Ο λαός να απορρίψει τον «πρωταγωνιστικό ρόλο» της αστικής τάξης

Οι πολεμικές εστίες σε όλο τον κόσμο, τα ουσιαστικά πολεμικά ανακοινωθέντα που βγαίνουν συχνά από αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κράτη και σχηματισμούς, η αντιπαράθεση ανάμεσα στην ελληνική και τούρκική αστική τάξη, είναι λογικό να ενισχύουν ένα αίσθημα ανασφάλειας και σε νέους ανθρώπους. Αυτό όμως το αίσθημα δεν αναπτύσσεται σε «κενό αέρος». Χρειάζεται λοιπόν να απαντήσουμε το ερώτημα αν η πολιτική που ακολουθούν μέχρι σήμερα οι αστικές κυβερνήσεις έχουν ως αφετηρία το να ζει ο λαός μας ειρηνικά. Είναι πολύ αποκαλυπτικό ότι η βασική «υπερασπιστική γραμμή» της νέας συμφωνίας (πέρα από το ότι «ο Ερτογάν έχει τρομάξει και δεν μπορεί να παίξει μπάσκετ…») είναι πως με αυτά τα πολεμικά πλοία και μαχητικά αεροσκάφη, η Ελλάδα θα μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή.

Τι σημαίνει όμως «πρωταγωνιστικός ρόλος»; Σημάνει πως ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις θα πρέπει να συμμετέχουν σε στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων. Συγκεκριμένο άρθρο της συμφωνίας (άρθρο 18) προβλέπει την υποστήριξη της Γαλλίας στις στρατιωτικές επιχειρήσεις που διεξάγει στο Σαχέλ (γεωγραφική ζώνη στην υποσαχάρια Αφρική, που περιλαμβάνει μια σειρά από ώρες όπως το Μάλι και άλλες). Διαχρονικά η ιστορία των εξοπλιστικών προγραμμάτων αποδει- κνύει πως κριτήριο δεν είναι η ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας της χώρας αλλά η επιδίωξη της ελληνικής αστικής τάξης να «πρωταγωνιστεί» μέσα σε ένα πλαίσιο οξυμμένων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Για αυτό τα προηγούμενα υπερσύγχρονα F-16 που από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 είχαν ξαναλλάξει τις «ισορροπίες στο Αιγαίο», όπως λένε και τώρα, περιπολούν τους εναέριους χώρους ξένων κρατών. Για αυτό οι προηγούμενες υπερσύγχρονες φρεγάτες ΜΕΚΟ στέλνονται στα στενά του Ορμούζ και συνοδεύουν αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ. Για αυτό τα αντιπυραυλικά συστήματα Patriot στέλνονται στην Σαουδική Αραβία για να προστατέψουν διυλιστήρια πετρελαίου. Και τόσα άλλα.

Το ζήτημα, λοιπόν, ειναι να πάρει επιθετική απάντηση η χυδαία προσπάθεια από τα επιτελεία του συστήματος, ο λαός και η νέα γενιά να πανηγυρίσει για μια πολιτική που στην ουσία της αφορά το πώς η Ελλάδα θα παίξει με αναβαθμισμένο τρόπο τον ρόλο του «χωροφύλακα» στην περιοχή σε ανταγωνισμό με την Τουρκία, μετατρέποντας όλο και περισσότερο τον λαό σε στόχο αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Την ομολογουμένως σημαντική αποστροφή που έχει ο λαός μας για τις ΗΠΑ και τα εγκλήματα που έχουν κάνει στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, η κυβέρνηση αλλά και σύσσωμες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, προσπαθούν να την μετατρέψουν σε αγάπη για την «μετριοπαθή» ΕΕ που με μπροστάρη την Γαλλία οφείλει επιτέλους να αναλάβει δράση. Αγγίζει βέβαια τα όρια της παράνοιας οι ίδιοι που τα λένε αυτά, να επιχειρηματολογούν και υπέρ της αναβάθμισης της συμφωνίας για τις βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα που θα έρθει στην βουλή στα μέσα του Οκτώβρη!

Ο καθένας πρέπει να προβληματιστεί για την έννοια του «κοινού συμφέροντος» με βάση τα όσα αναγράφονται στην ίδια την συμφωνία και συχνά δηλώνουν Γάλλοι και Έλληνες αξιωματούχοι. Έτσι, τα επιχειρηματικά συμφέροντα της γαλλικής Total και άλλων ενεργειακών κολοσσών που έχουν επενδυτικό σχεδιασμό στην περιοχή επιδιώκουν να τα βαφτίσουν οφέλη για τον λαό και την νεολαία. Τα σχέδια για συνεκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή είναι αυτά που καθορίζουν τη στάση των αστικών κρατών στον μεταξύ τους ανταγωνισμό με ταυτόχρονη αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού.

Επιπλέον, τι κοινό συμφέρον έχει η Ελλάδα να πολεμήσει στο πλευρό της Γαλλίας στο Μάλι, όπου ανταγωνίζεται με την Κίνα, την Τουρκία κ.ά για αυξημένη επιρροή; Μήπως να αρχίσουν νέοι άνθρωποι να ετοιμάζουν και βαλίτσες για τη Λιβύη, τη Συρία και το Αζερμπαϊτζάν όπου και εκεί η Τουρκία ανταγωνίζεται με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις; Η κατάσταση που διαμορφώνεται, η λογική που προσπαθούν να καλλιεργήσουν οι μηχανισμοί προπαγάνδας του συστήματος είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.

Από την άλλη, τι να πει κανείς για το εγκώμιο που πλέκουν στην ΕΕ που «ενισχύει την στρατηγική της αυτονομία» και τη Γαλλία των «ανθρωπιστικών αξιών και του σεβασμού στο διεθνές δίκαιο» που πλέον αναλαμβάνουν πιο «δυναμικό» ρόλο; Δεν ήταν μάλλον πολύ δυναμικός ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, η αποστολή στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και σε όλο τον κόσμο. Για το συμφέρων των λαών της Ευρώπης έχουν γίνει αυτά; Το δυνάμωμα των συμμαχιών του κεφαλαίου, είτε αφορά σχέσεις ανάμεσα σε αστικά κράτη, είτε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ είναι αντικειμενικά εχθρικό απέναντι στους λαούς. Δηλαδή τι μας λένε; Πως πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι για το αν αντί να στέλνουμε για 20 χρόνια στρατιώτες στο Αφγανιστάν με ΝΑΤΟική «ομπρέλα» τώρα θα στέλνουμε στην Αφρική με Ευρωενωσιακή που θα είναι πιο light; Ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, στην προσπάθεια του να διαφοροποιηθεί από τη ΝΔ για την συμφωνία με τη Γαλλία, που όπως περηφανεύεται ο ίδιος προετοίμασε, λέει πως δεν υπάρχει η έγκριση Διεθνών Οργανισμών για την αποστολή στρατευμάτων εκτός συνόρων. Δηλαδή, για αυτούς, οι βομβαρδισμοί σε άλλες χώρες γίνονται «φιλικές προς το περιβάλλον» όταν έχουν την έγκριση του ΟΗΕ!

Όντως, η όξυνση της σύγκρουσης ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα έχει βάλει «φωτιά» σε όλο τον κόσμο. Οι ΗΠΑ υπέγραψαν «ενισχυμένη συμμαχία ασφάλειας» με την Αυστραλία και την Μ.Βρετανία (AUCUS) που βάζει στο στόχαστρο την Κίνα και ως πρώτο βήμα έχει τον εξοπλισμό της Αυστραλίας με πυρηνοκίνητα υποβρύχια. Την ίδια στιγμή πραγματοποιήθηκε η πρώτη δια ζώσης συνάντηση του σχήματος των ΗΠΑ-Ιαπωνία-Ινδία-Αυστραλία στις ΗΠΑ. Η Ιαπωνία πραγματοποιεί τις μεγαλύτερες στρατιωτικές ασκήσεις των τελευταίων 30 χρόνων, Βόρεια και Νότια Κορέα έκαναν δοκιμές βαλλιστικών πυραύλων που μπορούν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές. Είναι από παντού καθαρό ότι η σύγκρουση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα γίνεται με σφοδρότητα, αναδιατάσσονται δυνάμεις.

Πόσο αστείες μοιάζουν αλήθεια εκείνες οι αναλύσεις που έλεγαν για «απόσυρση των ΗΠΑ από τη διεθνή σκηνή», μετά τα γεγονότα στο Αφγανιστάν; ΗΠΑ-ΝΑΤΟ ξεχωρίζουν τον Ινδο-Ειρηνικό ως ενισχυμένο πεδίο αντιπαράθεσης με την Κίνα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι «παραιτούνται» από αλλού. Τα νέα ορμητήρια τους στην Ελλάδα δεν τα θέλουν για να μοιράζουν γαρύφαλλα, αλλά για να μπορούν αποτελεσματικά να παρεμβαίνουν στην συνοριογραμμή με τη Ρωσία. Ακόμα και η συμφωνία της Ελλάδας με τη Γαλλία χαιρετίστηκε από τις ΗΠΑ ακριβώς γιατί από κοινού επιδιώκουν την ενίσχυση και συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και μεταξύ τους αντιπαραθέσεις.

Το ζήτημα βέβαια που προβληματίζει είναι απέναντι σε όλα αυτά τι μπορούμε να κάνουμε εμείς. Αν είναι ρεαλιστικό σήμερα να πιστεύει κανείς ότι σε έναν κόσμο που φλέγεται μπορεί μια χώρα να είναι μόνη της. Χρειάζεται βέβαια σαν βάση, να υπάρχει το εξής: Μια χώρα δεν είναι μόνο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών της ομίλων και οι δυνάμεις που τα υπηρετούν. Αν ήταν έτσι, την αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της «e-food» στην Ελλάδα δεν θα την εξέφραζαν οι συνάδελφοι τους από την Τουρκία, αλλά η εταιρεία εκεί. Παράλληλα δεν γίνεται να «διαγράψουμε» το τι έχει επιβεβαιωθεί μέχρι σήμερα. Δηλαδή με το να είναι η Ελλάδα «παρέα» σε κάθε δολοφονικό σχεδιασμό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ κερδίζει η εγχώρια αστική τάξη. Δεν είδαν για παράδειγμα κανένα όφελος οι εργαζόμενοι της Ελλάδας από τις μπίζνες που γίνονται από ελληνικές επιχειρήσεις στα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική κ.λπ.

Η απελπισία των πολιτικών συμμάχων και όσων εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως πρόσφατα έγινε στο Αφγανιστάν, είναι εξαιρετικά διδακτική. Οι πολεμικές εστίες που φουντώνουν σε όλο τον κόσμο, η ανασφάλεια που αισθάνεται η νέα γενιά δεν γίνεται απλά να «διαπιστώνονται». Όλα όσα εξελίσσονται με αναδιατάξεις ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, με όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη ακόμα και μέσα στις ίδιες τις συμμαχίες, επιβεβαιώνουν επίσης ότι τα πράγματα δεν μένουν στατικά. Αλλάζουν! Αυτό είναι νόμος, που προκύπτει από την ίδια την ανισόμετρη ανάπτυξη στον καπιταλισμό.

Το ΚΚΕ δεν καλεί σε στάση αναμονής. Πιστεύουμε πως ειρήνη και η λαϊκή ευημερία μπορούν να διασφαλιστούν με το δυνάμωμα της λαϊκής πάλης κόντρα στα συμφέροντα των αστικών τάξεων. Το εργατικό-λαϊκό κίνημα μπορεί και να εμποδίσει τα χειρότερα και να προκαλέσει ρήξεις. Η εργατική τάξη εφόσον κατακτήσει την εξουσία, μπορεί να στηριχθεί και από άλλες χώρες όπου θα έχει ανατραπεί η αστική εξουσία, αλλά και να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις που αντικειμενικά θα υπάρχουν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτό έχει αποδειχτεί ιστορικά και είναι ο μόνος ρεαλιστικός και ελπιδοφόρος δρόμος που μπορεί να βαδίσει ο λαός.