Μια αποκαλυπτική συζήτηση για ένα νομοσχέδιο που δεν πέρασε

Η συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο για την ψήφο των ομογενών έκανε ξεκάθαρο ότι αυτοί που κυβέρνησαν διαδοχικά και με την πολιτική τους έσπρωξαν χιλιάδες νέους ανθρώπους μακριά από τη χώρα, μόνο να γελοιοποιούνται μπορούν όταν παριστάνουν τους υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους. Ταυτόχρονα, όμως, έδειξε, πόσο μπορούν αυτές οι δυνάμεις να ασελγούν πάνω στην έννοια «πρόοδος» που όλες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επικαλούνται.

Και αυτό γιατί ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, Μέρα25 και Ελληνική Λύση συμφωνούν σε κάποια πολύ βασικά:

• Καταρχήν συμφωνούν με το ρατσιστικό και αναχρονιστικό «δίκαιο του αίματος» που ισχύει στην ελληνική νομοθεσία όσον αφορά την απόκτηση ιθαγένειας και -κατά συνέπεια- εκλογικού δικαιώματος. Με βάση αυτό, μπορεί να αποκτήσει δικαίωμα ψήφου ο καθένας που θα αποδείξει ότι κάποιος πρόγονός του έχει ελληνική καταγωγή, ακόμα και αν ο ίδιος ή ακόμα και οι γονείς του δεν ξέρουν ούτε πού πέφτει η Ελλάδα.
• Επίσης συμφωνούν ότι όλοι οι ομογενείς πρέπει να μπορούν να ψηφίζουν από τον τόπο κατοικίας τους χωρίς κανένα κριτήριο που να αποδεικνύει ότι ο ψηφοφόρος έχει κάποιους ελάχιστους δεσμούς με τη χώρα και άρα θα υποστεί -έστω σε έναν βαθμό- τις συνέπειες της ψήφου του. Τέτοιοι είναι οι περιβόητοι «περιορισμοί» που όλοι θέλουν να καταργήσουν, παρόλο που τους ψήφισαν το 2019.

Εκεί που δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν -και γι’ αυτό δεν πέρασε το νομοσχέδιο- είναι ο τρόπος με τον οποίο θα προσμετράται η ψήφος των ομογενών στο συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα. Και εδώ ακούσαμε επίσης απίθανα πράγματα και μάλιστα από κόμματα που «αυτοπροσδιορίζονται» ως προοδευτικά και «αριστερά».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, πρότεινε να εκλέγεται ένας αριθμός βουλευτών από το εξωτερικό με ενιαίο ψηφοδέλτιο, επικαλούμενος, μάλιστα, παλιότερη δήλωση του Βενιζέλου για «αμιγείς συνδυασμούς» που «δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι κομματικοί, ελλαδικοί. Μπορεί να είναι και ενωτικοί, εθνικού χαρακτήρα». Λες και η ομογένεια είναι ενιαία, χωρίς ταξικές διαφοροποιήσεις. Λες και ο ομογενής που δουλεύει λάντζα σε εστιατόριο ή ο νέος που έχει φύγει για σπουδές, έχουν κοινά συμφέροντα και άρα πρέπει να ψηφίζουν το ίδιο ψηφοδέλτιο με τον εφοπλιστή που κατοικεί μόνιμα στο εξωτερικό.

Αυτός, όμως, που κυριολεκτικά «το τερμάτισε» ήταν ο Βαρουφάκης, ο οποίος πρότεινε να δημιουργηθούν εκλογικές περιφέρειες εξωτερικού, από τις οποίες θα εκλέγεται αριθμός βουλευτών ανάλογος με τον αριθμό των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Για να γίνει πιο κατανοητό το τι ακριβώς προτείνει, αρκεί να πούμε ότι, σε συνδυασμό με τα όσα αναφέραμε παραπάνω για το «δίκαιο του αίματος», αυτό θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα ακόμα και μια Βουλή με 100 ή 150 βουλευτές Αμερικής και… Νέας Ζηλανδίας. Με λίγα λόγια, να καθορίζονται οι τύχες της χώρας από το εξωτερικό, με ότι αυτό σημαίνει για τις παρεμβάσεις ξένων κυβερνήσεων και διαφόρων -επιχειρηματικών και άλλων- λόμπι.

Είμαστε σίγουροι ότι ο Βαρουφάκης -με το βιογραφικό που έχει- ξέρει καλά για τι πράγμα μιλάμε...