Ο «Οδηγητής» συζητά με εργαζόμενους στην τουριστική σεζόν

Κώστας: Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς βρισκόμαστε σε φάση να αποκτούμε αυτές τις εμπειρίες καθώς η δουλειά έχει αυξηθεί κατά πολύ σε σχέση με πέρυσι και οι εργαζόμενοι είμαστε λιγότεροι. Εγώ προσωπικά ήξερα «τι με περιμένει» όπως και τα περισσότερα παιδιά. Γνωρίζαμε ότι οι παχιές κουβέντες που μας λέγανε στη σχολή στις «μέρες καριέρας» ήταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ότι δηλαδή το επάγγελμα του μάγειρα έχει σταθερή εξέλιξη, υψηλούς μισθούς αν είσαι καλός και ότι ποτέ δεν θα χάσεις, ότι σαν επάγγελμα είναι πια και τηλεοπτικά πολύ ψηλά και αυτό μας ευνοεί.

Βέβαια αν ίσχυαν τα παραπάνω δεν θα είχαν τόσο μεγάλο πρόβλημα οι ξενοδόχοι να βρούνε μάγειρες, καθώς οι περισσότεροι μετά από δύο χρόνια πανδημίας αλλάξανε όχι απλά επάγγελμα αλλά και κλάδο λόγω της μεγάλης ανεργίας και των άθλιων συνθηκών εργασίας για τους λίγους που έβρισκαν δουλειά για να κάνουν τη δουλειά πολλών!

Βαγγέλης: Όντως οι συνθήκες διαβίωσης είναι τραγικές για έναν άνθρωπο που δουλεύει 10 και 12 ώρες και οι στιγμές ξεκούρασης είναι μετρημένες. Οι εικόνες αυτές όμως που βγήκαν από τη Μύκονο, την Κρήτη και άλλες περιοχές είναι μία ωμή αλήθεια που συμπυκνώνει με δύο εικόνες σε contrast το τι ισχύει στον τουρισμό, όπως και στη ζωή γενικά μέσα σε αυτό το σύστημα: Από τη μία χλιδή και πανάκριβες εγκαταστάσεις για τους πλούσιους ξένους και ντόπιους τουρίστες και πίσω από αυτές σε μία γωνία «ένα κεραμίδι» στην κυριολεξία για αυτούς που σηκώνουν το «θαύμα» του ελληνικού τουρισμού στις πλάτες τους. Βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις κάτω και από την αποφασιστική στάση των συναδέλφων, την παρέμβαση σωματείων και σε συνδυασμό με την γενική κατακραυγή του κόσμου, η εργοδοσία συμμαζεύεται και παίρνει μέτρα για πιο ανθρώπινες εγκαταστάσεις διαβίωσης.

Κώστας: Στην αρχή της σεζόν υπήρχαν περίπου 50.000 κενές θέσεις εργασίας στον τουρισμό, δεν ξέρω αν έχει μειωθεί ή αυξηθεί αυτός ο αριθμός σήμερα. Πάντως, είναι δεδομένο πως ακόμα και πολλοί από όσους ξεκίνησαν έχουν ήδη παραιτηθεί. Στον κλάδο μας υπάρχουν 19 διαφορετικές σχέσεις εργασίας, υπάρχουν ατελείωτα ωράρια, προκύπτουν σοβαρές επαγγελματικές ασθένειες και πολλά άλλα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συνάδελφοι αλλάξανε κλάδο γιατί άλλου είναι καλύτερα, το ίδιο πράγμα είναι παντού. Απλά επειδή κάποια στελέχη της κυβέρνησης και κάποιοι εργοδότες είναι τουλάχιστον προκλητικοί και άνοιξαν ακόμα και συζήτηση για τα επιδόματα, ας μας πουν το εξής: Μπορούν αυτοί να ζήσουν με το εποχικό επίδομα των 400 ευρώ όλο το χειμώνα; Αντέχουν να δουλεύουν έξι μήνες σεζόν και μετά κατευθείαν να ξαναπιάσουν δουλειά; Σε κάθε περίπτωση, αντί όλοι αυτοί να κλαψουρίζουν γιατί δεν μας λένε τι συγκεκριμένα μέτρα έχουν πάρει για να «προσελκύσουν» εργαζόμενους; Πέρα από τα σκλαβοπάζαρα που ανακοίνωναν στην αρχή με τους πρόσφυγες από την Ουκρανία! Γιατί δεν μπαίνουν στη συζήτηση για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για όλους τους συναδέλφους; Όσο αυτοί αναζητούν δούλους για να δουλέψουν στα ξενοδοχεία τους, με τα κέρδη που έχουν βγάλει στις πλάτες μας έχουν εξασφαλίσει και τα δισέγγονα τους. Εμείς όμως δουλεύουμε ένας κάνοντας την δουλειά για δύο και όπως λέει και με μεγαλοπρεπές ύφος ο διευθυντής μας «τα πιάτα θα στηθούν και με κομμένα χέρια», δηλαδή ό,τι και να γίνει το χρήμα η εργοδοσία θα το πάρει, δεν θα χάσει.

Βαγγέλης: Αν δεν είσαι «μία γροθιά» με τους συναδέλφους που εργάζεσαι αλλά και ζεις μαζί, δεν θα την παλέψεις, κάπου θα «σπάσεις». Όλοι καταλαβαίνουμε, με τον δικό του τρόπο ο καθένας, ότι όλα γίνονται για το κέρδος κάποιων λίγων που ούτε τα πρόσωπα τους δεν έχουμε δει. Για εμένα προσωπικά, είναι η δεύτερη χρονιά που κάνω σεζόν και σε σχέση με την περυσινή, φέτος υπάρχει μία διαφορά: «Στιγμές» που με βοηθάνε να συζητήσω με τους συναδέλφους μου τι πρέπει να κάνουμε και πώς. Είναι οι μάχες των εργαζομένων της «efood», της «COSCO» και άλλων, που απέδειξαν ότι τελικά δεν ισχύει ότι είναι ο καθένας «για τη πάρτη» του, όπως μας έλεγαν και στη σχολή, ότι οι εργαζόμενοι οργανωμένοι μπορούν και κερδίζουν. Όποιος νέος δεν ξέρει για αυτούς τους αγώνες, που είναι λίγοι, μόλις ακούει τις ιστορίες αλλά και τη συνέχειά τους μέχρι σήμερα, η απάντησή του είναι ότι τελικά κάτι γίνεται, κάτι μπορεί να αλλάξει.