Συνέντευξη με τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτή :Ο κίνδυνος γενίκευσης του πολέμου απαιτεί την ένταση της λαϊκής δράσης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς

Γιώργος Μαρίνος: Η γνώση της ιστορίας και των νόμων κίνησης του καπιταλισμού είναι αναγκαίο εφόδιο που προετοιμάζει την εργατική τάξη, τους λαούς και τη νεολαία για να μην αιφνιδιάζονται απο τις εξελίξεις και με ταξικό κριτήριο, με την πρωτοπόρα συμβολή του επαναστατικού κόμματος, να εξετάζουν την ουσία των γεγονότων, να επιλέγουν τη σωστή πλευρά της ιστορίας, σε σύγκρουση με τις αστικές τάξεις, τα κόμματα τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και να αποφεύγουν τις παγίδες που στήνουν κάθε φορά για να “θολώσουν τα νερά” και να περάσουν στη λαϊκή σκέψη τη δική τους θέση για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.     

Στην εποχή μας, την εποχή του ιμπεριαλισμού, του μονοπωλιακού καπιταλισμού που το σύστημα έχει ξεπεράσει τα ιστορικά του όρια, πίσω απο τις εμπορικές-οικονομικές αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τις πολεμικές αναμετρήσεις, βρίσκονται τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των μεγάλων οικονομικών ομίλων-μονοπωλίων, των καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, για το μοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των ενεργειακών κοιτασμάτων και των δρόμων μεταφοράς, για την αύξηση των καπιταλιστικών κερδών και την απόκτηση στρατηγικών πλεονεκτημάτων, στο διεθνή ανταγωνισμό. Και σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό προστίθενται νέα πεδία, όπως γίνεται σήμερα με τις νέες τεχνολογίες και τις απαιτούμενες πρώτες ύλες, τις σπάνιες γαίες κ.α.  

Η διαμόρφωση των όρων για την εκδήλωση ενός πολέμου περνάει απο διάφορες φάσεις. Μεσολαβούν συμβιβασμοί, διευθετήσεις, περίοδοι προσωρινής ύφεσης, (ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών), αλλά το “καζάνι” συνεχίζει να βράζει μέχρι να τιναχτεί το καπάκι στον αέρα.

Αυτά σημαδεύουν το εκμεταλλευτικό σύστημα και ο διαχωρισμός σκοπιμότητας περί αστών “δημοκρατικών” και “αυταρχικών” ηγετών χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για την συγκάλυψη του καθοριστικού ρόλου του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, κρύβοντας πως οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι διεξάγονται από κράτη και κυβερνήσεις με ηγέτες φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες, ακροδεξιούς ή φασίστες, διαχειριστές του συστήματος, εκφραστές των μονοπωλιακών συμφερόντων, που έρχονται και παρέρχονται. 

Η εξάλειψη των αιτιών των ιμπεριαλιστικών πολέμων είναι υπόθεση της αυτοτελούς πάλης της εργατικής τάξης και των λαών για την ανατροπή του καπιταλισμού, της πηγής του προβλήματος, και την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, για την εξασφάλιση της αμοιβαίας συνεργασίας λαών και κρατών και την πραγματική ειρήνη. Με αυτό το στόχο αγωνίζονται το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, πρωτοστατώντας στους αντιιμπεριαλιστικούς-αντιπολεμικούς αγώνες και την απεμπλοκή της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Γ.Μ.: Ο δίχρονος φονικός πόλεμος στην Ουκρανία, μεταξύ ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και του αστικού ουκρανικού κράτους με την καπιταλιστική Ρωσία, έχει παγιωθεί και περιέχει τον κίνδυνο κλιμάκωσης και επέκτασης. 

Το κεντρικό ζήτημα που καθόρισε τις δραματικές εξελίξεις είναι η ανατροπή του σοσιαλισμού και η καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ένωση και τα άλλα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στην ανατολική Ευρώπη και στις χώρες της Βαλτικής που οι λαοί ζούσαν ειρηνικά.

Η αντεπανάσταση άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Τα νέα καπιταλιστικά κράτη εντάχθηκαν σταδιακά στο ΝΑΤΟ και στρατεύτηκαν στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό στον ανταγωνισμό με την αστική τάξη της  Ρωσίας. Η Ουκρανία μετατράπηκε σε “μήλο της έριδος”.

Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ προχώρησαν το 2014 σε ωμή επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας, συνέβαλαν στην ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης και στήριξαν φασιστικές και φιλοφασιστικές δυνάμεις που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, επιβάλλοντας σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, εκτοξεύοντας τον αντικομμουνισμό, απαγορεύοντας τη δράση των κομμουνιστών, εντείνοντας την καταπίεση του λαού των ρωσόφωνων περιοχών στο Ντομπάς. 

Την ίδια στιγμή, η ρωσική αστική τάξη, η οποία σταθεροποίησε την εξουσία της, έθεσε σε εφαρμογή το δικό της σχέδιο ενοποίησης των κρατών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, διεκδίκησε τον πλούτο της Ουκρανίας και προχώρησε στην απαράδεκτη στρατιωτική εισβολή, στις 24 Φλεβάρη του 2022. 

Η κάθε πλευρά χρησιμοποιεί τα δικά της επιλεγμένα προσχήματα για να δικαιολογήσει τη στάση της. Οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις μιλούν για πόλεμο της “δημοκρατίας” ενάντια στον “αυταρχισμό” για την προστασία του λεγόμενου “ελεύθερου κόσμου”, του καπιταλισμού της  εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της φτώχειας, που σέρνει στο πολεμικό σφαγείο τους λαούς για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Η Ρωσική ηγεσία που πρωτοστάτησε στην αντεπανάσταση, αφού ερωτοτρόπησε στη συνέχεια με το ΝΑΤΟ και διατήρησε ισχυρές πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με τις διάφορες ουκρανικές κυβερνήσεις για πολλά χρόνια, έχοντας ξεχωριστές ευθύνες για το “φούντωμα” ουκρανικών φασιστικών δυνάμεων, μιλάει τώρα για “αντιφασιστικό αγώνα” για να εξαπατήσει τον ρωσικό και τους άλλους λαούς κι ενώ είναι γνωστό πως ο φασισμός είναι γέννημα του καπιταλισμού και η αστική τάξη, που τον χρησιμοποιεί ως εφεδρεία, δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε  αντιφασιστική δύναμη.

Η ουσία είναι πως πρόκειται για πόλεμο που διεξάγουν οι αστικές τάξεις, ο χαρακτήρας του πολέμου είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, ως μέρος του γενικότερου ανταγωνισμού που διεξάγεται σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο και στο υπό διαμόρφωση ευρασιατικό, με χαρακτηριστικό στοιχείο, την πολύμορφη αναμέτρηση ΗΠΑ-Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. 

Σήμερα, ο συσχετισμός δύναμης ευνοεί το ρωσικό κράτος που κατέχει σημαντικό μέρος του ουκρανικού εδάφους και διαθέτει στρατιωτικά πλεονεκτήματα. Η Ουκρανία, παρά τη στρατιωτική ενίσχυση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, υστερεί, η αντεπίθεση που ανακοίνωσε την άνοιξη δεν έδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα για την αντιδραστική κυβέρνηση Ζελέσνσκι και τόσο στο αμερικάνικο Κογκρέσο, όσο και στην ΕΕ εκφράζονται προβληματισμοί για την πορεία του πολέμου και την σκοπιμότητα συνέχισης της οικονομικής στήριξης της Ουκρανικής κυβέρνησης, ενώ έχει τεθεί ζήτημα συμβιβασμού, με τη διατήρηση των κατεχόμενων ουκρανικών εδαφών από τη Ρωσία. Σε κάθε περίπτωση, η στάση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ καθορίζεται από τα συμφέροντα και τις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις, κυρίως στον ανταγωνισμό με την Κίνα και όχι από την προάσπιση της ειρήνης.

Γ.Μ.: Η ΚΝΕ μπορεί να είναι περήφανη γιατί μαζί με το ΚΚΕ, πρωτοστατεί στο κίνημα της αλληλεγγύης, στις πολύμορφες κινητοποιήσεις στο πλευρό του δοκιμαζόμενου παλαιστινιακού λαού, καταδικάζοντας τις θηριωδίες του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας και στην Δυτική όχθη, με τις πλάτες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, παλεύοντας για ανεξάρτητο-βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα πριν τον Ιούνη του 1967, με πρωτεύουσα την Αν. Ιερουσαλήμ.  

Ανεπανόρθωτα εκτεθειμένοι είναι η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ που απο κοινού με τις ακροδεξιές-φασιστικές δυνάμεις, στήριξαν το κατοχικό κράτος μιλώντας θρασύτατα για δικαίωμα “αυτοάμυνας” του κατακτητή, συμμετέχοντας στο σχέδιο συκοφάντησης της παλαιστινιακής αντίστασης ως τρομοκρατίας, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την επίθεση της Χαμάς και πλήθος fake news. 

Ο παλαιστινιακός λαός στενάζει για δεκαετίες από την ισραηλινή κατοχή, διεξάγει έναν δίκαιο αγώνα και έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει όλες τις μορφές πάλης για τον τερματισμό της. Και είναι υπόθεση της εργατικής τάξης, του λαού και του επαναστατικού κόμματος να πιάσουν αυτόν τον κρίσιμο κρίκο και να συνδέσουν τον απελευθερωτικό αγώνα με τον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής  εκμετάλλευσης, για την κοινωνική απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό. 

Το κράτος του Ισραήλ διαπράττει αποτρόπαια εγκλήματα και επιβάλλεται να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά η φωνή “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”. Η σφαγή κλιμακώνεται. Στόχος της αστικής τάξης είναι η εξάλειψη της παλαιστινιακής αντίστασης, ο εκτοπισμός του πληθυσμού και η κατάκτηση της Λωρίδας της Γάζας, για να αρπάξει τα ενεργειακά κοιτάσματα, να δημιουργήσει έναν οικονομικό-ενεργειακό διάδρομο, από την Αίγυπτο μέχρι τον Λίβανο, για να αναβαθμιστεί ο ρόλος του Ισραήλ ως “διαμετακομιστικό κέντρο” σε σύνδεση με τον εμπορικό Ινδικό δρόμο, που προωθούν οι ΗΠΑ προς την Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, σε ανταγωνισμό με τον κινέζικο “δρόμο του μεταξιού”.

Οι ΗΠΑ που αξιοποιούν το Ισραήλ ως “χωροφύλακα” στην Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή, το προστατεύουν με κάθε τρόπο, μπλοκάρουν ακόμα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ για προσωρινή εκεχειρία. Αυτή είναι μέχρι τώρα η βασική τους κατεύθυνση και οι κινήσεις άσκησης “πίεσης” στην ισραηλινή κυβέρνηση δεν αφορούν τα δικαιώματα του λαού της Παλαιστίνης αλλά την διάσωση των Συμφωνιών του Αβραάμ μεταξύ Ισραήλ και αραβικών κρατών, για τη δημιουργία της λεγόμενης “Νέας Μέσης Ανατολής” και την προώθηση των αμερικάνικων και ισραηλινών συμφερόντων, των συμφερόντων των αστικών τάξεων.

Στην περιοχή έχει συγκεντρωθεί μάζα «καύσιμης ύλης», διασταυρώνονται τα συμφέροντα των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Κίνας, της Ρωσίας, του Ιράν, της Τουρκίας και κάθε καπιταλιστικό κράτος έχει τους δικούς του στόχους. Στον πόλεμο εμπλέκεται ήδη ο Λίβανος και η Συρία. Επιπλέον, η κατάσταση στην Ερυθρά Θάλασσα και στον κόλπο του Άντεν προειδοποιεί για την περαιτέρω όξυνση της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συγκρότηση της πολυεθνικής ναυτικής δύναμης «Φρουρός της Ευημερίας», στην οποία πρωτοστατούν οι ΗΠΑ, στο όνομα της αντιμετώπισης των ανταρτών Χούθι της Υεμένης και την προστασία της ναυσιπλοΐας, ξεπερνώντας προκλητικά πως η εκρηκτική κατάσταση στην περιοχή τροφοδοτείται από την Ισραηλινή κατοχή, την επίθεση στα παλαιστινιακά εδάφη και τον πόλεμο που έχει κηρύξει η Σαουδική Αραβία στην Υεμένη

Μέσα σ’αυτό το πολεμικό σκηνικό, η κυβέρνηση της ΝΔ, αξιοποιώντας τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε την αποστολή Φρεγάτας του πολεμικού ναυτικού στην “πολυεθνική δύναμη”, στέλνοντας ελληνικές ένοπλες δυνάμεις στο “στόμα του λύκου”, χιλιάδες μίλια μακρυά απο τα σύνορα, για τα συμφέροντα των εφοπλιστών, τη στήριξη του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας. “Βρωμάει μπαρούτι”, ο κίνδυνος γενίκευσης του πολέμου είναι υπαρκτός και οι λαοί απαιτείται να επαγρυπνούν. Ο αγώνας για να μην σταλεί Φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα και να αποσυρθούν όλες οι μονάδες των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων απο ευρωατλαντικές αποστολές, αποκτά μεγάλη σημασία.

Γ.Μ: Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διαχρονικά χαρακτηρίζονται από τα στοιχεία του ανταγωνισμού και τη συνεργασία των αστικών τάξεων, από την εναλλαγή φάσεων έντασης και ύφεσης.

Πολλές φορές το “καλό κλίμα”, το έχει διαδεχτεί επιδείνωση των σχέσεων κι αυτό δεν παραγράφεται από την συνθηματολογία περί “ήρεμων νερών”. Σήμερα, το βασικό είναι πως δια μέσου του αποκαλούμενου “Οδικού Χάρτη” που  αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον Ιούλη, δρομολογήθηκε πορεία διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών, με ευρωατλαντική εποπτεία. Στόχοι είναι η ισχυροποίηση της Νότιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ, η απόσπαση της Τουρκίας από την επιρροή της Ρωσίας και η Συνεκμετάλλευση, Συνδιαχείριση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτούς τους στόχους υπηρετεί το “παζάρι” που είναι σε εξέλιξη.

Οι 15 συμφωνίες που υπογράφτηκαν στο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας πρόσφατα στην Αθήνα υπηρετούν επιχειρηματικά συμφέροντα και δεν σχετίζονται με τα συμφέροντα των δύο λαών. Η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι την επόμενη περίοδο θα εξεταστεί η “μόνη διαφορά”, η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, αποβλέποντας σε παραπομπή το δικαστήριο της Χάγης.

Όμως, το τουρκικό κράτος θέτει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ένα συνολικό πακέτο διεκδικήσεων που αφορά την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών και την αμφισβήτηση των δικαιωμάτων τους στις θαλάσσιες ζώνες, τον χαρακτηρισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη ως τουρκικής, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λοζάνης, ενώ ισχύει ακόμα το Casus Belli (αιτία πολέμου) σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, στα 12 μίλια, όπως προβλέπει η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Στην πράξη, η “βεντάλια” έχει ανοίξει και ο κίνδυνος για τα κυριαρχικά δικαιώματα και την κυριαρχία της χώρας καιροφυλακτεί, με ή χωρίς παραπομπή στο δικαστήριο της Χάγης, το οποίο κινείται στο πλαίσιο γεωπολιτικών “παιχνιδιών” και ισορροπιών.

Όσον αφορά το κυπριακό, η κυβέρνηση καταφεύγει στην γενικόλογη υπόθεση πως η βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα επιδράσει θετικά στην αναζήτηση λύσης,   αποφεύγοντας να καταγγείλει συγκεκριμένα την επιλογή της τουρκικής ηγεσίας που προωθεί την πολιτική των δύο κρατών και την αναβάθμιση του ψευδοκράτους, νομιμοποιώντας έτσι τα αποτελέσματα της 50χρονης κατοχής.

Σε κάθε περίπτωση, οι διευθετήσεις, που έχουν τη σφραγίδα των συμφερόντων των αστικών τάξεων και της ευρωατλαντικής παρέμβασης, φέρουν μέσα τους ανταγωνισμούς που θα εκδηλωθούν την μια ή την άλλη στιγμή, στο πλαίσιο των ενδοαστικών αντιθέσεων και του μοιράσματος του πλούτου της περιοχής.

Για το λόγο αυτό το ΚΚΕ αναδεικνύει πως δίκαιη λύση στα προβλήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν μπορεί να δοθεί μέσα από τα παζάρια των αστικών τάξεων, τις λυκοφιλίες και λυκοσυμμαχίες. Αλλά, μέσα από την κοινή πάλη των λαών, κρατώντας στα χέρια τους το τιμόνι της εξουσίας και τον πλούτο που παράγουν. Τότε, οι λαοί θα μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά με κριτήριο τις δικές τους ανάγκες.

Γ.Μ.: Η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κόμματα που την υπερασπίζονται βαδίζουν με πυξίδα τα συμφέροντα των μεγάλων οικονομικών ομίλων και στρέφονται κατά της εργατικής τάξης, των βιοπαλαιστών αγροτών και επαγγελματιών, υπονομεύουν τα δικαιώματα και το μέλλον της νεολαίας.

Αυτό αποδεικνύουν οι βαριές συνέπειες της στρατηγικής του υπερμνημονίου-του Ταμείου Ανάκαμψης και της Πράσινης Μετάβασης που προσφέρει δις στο μεγάλο κεφάλαιο, η απαξίωση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, οι μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και η εκτόξευση της ακρίβειας, το ξήλωμα θεμελιακών εργασιακών δικαιωμάτων και η επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, η φοροληστεία, η  εμπορευματοποίηση και υποβάθμιση της υγείας, της πρόνοιας, της παιδείας, η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων που προωθεί η κυβέρνηση με το σχετικό νομοσχέδιο κ.ά.

Η στρατηγική που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων και τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση, σημαδεύει και την εξωτερική πολιτική της ΕΕ που πρωταγωνιστεί, μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, σε πλήθος ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων με διάφορα προσχήματα.

Τώρα, αυτή την περίοδο η ΕΕ είναι δίπλα στο ΝΑΤΟ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία που σκοτώνονται οι λαοί. Στηρίζει το Ισραήλ που σφάζει τον παλαιστινιακό λαό, παρεμβαίνει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με βάση τη γραμμή των στρατηγικών συμφερόντων που έχει με την αστική τάξη της Τουρκίας και βεβαίως έχει μεγάλες ευθύνες για τη διαιώνιση της κατοχής και τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Οι ευθύνες της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των ακροδεξιών κομμάτων είναι μεγάλες. Υμνούν και στηρίζουν την λυκοσυμμαχία της ΕΕ και την αντιλαϊκή της στρατηγική σε κάθε τομέα, είναι συνένοχοι για την εμπλοκή της χώρας στους ευρωατλαντικούς επικίνδυνους σχεδιασμούς, για την πολιτική του φακελώματος και της καταστολής, για τις διώξεις των μεταναστών και των προσφύγων, των ξεριζωμένων, απο τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Μοναδική πολιτική δύναμη που αντιτάσσεται στην ΕΕ και αντιπαλεύει με συνέπεια και σταθερότητα την πολιτική της είναι το ΚΚΕ, που ενημερώνει και προετοιμάζει τους εργαζόμενους, πρωτοστατεί στους αγώνες για τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, ανοίγοντας το δρόμο για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του, έξω από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού, της ειρήνης, της ευημερίας.  

Αυτά είναι κριτήρια για τη στάση του λαού και της νεολαίας στις ευρωεκλογές, ώστε και με την ψήφο τους να δυναμώσει πάρα πέρα το ρεύμα της αμφισβήτησης στην αντιλαϊκή πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου, με ισχυρό ΚΚΕ και ευρωβουλευτές που θα υπερασπίζονται αποφασιστικά τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, στον δρόμο του αγώνα και στην ευρωβουλή.