Άρθρο του Ιάσονα Φανού, μέλους του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, στον "Οδηγητή" Οκτωβρίου:Με την ορμή των 50 χρόνων του Φεστιβάλ να γράψουμε τις νέες σελίδες της ιστορίας

Βγαίνουμε από μια μάχη που «θα τη θυμόμαστε», πιο δεμένοι με την «κληρονομιά» και την ιστορία μας, έχοντας κάνει ένα βήμα στην αφομοίωση της σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής του ΚΚΕ. Είμαστε πιο αποφασισμένοι να συμβάλλουμε στην οργάνωση της πάλης για όσα έχουμε ανάγκη, στη μόρφωση, τη δουλειά, τη ζωή, για να δυναμώνει η εργατική λαϊκή αντιπολίτευση σε σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης και της Ε.Ε.

Γιατί δεν είναι μονόδρομος η εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και ανταγωνισμούς, η μετατροπή της σε ΝΑΤΟική βάση κι ορμητήριο των φονιάδων, το πέρασμα στην «πολεμική οικονομία» της ΕΕ που σήμερα ο λαός μας πληρώνει με ακρίβεια, ενεργειακή φτώχεια, χτύπημα δικαιωμάτων, καταστολή και μας καθιστά «μαγνήτη αντιποίνων» των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Δεν είναι «σωστή πλευρά της Ιστορίας»  η στήριξη του καθεστώτος Ζελένσκι στον πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία, η στήριξη του κατοχικού κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ που γενικεύει τη γενοκτονία των Παλαιστίνιων κι επεκτείνει τον πόλεμο στον Λίβανο κ.α. Δεν είναι «αναγκαίο» να γίνονται ΝΑΤΟικές διαπραγματεύσεις για τη συνδιαχείριση του πλούτου στο Αιγαίο εις βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας για τη διαφύλαξη της «ΝΑΤΟικής συνοχής», όπως ούτε και τα σχέδια διχοτόμησης της Κύπρου κ.α. 

Υπάρχει ελπίδα, που βρίσκεται στην πάλη των λαών. Οι λαοί μπορούν να ζήσουν ειρηνικά κι αδελφωμένα, θεμελιώνοντας ειλικρινείς οικονομικές σχέσεις συνεργασίας κι αμοιβαίου οφέλους, βγάζοντας απ’τη μέση το  κυνήγι του κέρδους και τα προσχήματά των ιμπεριαλιστών, παίρνοντας την εξουσία στα χέρια τους. 

Γιατί δεν είναι «λογικό» οι μονοπωλιακοί όμιλοι να σπάνε ρεκόρ κερδοφορίας, την ώρα που ο λαός απ’ τα μέσα του μήνα δεν μπορεί να πάει σούπερ μάρκετ. Δεν ανεχόμαστε την «κανονικότητα» το Υπουργείο Παιδείας να υποδέχεται καθηγητές, γονείς και μαθητές με ξύλο και χημικά, όταν η σχολική χρονιά ξεκινάει με γκρεμισμένα ταβάνια σε συγχωνευμένα τμήματα. Δεν είναι «αναμενόμενο» να χάνονται ζωές σε πυρκαγιές και να πλημμυρίζει η πρωτεύουσα με τις πρώτες μπόρες γιατί κοστίζουν τα έργα προστασίας της περιουσίας και της ζωής των απλών ανθρώπων. Ούτε να πυκνώνουν γύρω μας τα «Τέμπη» της πολιτικής «κόστους – οφέλους», με τα νοσοκομεία να κρατιούνται όρθια από το φιλότιμο των υγειονομικών, με τον κίνδυνο ενός βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης δίπλα σε σπίτια, με τρένα στις ίδιες ράγες μέσα στην Αθήνα, με τη νέα «μόδα» των καμένων λεωφορείων και των τρόλεϊ - παγίδες για περαστικούς. Γιατί είναι βαρβαρότητα το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» να γράφεται κάθε τρεις μέρες με το αίμα ενός νεκρού εργάτη πάνω στο μεροκάματο. 

Μπορούμε να το «πάμε αλλιώς», αφού υπάρχουν όλες οι σύγχρονες επιστημονικές και τεχνολογικές προϋποθέσεις για να ζήσουμε ανθρώπινη ζωή σε ανθρώπινη κοινωνία. Τα επιτεύγματα της εργασίας να τα καρπώνονται οι εργαζόμενοι κι όχι να τα αρπάζουν μια χούφτα ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής.

Κανένας νέος που αισθάνεται προοδευτικός, αριστερός, δεν έχει κάτι να περιμένει από τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και την προδιαγεγραμμένη κατάντια τους, που δεν αφορά το ένα ή το άλλο πρόσωπο, αλλά τη χρεοκοπία της γραμμής τους, της λογικής «ψηφίστε μας να μακιγιάρουμε τον βάρβαρο καπιταλισμό». Άλλωστε, πρώτα από όλους είναι τα αστικά επιτελεία που ανησυχούν για «επικίνδυνη ασυμμετρία» στο πολιτικό σύστημα. Γιατί χρειάζονται δεύτερο εναλλακτικό κυβερνητικό πόλο ώστε να ενσωματώνεται η δυσαρέσκεια και να αναβαπτίζει ο ένας τον άλλον, όπως γίνεται δεκαετίες τώρα. Το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα που προέκυψαν από αυτόν, όταν κυβέρνησαν, συνέχισαν τη βάρβαρη πολιτική των προκατόχων τους, αλλά και στη συνέχεια όπως τώρα, στρογγυλοκάθονται επάξια στην καρέκλα του «Υπουργείου Αντιπολίτευσης», προσφέροντας απλόχερα το «ναι σε όλα» στη ΝΔ. 

Το ΚΚΕ έχει πανηγυρικά επιβεβαιωθεί και τώρα χρειάζεται όσοι παρασύρθηκαν από αυτά τα κόμματα, όχι απλά να μην απογοητευτούν ξανα, αλλά να συμπορευτούν με το ΚΚΕ και να ενταχθούν στο κίνημα. Εκεί που γίνεται πράξη το «μόνο ο λαός σώζει τον λαό» στον δρόμο της ανατροπής με ΚΚΕ ισχυρό.