«Μικρά» κόμματα σε μεγάλες αποστολές προς όφελος του συστήματος

Ξεκινάμε την αναδρομή από το ξεχασμένο μέχρι πρότινος ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη, μιας και ξανάρθε στη δημοσιότητα με προκλητικές δηλώσεις του προέδρου του. Το κόμμα που παρουσιάστηκε ως η δύναμη ενάντια στο «κατεστημένο» του δικομματισμού και είχε υπερβολική προβολή από τα μέσα ενημέρωσης, στις εκλογές του 2009 συγκέντρωσε ποσοστό 5,6% που το κατέθεσε πρόθυμα στην ψήφιση του 1ου μνημονίου. Τελικά βάδισε «χέρι – χέρι», όπως έλεγε και το γνωστό σύνθημά του, με τα δύο μεγάλα κόμματα της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, διαμορφώνοντας κυβέρνηση συνεργασίας τον Νοέμβρη του 2011, ψηφίζοντας από κοινού το 2ο μνημόνιο που φορτώθηκε στις πλάτες του ο ελληνικός λαός. Είναι το κόμμα που καλούσε διά στόματος του Γ. Καρατζαφέρη «να καθαρίσει ο τόπος, να φύγουν οι κλέφτες, οι μιζαδόροι», ενώ μερικά χρόνια αργότερα το όνομα του ίδιου βρέθηκε μπλεγμένο σε σκάνδαλο με προμήθειες εξοπλιστικών προγραμμάτων. Την «αντισυστημική» αυτή ομάδα συμπλήρωναν ανάμεσα σε άλλους, οι Άδωνις Γεωργιάδης, Θάνος Πλεύρης και Μάκης Βορίδης, που αργότερα πέρασαν ως «χρυσή μεταγραφή» στη ΝΔ και ο Κυρ. Βελόπουλος.

Το 2012 ένα ακόμα «μικρό κόμμα» εμφανίστηκε απορροφώντας ψηφοφόρους από τη ΝΔ και την ακροδεξιά. Οι ΑΝ.ΕΛ., του Πάνου Καμμένου, που αποχώρησε από τη ΝΔ κάνοντας την «επανάστασή» του ενάντια στην ψήφιση του 2ου μνημονίου. Οι αντιμνημονιακές κορώνες γρήγορα μετατράπηκαν σε στήριξη του 3ου βάρβαρου μνημονίου, εκείνου που υπέγραψε συγκυβερνώντας με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τις ψήφους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασαν τον στρατηγικό διάλογο με τις ΗΠΑ, μετέτρεψαν τη χώρα σε απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση. Στους ΑΝΕΛ αδιαμφισβήτητα βρήκαν πολιτική στέγη λαμπρές προσωπικότητες που θα μείνουν αξέχαστες (πολλοί από αυτούς ίσως ψάχνουν ακόμα να βρουν τι είναι οι λευκές γραμμές που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα). Πέρα από τον ίδιο τον Π. Καμμένο που «σερνόταν» στα δικαστήρια με τον Άδωνι Γεωργιάδη λόγω των κατηγοριών του ότι χρησιμοποιεί βαφή μαλλιών (!), ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Παύλο Χαϊκάλη, άλλοτε υπουργό, που εγκαταλείποντας την πολιτική αποφάσισε να αφοσιωθεί στην αστρολογία και να απασχολεί πλέον με τις προβλέψεις του…

Στις εκλογές του 2012 μπαίνει στη Βουλή η Δημοκρατική Αριστερά, γνωστή ως ΔΗΜ.ΑΡ., με ποσοστό 6,2%. Ήταν οι εκλογές που τα δύο μεγάλα κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κατακρημνίστηκαν και ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση. Στο όνομα του «ρεαλισμού» (ήταν η «υπεύθυνη αριστερά» που θα έδινε «ρεαλιστικές» λύσεις στο σήμερα και δεν τα εναπόθετε όλα στη «Δευτέρα παρουσία» του σοσιαλισμού…) προχώρησε σε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, ψήφισε νέα αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, περικοπές σε μισθούς, διευκόλυνση των απολύσεων. Τελικά, αφού «λέρωσε τα χέρια της» και πρόσφερε τις υπηρεσίες της στο σύστημα, αποχώρησε από την κυβέρνηση και στελέχη της βρέθηκαν σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του 2015 έκανε εκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ενώ το 2019, ό,τι είχε απομείνει, προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ στηρίζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Την ίδια χρονιά με τον μανδύα του «αντισυστημικού» προβλήθηκε το κόμμα της Χρυσής Αυγής που εξέλεξε βουλευτές για πρώτη φορά. Στηρίχτηκε από τους μεγάλους επιχειρηματίες και προωθήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Την ενίσχυση αυτή ανταπέδωσε το φασιστικό κόμμα στήνοντας δουλεμπορικά γραφεία για τις ανάγκες των βιομηχάνων με υποσχέσεις ότι θα μειώσουν τα μεροκάματα και θα σταματήσουν οι απεργίες, προτείνοντας νέα προνόμια και φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές, σπέρνοντας τον αντικομμουνισμό, εξαπολύοντας επιθέσεις και τρομοκρατία ενάντια στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Μέλη της δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν, οργάνωσαν δολοφονικές επιθέσεις κατά μεταναστών, όπως στους Αιγύπτιους αλιεργάτες. Τα αστικά κόμματα έδειξαν ανοχή και χάιδεψαν τα αυτιά των φασιστών, αξιοποιώντας τους ακόμα και για μικροπολιτικούς σκοπούς, καθυστερώντας την ολοκλήρωση της δίκης. Είναι αποκαλυπτικοί δηλώσεις πολιτικών αναλυτών και εκπροσώπων κομμάτων που οργάνωναν «επιχείρηση κάθαρσης» των ναζιστών λέγοντας ορισμένοι, όπως ο Παρασκευόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα πρέπει να υποστηριχθεί «μια προσπάθεια ένταξης της ΧΑ στο κλίμα της δημοκρατίας» ή ο Μπ. Παπαδημήτριου, βουλευτής της ΝΔ, ότι «μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή είναι χρήσιμη». Οι ίδιοι πάλι επένδυσαν στον κάλπικο αντιφασισμό την περίοδο καταδίκης της ως εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης, καλλιεργώντας την πεποίθηση ότι η αστική δημοκρατία μπορεί να αντιμετωπίσει τους φασίστες, ενώ αναπαράγουν με κάθε ευκαιρία την ανιστόρητη και επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων. Πόσο αθώα είναι άραγε η σημερινή προσπάθεια από διάφορους πολιτικούς αναλυτές και αστικά κόμματα να παρουσιαστούν ακροδεξιές φωνές ως αντισυστημικές δυνάμεις; Τα συμπεράσματα δικά σας…

Τι να πρωτοπούμε για το ΠΟΤΑΜΙ… Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε το περιβόητο δημιούργημα του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη το 2014, κομμάτι των μέσων ενημέρωσης το χαρακτήρισε ως το καινούριο, το διαφορετικό, που έρχεται να πάρει το δικό του μερίδιο στην πολιτική σκηνή. Στην πραγματικότητα το Ποτάμι αποδείχθηκε βούρκος για τα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού, αφού άφησε τη δική του σφραγίδα στα αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίστηκαν την περίοδο 2015-2019, το χρονικό διάστημα δηλαδή που συμμετείχε στη βουλή με ποσοστά από 6 έως 4%, συνέβαλε και με τις ψήφους των βουλευτών στην ψήφιση του 3ου μνημονίου. Αυτή η «ρεαλιστική φωνή» ήταν που την ίδια στιγμή που οι λαϊκές οικογένειες στέναζαν από τα μνημονιακά μέτρα, τη φορολογία, τις μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, έλεγε «δεν πιστεύω ότι πρέπει να γίνει οποιαδήποτε διόρθωση στους μισθούς αυτήν τη στιγμή». Μετά τη διάλυσή του, στελέχη του διαχύθηκαν σε άλλους κομματικούς σχηματισμούς, όπως τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο ίδιος ο Στ. Θεοδωράκης συνεχίζει να εκπληρώνει τον ρόλο του «λαγού» για το σύστημα και τους εκπροσώπους του... Δεν δίστασε να μετατραπεί σε "πλυντήριο" για να ξεπλύνει τις ευθύνες του ο πρωθυπουργός με την πρόσφατη συνέντευξη για το έγκλημα στα Τέμπη.

Ας μας επιτραπεί το χιούμορ για τη γνωστή απεύθυνση του Βασίλη Λεβέντη όταν «Μητσοτάκης, Παπανδρέου και όλα τους τα σόγια» έκλειναν το κανάλι 67.

Τον Σεπτέμβρη του 2015 το «μικρό κόμμα» που μπήκε στη Βουλή ήταν η Ένωση Κεντρώων του Β. Λεβέντη που κατέθεσε και το 3,4% που συγκέντρωσε στην υπηρεσία των αναγκών του αστικού πολιτικού συστήματος και τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Ο άνθρωπος που έμεινε γνωστός για τις κατάρες που έριχνε σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δήλωσε από την πρώτη στιγμή πρόθυμος να βάλει πλάτη για να συγκροτηθεί κυβέρνηση συνεργασίας έτσι ώστε «να υπάρχει μια κυβέρνηση με 250 βουλευτές, να έρθουν επιτέλους οι επενδύσεις». Και αν μέχρι σήμερα πολλοί αναρωτιούνται πώς ο Λεβέντης κατέληξε στη Βουλή, η απάντηση βρίσκεται στη στήριξη που του παρείχαν επιχειρηματικοί κύκλοι στη Β. Ελλάδα.

Το 2019 μπήκε στη Βουλή το κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου «Ελληνική Λύση» με ποσοστό 3,7%. Ο ιδρυτής του πέρα από την λαμπρή σταδιοδρομία του ως τηλεπωλητής «χειρόγραφων επιστολών του Ιησού» και κηραλοιφών που «προστατεύουν από τον κορονοϊό», έχει μακρά πορεία και στην πολιτική. Ξεκινώντας από τη νεολαία του ΠΑΣΟΚ μεταπήδησε στο ΛΑ.ΟΣ και από εκεί στη ΝΔ από την οποία αποχώρησε το 2015 για να ιδρύσει τελικά το ακροδεξιό κόμμα. Η Ελληνική Λύση παρουσιάζεται ως το κόμμα που «λέει την αλήθεια», «δίνει λύσεις» και «μάχεται τους ολιγάρχες». Στην πράξη, η παρουσία του στη Βουλή εξαντλείται στην υπερψήφιση των περισσότερων νομοσχεδίων της κυβέρνησης της ΝΔ, το μίσος για το εργατικό-λαϊκό κίνημα, τον εθνικισμό. Στις εκλογές του 2019 και ενώ η Χ.Α καταποντιζόταν εκλογικά, ο Κυρ. Βελόπουλος καλούσε τους ψηφοφόρους της να ψηφίσουν την Ελληνική Λύση αν και δήλωνε ότι τα «πολύ ναζιστικά» δεν του αρέσουν.

Για το τέλος κρατήσαμε το ΜέΡΑ25 για το οποίο φυσικά έχουμε γράψει πολλά και ο Ριζοσπάστης μέσα από τις σελίδες του έχει αποκαλύψει πόσο υποκριτικές είναι οι προσπάθειές του να ντυθεί με ριζοσπαστισμό. Θα σταθούμε μόνο στο μεγάλου του «ατού»... Να παρουσιάζει δηλαδή πως διαθέτει «ρεαλιστικές, σύγχρονες και επιστημονικά επεξεργασμένες προτάσεις» που μπορούν να δώσουν λύσεις χωρίς να χρειάζεται να περιμένουμε την «Δευτέρα παρουσία που ευαγγελίζεται το ΚΚΕ»…

Κάπως έτσι, για την «ανάπτυξη» της οικονομίας και την «προστασία» του περιβάλλοντος στο «πρόγραμμα ρήξης με την ολιγαρχία» φτάνει στο σημείο ακόμα και να παρουσιάζει ως λύση την τοποθέτηση πλωτών ανεμογεννητριών ύψους 1,5 μέτρου (!) στο Αιγαίο. Στο σάπιο αστικό κράτος απαντά με «εκδημοκρατισμό» και συγκρότηση των ΔΙΑΣΚΕΠ (Διαβουλευτικά Συμβούλια Κληρωτών & Εκλεγμένων Πολιτών). «Ρήξη» για τα «κόκκινα δάνεια» βαφτίζει την ίδρυση Εθνικής Εταιρείας Διαχείρισης Ιδιωτικών Χρεών στην οποία θα μεταφέρονται τα κόκκινα δάνεια και οι τίτλοι ιδιοκτησίας, δηλαδή τα σπίτια των λαϊκών οικογενειών, που θα καταβάλλουν στη συνέχεια ενοίκιο για να μένουν σε αυτά. Και κυρίως πάντα πρόθυμος να δώσει λύση και στο ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση. Έτοιμος να συγκυβερνήσει με όλους, αρκεί… να συζητήσουν πριν και όχι μετά τις εκλογές τις 7+1 τομές που θα σώσουν την ανθρωπότητα!

Τελικά, «παλιά» και «νέα» κόμματα αποδείχτηκαν συνένοχοι στην εγκληματική πολιτική που ασκούν οι κυβερνήσεις σε βάρος του λαού και της νεολαίας. Παρά τα βαρύγδουπα συνθήματα και τις εκκλήσεις για «αλλαγή», όλοι έβαλαν πλάτη για να εξασφαλιστεί η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, να συνεχιστεί η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτό είναι που τους «καίει» και εφευρίσκουν σε κάθε «κρίσιμη» εκλογική αναμέτρηση νέα κόμματα που ντύνουν με τον μανδύα του αντισυστημικού.

Μοναδική ψήφος που μπορεί να εκφράσει την οργή της νεολαίας απέναντι στο σύστημα είναι η ψήφος στο ΚΚΕ. Γιατί είναι η μοναδική ψήφος που «ξέρεις τι θα σου βγει», που θα «επενδυθεί» στο δυνάμωμα της πάλης για να κερδίσει η νεολαία τη ζωή και τα δικαιώματά της. Γιατί οι εικόνες των νέων που κινητοποιούνται κάνοντας τα αστικά κόμματα να «τρέμουν» από φόβο είναι εικόνες ελπιδοφόρες, που μπορούν να μετατραπούν σε εφιάλτη για όσους συγκροτήσουν την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση. Αυτός ο εφιάλτης μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν περισσότεροι νέοι βαδίσουν με το ΚΚΕ.