες και τα όνειρά της παζάρι σε εκλογικά σενάρια και υπουργικές καρέκλες, που δεν αναθέτει το μέλλον της σε «σωτήρες», δεν τσι­μπάει σε ψεύτικά λόγια και υποσχέσεις, που παίρνει η ίδια τη ζωή στα χέρια της, βάζει στο επίκεντρο της πάλης της το ίδιο το σύστημα που γεννά όλα τα δεινά που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά της και είναι αποφασισμένη να ξεπεράσει τα εμπόδια με τη μαζική, συλλογική, οργανωμένη δράση της.

Αυτός είναι ο δρόμος που φοβίζει τις κυβερνήσεις και την κυρίαρχη τάξη, γιατί μπορεί να βάλει φρένο στους σχεδιασμούς τους, να κερδίζει συνεχώς μάχες, αλλά και γιατί ανοίγει το δρόμο για να τους πετάξει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Στα δύσκολα θα χρειαστούμε τα «μεγάλα μεγέ­θη», στο χέρι μας να τα μετατρέψουμε σε ωραία και συγκλονιστικά. Τώρα με το ΚΚΕ.

Έλενα Μποτζιολή,

μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ