Οι καθημερινές “κοιλάδες των Τεμπών” στους χώρους δουλειάς
Παρ, Ιουλ 21, 2023
Δεν υπάρχει μέρα που να μην καταγράφεται ένας σοβαρός τραυματισμός, ή βδομάδα που να μη μετράμε έναν νεκρό εργαζόμενο. Την ώρα που γραφόταν το συγκεκριμένο άρθρο, με θλίψη διαβάζω πως ένας εργάτης ανακύκλωσης στη Θεσσαλονίκη έχασε τη ζωή του πέφτοντας από ύψος 2,5 μέτρων. Μόλις λίγες μέρες πριν θρηνούσαμε τον διανομέα που καταπλακώθηκε κάτω από τις ρόδες ενός λεωφορείου πάλι στη Θεσσαλονίκη. Η λίστα των ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους στο μεροκάματο αυξάνεται δραματικά. Στην Ελλάδα κατά μέσο όρο κάθε βδομάδα 2 εργαζόμενοι πεθαίνουν στον χώρο δουλειάς, την τελευταία πενταετία μετράμε 330 συνάδελφους μας νεκρούς από τα εργοδοτικά εγκλήματα και δυστυχώς η μακάβρια λίστα μεγαλώνει, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός των θανάτων από επαγγελματικές ασθένειες καθώς στη χώρα μας ακόμα δεν υπάρχει καμία σοβαρή καταγραφή και έρευνα των περιστατικών.
«Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», το σύνθημα που κυριάρχησε στις μεγάλες κινητοποιήσεις στα Τέμπη, είναι εδώ, είναι δυστυχώς επίκαιρο όσο ποτέ και έρχεται να μας θυμίσει πως ακόμα και η ανθρώπινη ζωή μετριέται με αριθμούς και μπαίνει στο ζύγι του κόστους – οφέλους για του καπιταλιστές, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν. Η προσωπική μου εμπειρία, αφού η ίδια έχω χάσει τον αδερφό μου από θανατηφόρο εργατικό ατύχημα το 2020, ήρθε να επιβεβαιώσει τα παραπάνω.
Γιατί;
Η εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς, οι κόντρα βάρδιες, τα ελλιπή ή ανύπαρκτα μέτρα προστασίας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς είναι οι αιτίες που οδηγούν τους εργαζόμενους να μη γυρνάνε στο σπίτι τους μετά το μεροκάματο και όχι η «κακιά η ώρα» που ορισμένοι θέλουν να μας παρουσιάσουν.
Γιατί:
‣ Αν υπήρχαν τα κατάλληλα μέτρα προστασίας, μία απλή «ασφάλεια» όπως κατήγγειλαν οι εργαζόμενοι, δε θα θρηνούσαμε τον 47χρονο συνάδελφο μας στο Πέραμα που καταπλακώθηκε από ένα πτερύγιο προπέλας.
‣ Αν η εντατικοποίηση της δουλειάς δεν έφτανε στο «κόκκινο» ώστε «να βγει η παραγγελία γρήγορα» και υπήρχαν όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, δε θα μετρούσαμε τόσους νεκρούς διανομείς.
‣ Αν τηρούνταν τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας δε θα σκοτωνόταν ο 58χρονος οικοδόμος στην Καβάλα, όπου ο αναδευτήρας στον οποίο εγκλωβίστηκε το πόδι του, είχε υποστεί εγκληματική τροποποίηση με σκοπό αντί για 2 να χειρίζεται το συγκεκριμένο μηχάνημα 1 εργαζόμενος.
‣ Αν οι εργαζόμενοι δεν δούλευαν με εξαντλητικούς ρυθμούς καθημερινά, όπως ο 51χρονος εργαζόμενος στην EMFI που δούλευε συνεχόμενα δωδεκάωρα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στο χώρο δουλειάς του, δε θα μετρούσαμε τόσους αδικοχαμένους συναδέλφους μας.
‣ Αν η εργοδοσία του εργοστασίου «Ήπειρος» είχε τοποθετήσει ένα ρελέ διαφυγής στον ηλεκτρολογικό πίνακα, ο αδερφός μου αυτή τη στιγμή θα ήταν ζωντανός.
Ο ρόλος της αστικής δικαιοσύνης
Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας μετά από εργατικά ατυχήματα αλλά και οι συγγενείς των αδικοχαμένων έρχονται αντιμέτωποι και με την αστική δικαιοσύνη όπου έρχεται να παίξει τον δικό της ρόλο. Σε πολλές περιπτώσεις τραυματίες όπου έχουν δικαιωθεί και διεκδικήσει αποζημίωση δεν έχουν καταφέρει να πάρουν ούτε ένα ευρώ από τους εργοδότες ενώ για πολλούς δεν έχει ξεκινήσει καν η δίκη για την υπόθεση τους. Η δικαιοσύνη λειτουργεί αποτρεπτικά στην ηθική δικαίωση και αποζημίωση των οικογενειών ενώ σε άλλες περιπτώσεις όπως στο να βγει παράνομη μια απεργία οι διαδικασίες γίνονται σε χρόνο dt.
Μέσα από την πείρα μου μετά από το θανατηφόρο δυστύχημα του αδερφού μου, αναφερόμαστε σε μακροχρόνιες διαδικασίες όπου ανάμεσα στη θλίψη και τον πόνο η οικογένεια τσακίζεται ακόμα περισσότερο συναισθηματικά αλλά και οικονομικά. Διαδικασίες που σε ξαναφέρνουν αντιμέτωπο με τα γεγονότα αλλά και με όλη την σαπίλα αυτού του συστήματος. Το αποτέλεσμα της δίκης για τον αδελφό μου, όπου ξεκίνησε 2 χρόνια μετά το δυστύχημα, καταδίκασε τους κατηγορούμενους, ωστόσο η διαδικασία δε σταματάει εδώ καθώς η δίκη συνεχίζει στο Εφετείο και κανείς δεν ξέρει πόσα χρόνια μπορεί να πάρει. Ένα αποτέλεσμα που κρίθηκε όχι μόνο από τα στοιχεία που έκαιγαν την εργοδοσία αλλά και από μια σειρά κινητοποιήσεις του εργατικού κέντρου Άρτας και την στήριξη του κόσμου με τα μεγάλα συλλαλητήρια. Το αποτέλεσμα λοιπόν κρίθηκε πρώτα στο δρόμο και έπειτα στις δικαστικές αίθουσες.
Η δύναμη μας βρίσκεται στον συλλογικό αγώνα!
Αν μπορώ να μεταφέρω ένα μήνυμα μέσα από το παρόν άρθρο είναι ότι μπροστά στις δυσκολίες και τον πόνο για την απώλεια του ανθρώπου σου, του συναδέλφου σου, του φίλου σου, οφείλεις να μην παραιτηθείς, να σηκωθείς όρθιος γιατί να είσαι σίγουρος ότι δεν είσαι ΜΟΝΟΣ. Έχεις δίπλα σου εκατοντάδες ανθρώπους που δε συνηθίζουν στην μακάβρια «κανονικότητα» των εργατικών δυστυχημάτων, έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σφίγγετε γροθιά τα χέρια σας παλεύοντας κόντρα στην βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση.
Αυτό βίωσα και εγώ, αλληλεγγύη και συντροφικότητα από τα μέλη του Κόμματος που από την πρώτη στιγμή του δυστυχήματος βρέθηκαν στην πόρτα του εργοστασίου για τον άδικο χαμό του αδερφού μου, οργανώσαμε συλλαλητήρια και εκδηλώσεις για τη μνήμη του ενώ δεν αφήσαμε αυτό το έγκλημα να ξεχαστεί. Δίπλα από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα, στο δρόμο, στις δικαστικές αίθουσες, στο σπίτι μας. Υπήρξε το πολύτιμο μας στήριγμα σε αυτό τον αγώνα. Τα μέλη της ΚΝΕ έφτιαξαν 2 γκράφιτι με τη φωτογραφία του Χρήστου μέσα στην πόλη και κοντά στο εργοστάσιο. Δε θα μας φέρουν τον αδερφό μου πίσω αλλά θα είναι εκεί για να θυμίζουν σε όλους ότι για κάθε νεκρό της τάξης μας, για κάθε έγκλημα της εργοδοσίας, οι Κομμουνιστές, τα ταξικά σωματεία θα ζητούν δικαίωση, θα παλεύουν καθημερινά μέσα στους χώρους δουλειάς ώστε να μη γίνει η απώλεια συνήθεια μας, μέχρι την τελική μας νίκη, μέχρι να φτάσουμε στη κοινωνία όπου η ανθρώπινη ζωή δε θα μπαίνει σε καμία ζυγαριά.
Λ.Ζ