28 Φλεβάρη - 1 χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη: :Μέρα μνήμης και διεκδίκησης!

Το ζήσαμε ξανά με τον πιο τραγικό τρόπο το φετινό καλοκαίρι, με τον λαό να αφήνεται απροστάτευτος μπροστά στις φυσικές καταστροφές, να μετράει νεκρούς και ανυπολόγιστες ζημιές, να βλέπει τους κόπους μιας ζωής να γίνονται στάχτη ή να βυθίζονται στη λάσπη. Φάνηκε για μία ακόμα φορά, ότι το κράτος είναι επιλεκτικά ανίκανο όταν πρόκειται για την προστασία και την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής και της περιουσίας του λαού, αφού ακόμα και αυτά τα στοιχειώδη μέτρα δεν εξασφαλίζονται γιατί αντιμετωπίζονται από τις κυβερνήσεις, τις περιφέρειες και τις δημοτικές αρχές ως κόστος.

Το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» γίνεται πράξη καθημερινά στους χώρους δουλειάς, με τους εργαζόμενους να μετράνε νεκρούς και σακατεμένους, να ανησυχούν αν θα γυρίσουν στις οικογένειές τους, με την εργοδοσία να θυσιάζει τα αναγκαία μέτρα προστασίας και ασφάλειας των εργαζομένων. Το μαρτυρούν οι πάνω από 150 νεκροί στους χώρους δουλειάς, με τα στοιχεία να αφορούν μόνο το διάστημα Γενάρη με Οκτώβρη του περασμένου έτους. Με άλλα λόγια, περισσότεροι από 4 νεκροί εργάτες κάθε εβδομάδα στους χώρους δουλειάς μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου. Αυτή είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται ως αποτέλεσμα της δουλειάς - λάστιχο, των ακατάστατων ωραρίων, της υπερεντατικοποίησης για να πιάνονται οι στόχοι παραγωγικότητας, των εγκληματικών ελλείψεων σε μέτρα προστασίας, της υποβάθμισης των ελεγκτικών μηχανισμών.

To έγκλημα στα Τέμπη έφερε στο «φως» την τραγική κατάσταση που επικρατεί όχι μόνο στον σιδηρόδρομο, αλλά συνολικά στις μεταφορές, με τον λαό να έρχεται αντιμέτωπος με τεράστιους κινδύνους. Πανάκριβα εισιτήρια, καθυστερήσεις στα δρομολόγια, ελλείψεις σε προσωπικό και οχήματα, είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ως αποτέλεσμα της πολιτικής της εμπορευματοποίησης που και εδώ σημαίνει «εγκλωβισμός» των αναγκών του λαού και της νεολαίας στα ασφυκτικά πλαίσια της λογικής κόστους – οφέλους. Ακόμα περισσότερο, όμως, αυτό που δικαιολογημένα προκαλεί ανασφάλεια είναι η απουσία μέτρων ασφάλειας και πρόληψης ατυχημάτων για εργαζόμενους και επιβάτες. Δε θα σταθούμε μόνο στα καθημερινά περιστατικά με βλάβες λεωφορείων και συρμών εν ώρα λειτουργίας λόγω του κακοσυντηρημένου και παμπάλαιου στόλου, που αποτελούν καθημερινότητα, αλλά στις επανειλημμένες καταγγελίες των εργαζομένων στα μέσα σταθερής τροχιάς που καιρό τώρα «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου» για το ενδεχόμενο μίας νέας τραγωδίας. Οι εργαζόμενοι στην ΣΤΑΣΥ το προηγούμενο διάστημα κατήγγειλαν τις απαράδεκτες ελλείψεις σε εξοπλισμό και μέσα, με πυροσβεστήρες σε συρμούς και σταθμούς που έχουν λήξει από το 2021, την πλήρη απουσία μέτρων προστασίας της ανθρώπινης ζωής σε περίπτωση ατυχήματος. Είναι ενδεικτικό ότι, ανάμεσα σε άλλα, τόνιζαν ότι στον σταθμό της Ομόνοιας -από όπου διέρχονται χιλιάδες επιβάτες καθημερινά- δεν λειτουργεί ο εξαερισμός και σε περίπτωση φωτιάς μέσα στα τούνελ «ο καπνός δε θα μπορεί να διοχετευθεί προς τα έξω και ακόμα και αν εργαζόμενοι και επιβάτες γλιτώσουν από τη φωτιά, θα πεθάνουν από ασφυξία». Και αυτά, ενώ οι κυβερνήσεις έκαναν δώρο στην εργοδοσία τον απεργοκτόνο νόμο με βάση τον οποίο οι απεργίες των εργαζομένων στα μέσα σταθερής τροχιάς, που ανάμεσα σε άλλα αφορούσαν και ζητήματα ασφαλείας, προσλήψεις προσωπικού κ.ά., χαρακτηρίζονται «παράνομες».

Επικίνδυνες υποδομές, χωρίς την αναγκαία συντήρηση, την πλήρη απουσία αντισεισμικού ελέγχου και μέτρων αντιπλημμυρικής – αντιπυρικής προστασίας μαρτυρούν ότι το «πάμε και όπου βγει» είναι συστατικό χαρακτηριστικό της πολιτικής των κυβερνήσεων. Σχολικά κτίρια που καταρρέουν, σχολές, νοσοκομεία και άλλες κρίσιμες υποδομές που ρημάζουν εξαιτίας της υποχρηματοδότησης δικαιολογημένα προκαλούν σε πολλούς το αίσθημα ότι «ζούμε από τύχη».  

Η υπόσχεση παραμένει γιατί είναι ακόμα εδώ η εγκληματική πολιτική του κέρδους που φορτώνει τον λαό και τη νεολαία με αγωνία για το παρόν και το μέλλον, στερεί ακόμα και στοιχειώδεις ανάγκες και δικαιώματα, όπως η στέγαση. Δίπλα στο παράδειγμα της χαμηλοσυνταξιούχου στου Ζωγράφου και τις χιλιάδες ακόμα περιπτώσεις πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών που πραγματοποιήθηκαν τον περασμένο χρόνο, ετοιμάζεται νέος γύρος, με τα δημοσιεύματα να αναφέρουν περισσότερους από 10 χιλιάδες πλειστηριασμούς για το 2024, ανάμεσα σε αυτούς χιλιάδες σπίτια λαϊκών οικογενειών που θα δοθούν στα “κοράκια” των funds. Την ίδια στιγμή, πανάκριβα ενοίκια, υψηλοί λογαριασμοί ρεύματος, τρόφιμα και βασικά και αναγκαία αγαθά μετατρέπονται σε πανάκριβα εμπορεύματα που κάνουν τον μισθό να εξανεμίζεται στα μισά του μήνα. Η πολιτική της εμπορευματοποίησης σε κάθε πτυχή της ζωής του λαού και της νεολαίας είναι που προκαλεί δυσαρέσκεια και οργή. Το βιώνουμε καθημερινά με την κατάσταση στην Υγεία. Το ζήσαμε την περίοδο της πανδημίας με τους χιλιάδες νεκρούς, τα τεράστια κενά και τις ελλείψεις στα νοσοκομεία, το βιώνουμε και σήμερα με την τραγική κατάσταση της περαιτέρω εμπορευματοποίησής της, με το υπουργείο να φτιάχνει τιμοκατάλογο ακόμα και για απογευματινά χειρουργεία σε νοσοκομεία για τους 90 χιλιάδες ασθενείς που ακόμα περιμένουν να χειρουργηθούν λόγω των τεράστιων ελλείψεων, καλώντας τους να πληρώσουν…

Πάλι η πολιτική των κερδών είναι που φέρνει τον λαό αντιμέτωπο με ανυπολόγιστους κινδύνους, τον μπλέκει σε επικίνδυνα πολεμικά σχέδια που καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντά του, με την ανάγκη να ζει ειρηνικά με τους άλλους λαούς. Από τα δισεκατομμύρια που δίνονται κάθε χρόνο για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, δαπάνες που βαφτίζονται «αμυντικές», όμως καμία σχέση δεν έχουν στην πραγματικότητα με την ασφάλεια της χώρας, την αποστολή φρεγατών και προσωπικού των ενόπλων δυνάμεων στην Ερυθρά Θάλασσα για περιπολίες, μέχρι την πρόσφατη δήλωση προθυμίας του υπουργού Άμυνας να τοποθετηθεί στη Λάρισα το στρατηγείο της ευρωπαϊκής επιχείρησης κατά των Χούθι, όλα αυτά είναι εξελίξεις που σηματοδοτούν την περαιτέρω εμπλοκή της χώρας σε μία πολεμική σύγκρουση που εντείνεται και διευρύνεται επικίνδυνα.

Αποδείχθηκε ότι στα μεγαλύτερα σκοτάδια η ελπίδα βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη του λαού και της νεολαίας. Έγινε πράξη το καλοκαίρι όταν η δύναμη του αγωνιζόμενου λαού, η αλληλεγγύη που εκφράστηκε από εργατικά σωματεία, συλλόγους φοιτητών και άλλους φορείς απ’ όλη τη χώρα που άπλωσαν το χέρι για να στηριχτούν και να σταθούν στα πόδια τους οι πληγέντες. Αποδείξαμε ξανά ότι «μόνο ο λαός σώζει το λαό». Αλλά και μέσα στους αγώνες που έδωσε και δίνει το ταξικό εργατικό κίνημα που δεν ξεχνά τους νεκρούς του, διεκδικεί μέτρα προστασίας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, αυξήσεις στους μισθούς και συλλογικές συμβάσεις εργασίας, εκφράζει καθημερινά την αλληλεγγύη, γίνεται ασπίδα προστασίας για τον λαό μας, βάζει «φρένο» σε πλειστηριασμούς, δίνει θάρρος στους ανθρώπους του μόχθου να παλέψουν για το δίκιο τους.

Το αποδεικνύουν όμως και με τον πιο ελπιδοφόρο τρόπο, αυτές τις μέρες, οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των φοιτητών που πάνε κόντρα στην τρομοκρατία και τους εκβιασμούς, διεκδικούν τις σπουδές που έχουν ανάγκη, δεν πτοούνται από την προσπάθεια της κυβέρνησης να συκοφαντήσει τους αγώνες τους, αλλά συνεχίζουν να παλεύουν να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αλλά και οι αγρότες που συντονίζουν τον αγώνα τους, αφού είδαν τους κόπους μιας ζωής να χάνονται, χόρτασαν από τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης, αυτό το διάστημα κινητοποιούνται και έχουν μαζί τους όλο το λαό γιατί τα αιτήματά τους είναι δίκαια. Δεν πτοούνται από την προσπάθεια συκοφάντησης, από τις απειλές και τα ΜΑΤ που επιστρατεύει η κυβέρνηση για να τους τρομοκρατήσει.

Λαμπρή απόδειξη η αλληλεγγύη που εκφράζει με όλους τους τρόπους ο ελληνικός λαός σε έναν λαό που έχει μάθει να πολεμάει και να παλεύει για τη λευτεριά και το δίκιο, στέκεται με τον λαό της Παλαιστίνης, δεν δέχεται να κλείσει τα μάτια στη φρίκη του πολέμου, στο βάρβαρο σύστημα που για να κερδίζουν οι λίγοι πρέπει να ματώνουν οι πολλοί.

Για όλα αυτά, που επιβεβαιώνουν ότι η πολιτική που υπηρετεί τα κέρδη συνθλίβει καθημερινά τα όνειρα και τα δικαιώματα της νεολαίας, αλλά και γιατί έχουμε πολύ περισσότερα παραδείγματα πλέον που απέδειξαν τη δύναμη που έχει ο λαός όταν αγωνίζεται, ότι μόνο εκεί βρίσκεται η ελπίδα να αντιπαλέψουμε τις δυσκολίες και να ζήσουμε καλύτερα, να έχουμε κατακτήσεις, θα κάνουμε την 28η Φλεβάρη όχι μονάχα μέρα πένθους για όσους χάθηκαν στο μοιραίο τρένο, αλλά και μέρα αγώνα και διεκδίκησης για όσα έχουμε ανάγκη.