Ιστορίες του Ολυμπιακού που δεν λέγονται αλλού

Γεννήθηκε στο Αϊβαλί. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 ήρθε με την οικογένεια του στον Πειραιά. Εκεί είχαν την γνωστή ταβέρνα “Τα αραπάκια”. Το 1942, μέσα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, φοράει για πρώτη φορά την φανέλα του Έφηβου. Λόγω της κατοχής, δεν υπήρχε πρωτάθλημα, όλοι όμως μιλούσαν για έναν χαρισματικό μεσοεπιθετικό. Τον Δεκέμβρη του 1944 η σύ­γκρουση οξύνεται μεταξύ των λαϊκών δυνάμεων ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που καθοδηγούσε το ΚΚΕ και των αστικών δυνάμεων. Βρετανικά στρατεύματα επεμβαίνουν στην Αθήνα για την προστασία της αστικής εξουσίας. Τα Δεκεμβριανά βρίσκουν τον Ν. Γόδα επικεφαλής του 5ου επίλεκτου λόχου του ΕΛΑΣ Πειραιά. Υπερασπίζεται με τους συντρόφους του ένα στρα­τηγικό σημείο στα σύνορα Κερατσινίου-Κοκκινιάς, το οποίο έπαιζε κομβικό ρόλο για τον Δυτικό Πειραιά. Αργότερα, όταν επέστρεψε στην Αθήνα από το όρος Βελούχι, άρρωστος με πνευμονία, τον κατέδωσαν δωσίλογοι και καταδικάστηκε στην δίκη-παρωδία του “Ασύλου της Κοκκινιάς” ως λο­χαγός του ΕΛΑΣ και μαχητής της ΟΠΛΑ, χαρακτηρισμοί που ίσχυαν. Κατήγοροί του ήταν, ανάμεσα σε άλλους δοσίλογους, η γνωστή βρώμικη οικογένεια γερμανοτσολιάδων, με το επίθετο Κασιδιάρη. Όταν μεταφέρθηκε στις φυλακές της Κέρ­κυρας, στον Πειραιά και σε όλη την Ελλάδα εκφράστηκε με­γάλη αλληλεγγύη για την αποφυλάκισή του, κάτι που έφτασε μέχρι και τη διοίκηση του Ολυμπιακού. Πρόεδρος εκείνη την περίοδο ήταν ο αστός Μανούσκος, ο οποίος δεν έκανε τίποτα. Ο Γόδας στην φυλακή ήταν συνεχώς με ένα ραδιόφωνο και ένα στυλό στο χέρι και σχεδίαζε την ομάδα του για όταν βγει. Δεν υπέγραψε ποτέ δήλωση μετανοίας για να αποκηρύξει τις κομμουνιστικές ιδέες και το ΚΚΕ, παρά τα όσα του τάξανε, εκμεταλλευόμενοι το ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Τα ξημερώματα της Κυριακής 19 Νοεμ­βρίου 1948 εκτελέστηκε. Η τελευταία του επι­θυμία: «Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού και να μην μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή». Στο μουσείο του Ολυμπιακού η μορφή του θα έπρεπε να έχει ξεχωριστή θέση, πιο ψηλά από τα κύπελλα και τους υπόλοιπους. Στην πλακέτα κάτω από το όνομά του πρέπει να αναφέρει: «Στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος της ΟΠΛΑ και λοχαγός του ΕΛΑΣ, εκτελέστηκε με τον Έφηβο στην καρδιά για μία Λεύτερη Ελλάδα».

Έπαιξε στον Ολυμπιακό σε 57 παιχνίδια και σημείωσε 24 γκολ σε επίσημα παιχνίδια. Όσοι γνωρίζουν από πο­δόσφαιρο, καταλαβαίνουν πόσο υψηλά ποσοστά κατέ­γραψε και πόσο ικανός ποδοσφαιριστής ήταν. Παρόλα αυτά, από τον “επίσημο” Ολυμπιακό, τις διοικήσεις, δεν γίνεται λόγος για αυτόν. Ο Αναματερός, πριν αγωνιστεί στον Ολυμπιακό, ήταν εργάτης από την Νάξο. Εκεί ήρθε σε επαφή με τις επαναστατικές ιδέες και κατέκτησε το ταξικό ένστικτο. Στις μάχες του Δεκέμβρη του 1944, ήταν μέλος του ΕΛΑΣ Κολωνού. Έδωσε μάχη σώμα με σώμα στην περιοχή του Μεταξουργείου και σκοτώθηκε κοντά στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το Θέατρο “Περοκέ”.

Πιθανά, αν η ιστορία του Ολυμπιακού είχε πρόσωπο αυτό θα ήταν του Ανδρέα Μουράτη. Γεννήθηκε το 1926, δίπλα από το γήπεδο Καραΐσκάκη, που τότε ήταν ποδηλατοδρόμιο. Δεν συμπαθούσε το σχο­λείο είχε όμως έμφυτες αθλητικές ικανότητες και ήταν πολύ δυνατός. Ήταν εργάτης στο λιμάνι του Πειραιά, εργαζόταν ως εκφορτωτής, ακόμα και το διάστημα που έπαιζε ποδόσφαιρο στον Ολυμπιακό, αφού τότε οι παίχτες δεν πληρώνονταν. Ο Μουράτης, εκτός από τον Ολυμπιακό, έπαιξε μπάλα και για την ποδοσφαιρική ομάδα της ΕΠΟΝ Πειραιά, καθώς ήταν λοχίας του ΕΛΑΣ. «Πήγα στον ΕΛΑΣ για να ζουν όλοι οι άνθρωποι ίσα» έλεγε με τη λαϊκότητα που τον διέκρινε. Πάλεψε στην ηρωική μάχη της Ηλεκτρικής ως ακροβολιστής, προκαλώντας με την ομάδα του σοβαρό πλήγμα στους ναζί. Την στάση του αυτή ο Ανδρέας Μουράτης την πλήρωσε και ποδοσφαιρικά. Αργότερα, την περίοδο που ήταν αρχηγός του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδας, ένα βράδυ πριν από αγώνα με την εθνική του Ισραήλ για τα προκριματικά του Μουντιάλ, ηγήθηκε σε δι­εκδικήσεις απέναντι στην ΕΠΟ με αίτημα να αποζημιωθούν οι ποδοσφαι­ριστές για τα μεροκάματα που είχαν χάσει για να συμμετέχουν σε αυτούς τους αγώνες. Η ΕΠΟ αποφάσισε όχι απλά να διώξει τον Μουράτη από την Εθνική, αλλά να τον αποκλείσει από κάθε ποδοσφαιρική δραστηριότητα στις διοργανώσεις της. Μετά από δύο χρόνια και την γενική κατακραυγή, ο Μουράτης επέστρεψε στον Ολυμπιακό. Τα πλακάτ έγραφαν: «Αθωώστε τον Αντρέα το καμάρι του Περαία». Ο Ανδρέας Μουράτης έκανε πράξη τα λόγια του, έζησε και πέθανε φτωχός και ερ­γάτης αλλά πάντα τίμιος.

Μία από τις πιο σημαντικές σελίδες στην ιστορία του ελλη­νικού ποδοσφαίρου γράφτηκε κατά τη διάρκεια της επο­ποιίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Το εμφυλιακό αστικό καθεστώς ήθελε να παρουσιάσει ως “μιάσματα” τους εξόριστους κομμουνιστές και αγωνιστές της Μακρο­νήσου. Αποφασίζει, λοιπόν, να κάνει αγώνα ανάμεσα στον πρωταθλητή Ολυμπιακό και την “Μικτή Μακρονήσου” που αποτελούνταν από Μακρονησιώτες εξόριστους, ανά­μεσα τους και ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, όπως οι Πολίτης, Γεωργάτος, Μαλαμόπουλος και φυσικά ο μεγά­λος Γιώργος Δαρίβας, από το Α’ και Γ’ Τάγμα Σκαπανέων. Τελικά, η ομάδα της Μακρονήσου νίκησε με 2-1, ενώ περισσότεροι από 15.000 φίλοι του Ολυμπιακού που πα­ρακολουθούσαν το ματς πανηγύρισαν μπροστά στα γε­μάτα ανασφάλεια και ντροπή πρόσωπα των βασανιστών και καθεστωτικών, όπως ο υπουργός Κανελλόπουλος.

Ήταν η τραγωδία —ή μάλλον το έγκλημα— στην θύρα 7, όπου σκοτώθηκαν 21 νέοι άνθρωποι, είκοσι οπαδοί του Ολυμπιακού και ένας της ΑΕΚ μετά από αγώνα των δύο ομάδων. Στα σκαλιά, κατά την έξοδο, ποδοπατήθηκαν πίσω από σφραγισμένες πύλες. Είπαν πως έφταιγαν οι πορτιέρηδες, έφταιγε η “κακιά η ώρα”, “θυσιάστηκαν” για τον Ολυμπιακό και άλλα παρόμοια. Διοίκηση και κράτος δεν πλήρωσαν ποτέ για αυτό.