Συνέντευξη με τον Γιάννη Δίσκο, μαέστρο στην εκπομπή «Μουσικό Κουτί» της ΕΡΤ:«Να ακούμε πολύ... και πολλή μουσική!»

Γιάννης Δίσκος: Η θέση μου και η συμμετοχή μου σε αυτήν την εκπομπή μόνο σαν «δώρο θεού» μπορεί να εκτιμηθεί, από όποια πλευρά κι αν το δεις. Πρώτα απ’ όλα η ομαδικότητα και η συλλογικότητα που υπάρχει είναι κάτι που δεν μπορείς να το περιγράψεις με απλά λόγια. Ο αλληλοσεβασμός και η κατανόηση είναι μόνο μερικές λέξεις-έννοιες, που σπάνια τις συναντάς σε μία δουλειά. Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο κύριος Πορτοκάλογλου εξαρχής, σε ένα όραμά του, σε μία ιδέα που είχε και κατέληξε να γίνει εκπομπή, είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ και πάντα θα το εκτιμώ. 

Η «Μπάντα του Κουτιού» πλέον δεν είναι συνεργάτες ή φίλοι, είναι οικογένεια. Αν δε στείλουμε 50 μηνύματα καθημερινά μεταξύ μας, μας πιάνει στερητικό. Με πολλά από τα παιδιά είχαμε συνεργαστεί και στο παρελθόν, αλλά αυτό το σύνολο… Και αύριο να τελειώσει όλο αυτό, εγώ θα αισθάνομαι γεμάτος. Ένας από όλους να ήταν διαφορετικός, θα ήταν διαφορετικό το σύνολο. Εμπειρία στην τηλεόραση δεν είχα (μόνο σαν τηλεθεατής), αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο από αυτό, από τους παρουσιαστές μας, Νίκο Πορτοκάλογλου και Ρένα Μόρφη, την εταιρεία μας «Foss Productions», Στέλιο Κοτιώνη και Μαριλένα Χαραλαμποπούλου, τον σκηνοθέτη μας Περικλή Βούρθη, την αρχισυντάκτριά μας Θεοδώρα Κωνσταντοπούλου, τον Νίκο Μακράκη, που ετοιμάζει τις λίστες για τα τραγούδια και πολλούς ακόμη… Με έναν μαγικό τρόπο «έδεσαν» όλα τα συστατικά.

Ένα άλλο πολύ βασικό είναι οι συνεργασίες μας με τους καλεσμένους μας. Πολύ δύσκολα κάποιος άλλος θα έχει τη δυνατότητα να παίξει με τόσους πολλούς, διαφορετικούς, μοναδικούς καλλιτέχνες. Μέχρι τώρα έχουν έρθει κοντά στους 160 καλλιτέχνες και μέχρι το τέλος της τηλεοπτικής χρονιάς μπορεί να ξεπεράσουν και τους 200. Και εκεί που κατάλαβα ότι με την «Μπάντα Του Κουτιού» θα γίνουμε «ένα» ήταν όταν κατάλαβα ότι και για τα παιδιά ο κάθε καλλιτέχνης είναι ισάξιος με τους άλλους, στο ότι δίνουμε την ίδια ενέργεια και χρόνο είτε ο καλλιτέχνης είναι ο Eric Burdon ή η κα Φαραντούρη, είτε είναι ένας πιο «μικρός» καλεσμένος που έρχεται σαν guest για 2-3 τραγούδια.

Λάμπη Κουντουρόγιαννη, Στέλιο Φραγκούς, Δημήτρη Καζάνη, Θανάση Τσακιράκη και Βύρωνα Τσουράπη…. Σας αγαπώ πολύ.

Γ.Δ: Φυσικά και δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα ούτε μπορούμε να πούμε ότι όλες στέφθηκαν με επιτυχία. Ο κάθε μουσικός από την «Μπάντα Του Κουτιού» έχει διαφορετικά μουσικά βιώματα και ακούσματα και αυτά βγάζει στο σύνολο. Το βασικό συστατικό είναι η εμπιστοσύνη και η συλλογικότητα. Αν έχουμε να παίξουμε ένα νησιώτικο κομμάτι, θα εμπιστευτούμε την άποψη του Δημήτρη Καζάνη, ένα Ρεμπέτικο την άποψη του Στέλιου Φραγκούς, ένα Pop τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη, ένα Classic Rock τον Θανάση Τσακιράκη και τον Βύρωνα Τσουράπη.

Όταν μας δίνει ο Νίκος Μακράκης τη λίστα με τα τραγούδια που θα παίξουμε, κάνουμε συχνά μία βιντεοκλήση όλοι μαζί, κουβεντιάζοντας και δίνοντας ιδέες για κάθε κομμάτι, στη συνέχεια γράφω τις παρτιτούρες με τη βοήθεια του Στέλιου Φραγκούς και τις στέλνω στην υπόλοιπη μπάντα. Μία μέρα έχουμε πρόβα μόνο οι μουσικοί του κουτιού, που «περνάμε» όλα τα τραγούδια, δοκιμάζουμε διασκευές και διαφορετικές ενορχηστρώσεις, την επόμενη έρχονται οι καλεσμένοι μας με τον Νίκο Πορτοκάλογλου και την Ρένα Μόρφη και κάνουμε πρόβα, παρουσιάζοντάς τους τις προτάσεις μας. Τις περισσότερες φορές «περνάνε». Πολλές φορές χρειαζόμαστε την υποστήριξη του Νίκου Πορτοκάλογλου που με τον επαγγελματισμό που έχει και την εμπιστοσύνη που του δείχνουν όλοι οι καλεσμένοι, τελικά γίνεται δεκτή η πρότασή μας. Την επόμενη έρχεται το γύρισμα και το αποτέλεσμα το βλέπετε κάθε Τετάρτη.

Φυσικά υπάρχουν και οι θρυλικές ενάρξεις που είναι ιδέες του κυρίου Πορτοκάλογλου και μας τις φέρνει κάθε Τρίτη σε κάθε πρόβα με τέτοια χαρά που πιστεύω πως ίδια χαρά έχει όταν γράφει ένα νέο τραγούδι. Μας τις παρουσιάζει, κάνουμε πρόβα και είμαστε έτοιμοι για το γύρισμα. 

Γ.Δ: Αυτήν την ερώτηση προσπαθώ να απαντήσω από τότε που ήμουν έφηβος, όταν διάβαζα για το δίπλωμα κλαρινέτου την ημέρα (άρα έπρεπε να σκέφτομαι στρωτά, κλασικά, ρομαντικά) και το βράδυ έπρεπε να πάω να παίξω σε ένα γάμο ή πανηγύρι. Το φανταστικό με ένα παραδοσιακό κομμάτι είναι ότι σου είναι οικείο ακόμα και αν αποδεχτεί ότι το ακούς πρώτη φορά. Δεν είναι βιωματικό μόνο για τους μουσικούς ή τους χορευτές. 

Σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι είμαι πλέον ένας παραδοσιακός μουσικός, όπως δήλωνα μέχρι πριν λίγα χρόνια. Δεν ξέρω τι «σφραγίδα» θα μου έβαζα, μάλλον τίποτα. Ένας μουσικός που αγαπάει τρομερά τη δουλειά του, τη μουσική, τις ενορχηστρώσεις και τις συνθέσεις.

Γ.Δ: Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, ερμηνευτές, μπάντες. Όλους αξίζει να τους γνωρίσει ο κόσμος και μετά να επιλέξει ο καθένας ποιος από αυτούς είναι κοντά στα ακούσματα του καθενός. Σε άλλους θα αρέσει ένας καλλιτέχνης, σε άλλους όχι. Φαντάζεστε να άρεσαν όλοι σε όλους ή κανείς σε κανέναν; Γι’ αυτό υπάρχει τόσο μεγάλη γκάμα ειδών, τόσα διαφορετικά ραδιόφωνα, τόσες μουσικές εκπομπές. Η μουσική είναι μία τεράστια αγκαλιά που χωράει τα πάντα μέσα.

Οι δυσκολίες μπορεί να είναι από μηδενικές έως αμέτρητες. Μερικές φορές πιάνεις τον σφυγμό της εποχής ή ο δικός σου σφυγμός είναι αυτός που έχει τους ίδιους παλμούς με την εποχή. Εκεί τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα, χωρίς να σημαίνει ότι θα γίνει και πάλι μόνο του. Άλλες φορές παίζει μεγάλο ρόλο η τύχη. Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν δηλώσει ότι ήταν την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος. Σίγουρα οι περισσότεροι βάζουν υψηλούς στόχους και φυσικά κάνουν πολύ καλά. Το παν είναι να μένεις πιστός στις αξίες σου. Σίγουρα θα βρεις έτσι το κοινό σου και θα σε αγαπήσει ο κόσμος για αυτό.

Γ.Δ: Για αρχή θα κλέψω μία ατάκα του Λάμπη Κουντουρόγιαννη που είναι από τα πιο βασικά συστατικά: «Να ακούνε πολύ και... πολλή μουσική». Είναι προφανές ότι πρέπει να το αγαπάνε πολύ. Να είναι προετοιμασμένοι για ατυχίες και δυσκολίες, αλλά με επιμονή και υπομονή να είναι σίγουροι ότι όλα θα πάνε έτσι όπως τα έχουν ονειρευτεί. Η μουσική δεν έχει ταβάνι, όσο μελετάς, όσο ασχολείσαι, εξελίσσεσαι. Η μουσική δεν έχει όρια. Αν μιλήσουμε για διασκευές, μπορεί να έρθει στο σήμερα χωρίς να αλλοιωθεί η αρχική σύνθεση-ιδέα, με σεβασμό πάντα στον δημιουργό. Τέλος, το μήνυμά μου είναι ότι πρώτα πρέπει να ακούμε κάτι αν είναι εύηχο ή δύσηχο και μετά να λέμε αν είναι σωστό ή λάθος…