Οι εξελίξεις μας επιβεβαιώνουν, δημιουργούν νέες δυνατότητες & καθήκοντα

Τα μέλη και στελέχη της ΚΝΕ προβληματιζόμαστε καθημερινά πώς θα δυναμώνει η συζήτηση, η δράση, για την προοπτική εναλλακτικής διεξόδου, έξω από τα όρια του σημερινού συστήματος. Ερχόμαστε σε επαφή με χιλιάδες νέους που είναι λογικό να έχουν διαφορετικές γνώμες, προβληματισμούς, που δεν μπορούν να απαντηθούν σε μια συζήτηση.

Με αφορμή τα 30 χρόνια ανατροπής της ΕΣΣΔ, ας σκεφτούμε πόσες και πόσες ερωτήσεις μας έχουν τεθεί από νέους σχετικά με τον Σοσιαλισμό, την πείρα της ΕΣΣΔ, που πολλές φορές εκ των υστέρων σκεφτόμαστε «τι θα μπορούσα να συζητήσω καλύτερα»; Το δικό μας «σχολείο» για να γινόμαστε καλύτεροι, είναι η συζήτηση στις ΟΒ, η δράση με τις αποφάσεις μας στους μαζικούς φορείς του κινήματος. Ένα «σχολείο» με συγκεκριμένο πρόγραμμα, απαιτήσεις για ατομική και συλλογική μελέτη των επεξεργασιών του Κόμματος, του πολιτικού βιβλίου, των κλασικών του μαρξισμού που μας βοηθάνε να συζητήσουμε ολοκληρωμένα, να δράσουμε πρωτοπόρα, να συσπειρώσουμε περισσότερους νέους και νέες στην πάλη για την διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών μας, στην πάλη για τον Σοσιαλισμό.

Σε αυτήν την προσπάθεια υπάρχουν «νέες δυνατότητες», γιατί οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις αδιέξοδες αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, είναι περισσότεροι όσοι προβληματίζονται και σε ορισμένες περιπτώσεις αμφισβητούν τις υποσχέσεις για «βελτίωση» του συστήματος, σκέφτονται πως «κάτι πρέπει να γίνει».

1. Επιβεβαιώνεται συνεχώς πως «προοδευτική εναλλακτική» δεν μπορεί να υπάρξει εντός των τειχών του συστήματος. Ότι τα «κακώς κείμενα» δεν είναι αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης, αλλά εγγενή χαρακτηριστικά του. Ότι κάθε «μηχανοδηγός» του συστήματος αναγκαστικά κινείται στις ίδιες ράγες. Διεθνώς, ανεξάρτητα της πολιτικής ταυτότητας της κάθε κυβέρνησης, δόθηκαν τεράστια ποσά προς τους μονοπωλιακούς ομίλους, για να τροφοδοτηθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη, γιατί αυτό επέβαλαν οι ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Στη χώρα μας, είναι ενδεικτικό, πως η «ξαναζεσταμένη» πρόταση για «προοδευτική διακυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ δεν «σκοντάφτει» μόνο από το τι έκανε την περίοδο που ήταν στην κυβέρνηση, αλλά και από το «τι είδους» αντιπολίτευση κάνει σήμερα (υπερψήφιση μισών άρθρων νομοσχεδίου Χατζηδάκη, αποζημιώσεων Fraport, “στρατηγικού διαλόγου” με ΗΠΑ κ.ά.). Αποδεικνύεται, έτσι, πως το έργο της σημερινής κυβέρνησης πατάει πάνω στο έργο της προηγούμενης. Γνωρίζουμε, άρα, το πρόγραμμα της επόμενης αστικής κυβέρνησης, όποια κι αν είναι, αφού ήδη έχει αποτυπωθεί στις κατευθύνσεις της ΕΕ, στα δελτία του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων. Μπορούμε τελικά να δείχνουμε πως οι υπαρκτές διαφορές ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ είναι προϋπόθεση για να στήνεται η δικομματική «κοκορομαχία» έτσι ώστε από κοινού να εγκλωβίζουν νέους που προβληματίζονται από τη δύσκολη σημερινή πραγματικότητα στον καπιταλιστικό «μονόδρομο».
2. Οι νέοι με τους οποίους συζητάμε, έζησαν την καπιταλιστική κρίση μέσα στην πανδημία, την καπιταλιστική ανάπτυξη πριν από αυτήν, ενώ ένα μικρότερο τμήμα τους και την κρίση του 2008-2015. Δεν πρόλαβαν να ειπωθούν οι αναπτυξιακές υποσχέσεις προς τον λαό και ήδη εκφράζονται ανησυχίες για ενδεχόμενη νέα κρίση, σε διεθνές επίπεδο. Πρόλαβαν, όμως, να δείξουν «τα δόντια» της ανάπτυξής τους. Με το ξεχείλωμα του χρόνου εργασίας, την καταστολή του λαϊκού κινήματος, την ακρίβεια κ.λπ. Υπάρχει, λοιπόν, το υπόβαθρο να αναδείξουμε τη «μεγάλη εικόνα», το ότι σε όποια φάση κι αν βρίσκεται ο κύκλος της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες τις νεολαίας. Μπορούμε, δηλαδή, καλύτερα να φωτίσουμε την ανωτερότητα του Σοσιαλισμού, της κοινωνίας που η παραγωγή οργανώνεται με επίκεντρο τις δικές μας ανάγκες.
3. Έχουμε ακόμα περισσότερα δείγματα για τον χαρακτήρα του αστικού κράτους. Η στάση των αστικών κρατών απέναντι στην πανδημία έδειξε ανάγλυφα τον προσανατολισμό στη διασφάλιση της απρόσκοπτης κερδοφορίας μονοπωλιακών ομίλων. Κάθε δυνατότητα προστασίας της υγείας του λαού προσκρούει συνεχώς στα επιχειρηματικά συμφέροντα καπιταλιστών της υγείας, των φαρμακοβιομηχανιών, του τουρισμού κ.ά. Ακόμα και τα εμβόλια αξιοποιούνται στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στα μεταξύ τους παζάρια. Μπορούμε, δηλαδή, πιο επιθετικά να αναδεικνύουμε την ανάγκη τσακίσματος του αστικού κράτους, τη διαφορετική κατεύθυνση και περιεχόμενο της εργατικής εξουσίας.
4. Πιο αποδεικτικά μπορούμε να ενώσουμε τα κομμάτια του «παζλ» που σχηματίζει τη σακατεμένη εικόνα του καπιταλισμού διεθνώς. «Βγάζει μάτι» η αναποτελεσματικότητα των αστικών συστημάτων υγείας απέναντι στην πανδημία, από το Λονδίνο μέχρι το Βερολίνο και το Μιλάνο με εκατομμύρια νεκρούς. Από τις καταστροφικές πλημμύρες της Νέας Υόρκης και της κεντροδυτικής Γερμανίας μέχρι τις καταστροφικές πυρκαγιές σε Αττική, Εύβοια, Αχαΐα και τις πλημμύρες που ακολούθησαν. Όλα σημάδια ενός συστήματος που με το σημερινό επίπεδο της επιστήμης αδυνατεί να προστατέψει τη ζωή του εργαζόμενου λαού. Μπορούμε, δηλαδή, πιο αποδεικτικά να αναδεικνύουμε πως το κριτήριο του μέγιστου ποσοστού κέρδους στην παραγωγή γίνεται τροχοπέδη ακόμα και για βασικές ανάγκες.
5. Έχουμε απτά παραδείγματα πως οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ούτε μόνιμες είναι ούτε παντοδύναμες. Οι ανταγωνισμοί μεταξύ τους οξύνονται, όπως επιβεβαιώνει το BREXIT, η συζήτηση για το μέλλον του ΝΑΤΟ με αφορμή τη στάση της Γαλλίας. Η στρατιωτική αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν δείχνει πως αλλάζουν οι προτεραιότητες, τα σχέδιά τους δεν τους βγαίνουν πάντα όπως θα ήθελαν. Αναδεικνύοντας αυτές τις αντιθέσεις, φαίνεται καλύτερα τι σημαίνει «η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί», πως μόνο αν δυναμώνει η επαναστατική προοπτική αυτές οι αντιθέσεις θα μπορούν να αξιοποιηθούν για να υπάρξουν θετικές για τον λαό εξελίξεις.
6. Έχουμε δημιουργήσει σημαντική παρακαταθήκη με τη δράση μας. Γιατί ο κόσμος «στήνει αυτί» να ακούσει την πρότασή μας, ενδιαφέρεται τι «έχει να του πει» ο νέος που πρωτοστατεί για τα προβλήματά του, τα αναδεικνύει. Η ίδια η συζήτηση για τα αιτήματα, το περιεχόμενο ενός αγώνα, η πείρα από αυτόν, συμβάλλει ώστε κάθε νέος και νέα να σκεφτεί «ποια η ευθύνη μου σε αυτήν την προσπάθεια;». Να ενισχύεται η πεποίθηση πως σύγχρονη εναλλακτική, μοναδικός δρόμος για να υπάρξει ελπιδοφόρα προοπτική είναι ακριβώς το να αντιπαλεύεις σήμερα την αδικία όπου εκδηλώνεται, να πυκνώνουν οι εστίες διεκδίκησης, να οξύνεται η ταξική πάλη.

Φρίξος Μπρούζγος,

μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ