Πάμε Γυμνάσιο:ΗΠΑ: Μία ματιά στη χώρα της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας»
Τρί, Δεκ 1, 2020
Σε αυτό το κείμενο με αφορμή και τις πρόσφατες Αμερικανικές εκλογές θα προσπαθήσουμε μέσα από σύντομες ιστορίες και ορισμένα στοιχεία να δούμε πραγματικά πόσο ελεύθερα και δημοκρατικά εκλέγεται κάποιος στην χώρα της «ελευθερίας και της δημοκρατίας», τις ΗΠΑ. Τη χώρα που παρουσιάζεται μέσα από σχολικά βιβλία, διάφορους καθηγητές, ακαδημαϊκούς και άλλους «ειδικούς» ως η πιο «καθαρόαιμη» μορφή Δημοκρατίας που πρέπει να αποτελεί παράδειγμα και για τα υπόλοιπα κράτη.
Δύο είναι τα κείμενα τα οποία ουσιαστικά συνδέονται με την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας (1776) και το Σύνταγμα των ΗΠΑ (1788).
Η ίδια η διακήρυξη της ανεξαρτησίας που διδάσκεται και στο βιβλίο ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου προέβλεπε ότι «όλοι γεννιούνται ίσοι», με «αναφαίρετα Δικαιώματα» στην «Ζωή, την Ελευθερία και την επιδίωξη της Ευτυχίας», βέβαια αυτό που δε λένε τα σχολικά βιβλία είναι ότι το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε από έναν άνθρωπο όπου ο ίδιος είχε εκατοντάδες δούλους ως ενήλικας, τον Τόμας Τζέφερσον [Αμερικανός πρόεδρος κατά την περίοδο 1801-1809] και κυκλοφόρησε σε 13 αποικίες που όλες, σε κάποιον βαθμό, επέτρεπαν την δουλεία!
Πως λειτουργεί το Εκλογικό σύστημα στην Αμερική
Έστω και λίγο αν άνοιγε κάποιος την τηλεόραση το προηγούμενο διάστημα όλο και θα άκουγε για το «θρίλερ» που εξελισσόταν σχετικά με το ποιός θα βγει Πρόεδρος των ΗΠΑ, ποιές πολιτείες κατέκτησε ο καθένας κα.
Στην Αμερική, οι εκλογές είναι λίγο… παράξενες. Μάλιστα, είναι τόσο «δημοκρατικές» που μπορεί να βγει κάποιος Πρόεδρος έχοντας πάρει λιγότερους ψήφους από τον «αντίπαλο» του!
Στην Αμερική ο εκάστοτε Πρόεδρος δεν βγαίνει αναλογικά με την επιθυμία των ψηφοφόρων αλλά μέσω ενός θεσμού που ονομάζεται Εκλεκτορικό Κολλέγιο ή αλλιώς σώμα Εκλεκτόρων.
Οι πολιτείες των ΗΠΑ αλλά και η πρωτεύουσα Ουάσινγκτον εκπροσωπούνται από έναν αριθμό εκλεκτόρων, ανάλογο του μεγέθους της κάθε πολιτείας. Στο σύνολό τους υπάρχουν 538 εκλέκτορες. Έτσι για να αναδειχθεί κάποιος στο αξίωμα του Προέδρου, θα πρέπει να εξασφαλίσει πάνω από 270 εκλέκτορες, δηλαδή τους μισούς συν έναν.
Οι 48 από τις 50 πολιτείες χρησιμοποιούν ένα σύστημα σύμφωνα με το οποίο, όποιος κερδίσει τις περισσότερες ψήφους σε μια πολιτεία, τότε παίρνει και όλες τις ψήφους των εκλεκτόρων. Με λίγα λόγια, τηρείται η αρχή του «ο νικητής τα παίρνει όλα».
Με τον παραπάνω τρόπο, μπορεί ένας υποψήφιος που έχει πάρει λιγότερες ψήφους πολιτών, αλλά έχοντας εξασφαλίσει την πλειοψηφία σε πολιτείες «κλειδιά» κερδίζει τους περισσότερους Εκλέκτορες και γίνεται Πρόεδρος των ΗΠΑ, κάτι που συνέβη και στις εκλογές του 2016.
«Η ελευθερία στις καπιταλιστικές κοινωνίες λίγο πολύ παραμένει αυτό που ήταν στις αρχαίες Ελληνικές δημοκρατίες: Ελευθερία για ιδιοκτήτες σκλάβων»
Ο πραγματικός λόγος που θεσμοθετήθηκε το συγκριμένο εκλογικό σύστημα έχει βαθιές ρίζες που κρατούν από το πρώτο Αμερικάνικο σύνταγμα του 1787 και δεν είναι άλλες από τον θεσμό της δουλείας που ίσχυε στην Αμερική.
Για να γίνει πιο κατανοητό, σε ένα αναλογικό εκλογικό σύστημα, οι πολιτείες του Βορρά θα υπερτερούσαν αριθμητικά έναντι του Νότου καθώς οι πολυάριθμοι σκλάβοι που υπήρχαν εκείνη την εποχή (οι οποίοι ανέρχονταν σε πάνω από μισό εκατομμύριο συνολικά) φυσικά δεν μπορούσαν να ψηφίσουν και ήταν συγκεντρωμένοι στο Νότο. Έτσι οι Βόρειοι θα έβγαζαν εύκολα όποιον πρόεδρο επιθυμούσαν.
Αντίθετα, το Σώμα των Εκλεκτόρων επέτρεπε σε κάθε πολιτεία του Νότου να μετρά τους σκλάβους της όσο τα 3/5 ενός «κανονικού ανθρώπου» στον υπολογισμό του μεριδίου της στην συνολική καταμέτρηση ώστε να υπάρχει «Δικαιοσύνη» στην εκλογή του Προέδρου μεταξύ Βορρά και Νότου.
Με απλά λόγια, φαίνεται ότι αυτό το «Λίκνο της Δημοκρατίας» που μας παρουσιάζουν παρά τα όποια προοδευτικά στοιχεία είχε για την εποχή εκείνη, βασίστηκε στην αδικία καθώς και σε μία από τις πιο άγριες μορφές εκμετάλλευσης την δουλεία, που με απόλυτο κυνισμό διαιρούσαν και μετρούσαν με αναλογίες τη ζωή ενός ανθρώπου.
Δες κι αυτό:
«12 Χρόνια σκλάβος»
Η ταινία περιγράφει την δωδεκάχρονη οδύσσεια του οικογενειάρχη Σόλομον Νόρθαπ, που γεννήθηκε και ζούσε ελεύθερος στη Ν. Υόρκη. Σε ηλικία όμως 33 ετών, το 1841, 20 χρόνια πριν την έναρξη του αμερικανικού εμφυλίου με κύρια, υποτίθεται, αιτία την κατάργηση της δουλείας, έμποροι ανθρώπινων όντων τον πότισαν ναρκωτικά και τον απήγαγαν από την Ουάσιγκτον για να τον μεταφέρουν με ποταμόπλοιο στα σκλαβοπάζαρα του Νότου. Η ταινία βασίζεται σε βιβλίο που το 1853 εξέδωσε ένας νομικός ο οποίος είχε καταγράψει λεπτομερειακά την αφήγηση του Σόλομον.