Μέσα σε τρεις μέρες στο Πάρκο Τρίτση αποτυπώθηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο και έγινε ζωντανή πραγματικότητα το σύνθημα του Φεστιβάλ: «Η νέα γενιά με το ΚΚΕ για “το μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό” (Ν. Μπελογιάννης) – Σοσιαλισμός, η απάντηση τον 21ο αιώνα».
Δε θα μπορούσε κανείς να περιγράψει με διαφορετικό τρόπο τις εντυπωσιακές στιγμές της κοσμοπλημμύρας, που κατέκλυσε το 48ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή. Δε θα μπορούσε να βρει πιο κατάλληλες λέξεις, που να ανταποκρίνονται στο μέγεθος της προσέλευσης του λαού και της νεολαίας της Αθήνας και του Πειραιά.
Το 48ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του “Οδηγητή” αποδείχτηκε ως «το μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό». Αυτά τα λόγια του Νίκου Μπελογιάννη έμοιαζαν να αντηχούν σε κάθε ασφυκτικά γεμάτη γωνιά του Πάρκου Τρίτση, να μπλέκονται ανάμεσα στους χορούς και τα τραγούδια, να ζωντανεύουν από τα αμέτρητα καθαρά βλέμματα των δεκάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων που γέμισαν κάθε σκηνή, που κατέκλυσαν κάθε Στέκι.
Τι να ξεχωρίσει κανείς… Οι δυνατές «στιγμές» του 48ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή αμέτρητες:
Οι χιλιάδες άνθρωποι που ήρθαν για πρώτη φορά σε Φεστιβάλ της ΚΝΕ και είδαν με τα μάτια τους πώς τα «μεγάλα» γεγονότα και οι δυνατές στιγμές χτίζονται στον αγώνα για να ομορφύνει η ζωή. Έγιναν «κομμάτι» της διαρκούς προσπάθειας να αγωνιζόμαστε, να χαιρόμαστε και να προχωράμε μπροστά.
Η προσέλευση «σαν θύελλα», όπως την είχε περιγράψει εύστοχα ο σύντροφός μας Κώστας Καζάκος τίμησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μνήμη του, ιδίως την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ, που ήταν αφιερωμένη σ’ εκείνον. Το γιγαντοπανό με το πρόσωπό του είχε τη θέση που του άρμοζε και το μήνυμα ότι «οι μέρες που λαχτάρησε θα ’ρθουν» έμοιαζε να είναι κάτι παραπάνω από μια υπόσχεση.
Η παρουσία των αντιπροσωπειών Ρώσων και Ουκρανών κομμουνιστών στη Διεθνούπολη, δίπλα-δίπλα, αποδείχτηκε ηχηρό παράδειγμα ταξικής διεθνιστικής αλληλεγγύης, κόντρα στον κοινό αντίπαλο, σε πείσμα των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων.
Η παρουσία της δις πρωταθλήτριας Ευρώπης στο βάδην, Αντιγόνης Ντρισμπιώτη, κατάφερε να μεταδώσει λίγη από τη λάμψη, όχι μόνο των χρυσών μεταλλείων της, αλλά και του χαρακτήρα της…
Φυσικά, η Μάγδα Φύσσα, ακούραστα στο περίπτερο του Συλλόγου Πολιτισμού “Παύλος Killah P Φύσσας”, παρούσα και στη συζήτηση για τη στήριξη των οικογενειών των δολοφονημένων γυναικών στο Στέκι νέων γυναικών.
Η συγκινητική αφιέρωση του Στέλιου Ρόκκου στον πατέρα του και η χαρακτηριστική του δήλωση: «Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος, γιατί θα κάνω ευτυχισμένη μια ψυχή από κει πάνω, του πατέρα μου, που του το χρωστούσα πολλά χρόνια», αλλά και τα λόγια του Φοίβου Δεληβοριά και οι ευχαριστίες του στο ΚΚΕ: «Ευχαριστούμε πολύ το ΚΚΕ για όλη τη δουλειά που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, για το ότι στηρίζει και κρατάει ζωντανή τη φλόγα του εργατικού κινήματος, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα. Κι όσο δυσκολεύουν τα πράγματα θα στέκει όρθιο και θα προχωράει…»
Τα πιτσιρίκια που ανέβηκαν στη σκηνή του Μαθητικού Στεκιού και τραγούδησαν παθιασμένα «για του κόσμου τους λαούς» μαζί με τους Κοινούς Θνητούς, κλέβοντας τις εντυπώσεις, προσφέροντάς μας απλόχερα βαθιές «ανάσες» δύναμης και αισιοδοξίας, αλλά κυρίως ενισχύοντας την πεποίθησή μας ότι ένας «κόσμος λεύτερος, ανοιχτός, γεμάτος ελπίδα» είναι μπροστά μας…
Η αγαπημένη μας Νατάσσα Μποφίλιου, που έφερε τις «μέρες του φωτός» στην έδρα τους, ο Μίλτος Πασχαλίδης, που άνοιξε τα χέρια του κι όλο τον κόσμο χώρεσε, συμβουλεύοντας πως «αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις» και φυσικά ο δικός μας «Μπίλαρος», ο αιώνιος έφηβος Βασίλης Παπακωνσταντίνου, που γι’ άλλη μια χρονιά «έβαλε φωτιά» στο Φεστιβάλ, καλώντας μας «να κρατήσουμε γερά»…
Οι δεκάδες stand up comedians, που συμμετείχαν φέτος στο Φεστιβάλ, χαρίζοντάς μας απλόχερα άφθονες στιγμές γέλιου…
Οι μαζικές συζητήσεις, που είχαν προσέλευση... συναυλίας σε όλα τα Στέκια, το τεράστιο ενδιαφέρον στη συζήτηση στη Λαϊκή Σκηνή, με τίτλο «ΚΚΕ, για όλα αυτά που θα γίνουν ΜΕ εσένα» με τις παρεμβάσεις εργαζομένων και φοιτητών, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της πάλης να μεταφέρουν πλούσια πείρα και να καλούν σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, τη μόνη “ασπίδα” για το σήμερα και ελπίδα για το αύριο…
Και βέβαια η τεράστια πολιτική συγκέντρωση, το βράδυ του Σαββάτου, που, όπου έφτανε το μάτι, έβλεπε κανείς ένα απέραντο «κόκκινο ποτάμι», που με πάθος, συνθήματα, καπνογόνα έδινε τον παλμό και καθρέφτιζε ολόκληρο το τριήμερο...
Από αυτές τις «στιγμές» με τη δική τους ξεχωριστή σημασία, από αυτή την τεράστια συμμετοχή οπλιζόμαστε με ακόμη μεγαλύτερη πίστη και αποφασιστικότητα, γεμίζουμε κουράγιο και δύναμη ότι ο κόσμος που χτίσαμε για τρεις μέρες δεν είναι απλώς μία εφήμερη γιορτή, αλλά μία αποτύπωση του φωτεινού μέλλοντος που θα φέρουν οι αγώνες μας, μία πραγματικότητα που θα επιβάλλει το δίκιο μας, ένας αναγκαίος, καινούργιος κόσμος, που δε θα μοιάζει σε τίποτα με τον παλιό, αυτόν που κάνει τη νέα γενιά να ασφυκτιά και να εγκαταλείπει τα όνειρά της.
Μέσα σε αυτή τη λαοθάλασσα μπορούμε να διακρίνουμε τη δίψα για έναν διαφορετικό κόσμο, αφουγκραζόμαστε την ανάγκη της νεολαίας να ξεφύγει από τα συνεχή αδιέξοδα που γεννάει το σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Νιώθουμε, όπως όλοι, το ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνει ο καπιταλισμός σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, γι’ αυτό είμαστε έτοιμοι να απλώσουμε το χέρι σε κάθε νέο άνθρωπο που σήμερα αισθάνεται έτοιμος να παλέψει για όλα όσα του κλέβουν, που είναι έτοιμος να κάνει το βήμα, να σταθεί στο πλευρό του ΚΚΕ και να παλέψει μαζί μας για μια κοινωνία ολότελα διαφορετική, που θα λειτουργεί για τους πολλούς και όχι εις βάρος τους προς όφελος των λίγων.
Αυτή η δίψα για έναν καλύτερο κόσμο τροφοδοτεί τους αγώνες μας, αυτή πυροδοτεί την αδιάκοπη πάλη μας απέναντι στις καθημερινές δυσκολίες και τα εμπόδια, απέναντι στους εκμεταλλευτές και τους αμέτρητους μηχανισμούς τους. Είμαστε, όμως, μπολιασμένοι με τη βαθιά πεποίθηση ότι ο λαός μας μπορεί να ζήσει καλύτερες μέρες, μπορεί να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, γιατί μέσα μας σιγοκαίει η φλόγα της ανατροπής και γι’ αυτό παραμένει ολοζώντανη η ελπίδα της κοινωνικής αλλαγής, της δικαιοσύνης, της πραγματικής ελευθερίας, της απελευθέρωσης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, του σοσιαλισμού.
Αυτά τα ανώτερα ιδανικά ορίζουν τους αγώνες μας και τους μετατρέπουν σε «μεγάλους και ωραίους» και γι’ αυτό τελικά η νίκη μας θα είναι «συγκλονιστική»…
