Να τους απαντήσουμε με τον τρόπο που φοβούνται: Οργάνωση, συλλογικός αγώνας, αντεπίθεση!

Το νομοσχέδιο κάνει υποχρεωτικό το να παρέχεται η δυνατότητα ηλεκτρονικής εξ’ αποστάσεως ψήφου για να παρθεί απόφαση για απεργία. Αυτό έρχεται να προστεθεί στη διάταξη που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με την οποία απαιτείται η συμμετοχή άνω του 50% των μελών του σωματείου για να είναι έγκυρη η ψηφοφορία. Με την εργοδοτική τρομοκρατία, τις πιέσεις και τις απειλές που επικρατούν στους χώρους δουλειάς αυτές οι προβλέψεις κάνουν τη λήψη απόφασης για απεργία σχεδόν αδύνατη. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς προϊστάμενους και διευθυντές επιχειρήσεων να «μπαίνουν» και να «ψηφίζουν» μαζικά κατά της απεργίας, αντί για τους ίδιους τους εργαζόμενους. Μάλιστα, σε περίπτωση που μια απεργία κριθεί παράνομη ή καταχρηστική από τα δικαστήρια (όπως κρίνονται και σήμερα 9 στις 10 απεργίες που εξετάζονται…), ο εργοδότης θα μπορεί να απαιτήσει αποζημίωση από το σωματείο!

Ακόμα και αν καταφέρει ένα σωματείο να ξεπεράσει όλα αυτά τα εμπόδια, θα απαγορεύεται να περιφρουρήσει την απόφασή του για απεργία, για παράδειγμα με την παρουσία του έξω από τον εργασιακό χώρο, καθώς αυτό θα θεωρείται «ψυχολογική πίεση» προς τους εργαζόμενους! Αν πρόκειται για επιχείρηση του δημοσίου, το ένα τρίτο των εργαζομένων θα βαφτίζεται «προσωπικό ασφαλείας» και έτσι η λειτουργία της επιχείρησης θα συνεχίζεται απρόσκοπτα κατά τη διάρκεια της απεργίας, ακυρώνοντας το ίδιο το νόημά της.

Με άλλες του διατάξεις το νομοσχέδιο κάνει υποχρεωτικό το ηλεκτρονικό φακέλωμα των μητρώων μελών των σωματείων. Φτιάχνουν, δηλαδή, ηλεκτρονικές λίστες με τους εργαζόμενους που είναι μέλη στο σωματείο τους και τις δίνουν «δώρο» στην εργοδοσία. Τέλος διευκολύνουν τις απολύσεις εκλεγμένων συνδικαλιστών εργαζομένων που μέχρι τώρα προστατεύονταν εν μέρει και μειώνουν τις μέρες που ένας συνδικαλιστής δικαιούται να λείψει με ειδική άδεια από τη δουλειά του για να ασκήσει τα συνδικαλιστικά του καθήκοντα.

Όλη αυτή η επίθεση έρχεται να «κουμπώσει» με τη συστηματική ιδεολογική επίθεση που έχει προηγηθεί για να πειστούν οι εργαζόμενοι -και κυρίως οι νέοι- ότι το να «ασχολείται κανείς με τα συνδικάτα» είναι χάσιμο χρόνου και κάτι το ξεπερασμένο. Ότι οι αγώνες και οι διεκδικήσεις των συνδικάτων είναι μια από τις αιτίες που οδήγησαν στις κρίσεις και την αύξηση της ανεργίας. Ότι ο συνδικαλιστής είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας «κολλημένος» τύπος, που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στη σύγχρονη πραγματικότητα και στη χειρότερη ένα «λαμόγιο» που εκβιάζει για να διασφαλίσει τα συμφέροντα τα δικά του και της «κλίκας» του. Για το τελευταίο αξιοποιούν και τη δράση της ξεπουλημένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ, την οποία οι ίδιες οι κυβερνήσεις και η εργοδοσία έχουν στηρίξει και «ταΐσει» με κάθε τρόπο για να κάθεται στο σβέρκο των εργαζομένων.

Το σημαντικότερο είναι ότι με αυτά που κάνουν προδίδουν τι είναι αυτό που τους φοβίζει: τους φοβίζει ο εργαζόμενος που ξέρει τα δικαιώματά του και κυρίως το δίκιο του. Που δεν φοβάται και δεν εκβιάζεται γιατί δεν είναι μόνος, έχει μαζί του, στήριγμά του, τους συναδέλφους του. Μαζί συζητάνε, ανταλλάζουν γνώμες και προτάσεις, συναποφασίζουν τι θα διεκδικήσουν και πώς θα δράσουν. Όλοι έχουν κάτι να προσφέρουν σε αυτή την υπόθεση. Οι παλιότεροι τη γνώση και την εμπειρία τους, οι νεότεροι τον ενθουσιασμό και την ορμή τους, τις νέες ιδέες. Αυτά προϋποθέτουν ζωντανές διαδικασίες στο χώρο δουλειάς και τον κλάδο, περιοδείες, ενημερώσεις, γενικές συνελεύσεις, εκδηλώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά ακριβώς στοχοποιούν οι διατάξεις του νομοσχεδίου, όσο και αν λέει η κυβέρνηση ότι την ενδιαφέρει η «εξυγίανση» του συνδικαλισμού.

Κάθε νέος εργαζόμενος και άνεργος, ανεξάρτητα αν έχει γίνει μέχρι τώρα μέλος στο συνδικάτο του, αν έχει απεργήσει ή αν έχει πάρει μέρος σε κάποια συλλογική διαδικασία, έχει συμφέρον και ανάγκη να αγωνιστεί σήμερα για να υπερασπιστεί το δικαίωμά του να μπορεί να κάνει όλα τα παραπάνω. Για να μην ζήσουμε σαν δούλοι τον 21^ο αιώνα!