50ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή:Οι μέρες που ζωντανεύουν το όνειρο…

Γιορτάζουμε τις επετείους μας, όχι εθιμοτυπικά και σίγουρα ούτε διεκπεραιωτικά. Γλεντάμε στη θύμηση των στιγμών που θέριεψαν τον σκοπό και τον αγώνα μας. Χορεύουμε, τραγουδάμε, αισθανόμαστε χαρούμενοι και γεμάτοι, συνειδητοποιημένοι για το πού βρισκόμαστε και γιατί παλεύουμε. Γιορτάζουμε, γιατί συνεχίζουμε εκεί που ορκιστήκαμε να πορευτούμε μέχρι το τέλος. Γιορτάζουμε, γιατί κάθε επέτειος είναι σταθμός και υπενθύμιση της δράσης μας, είναι επέτειος των αγώνων και των κόπων μας, είναι γενέθλια της θέλησης και της ελπίδας μας να αλλάξουμε τον κόσμο.

Και τώρα ήρθε η στιγμή που έχουμε βάλει ξανά το πλατύ μας χαμόγελο, τα πανό γράφουν 50 μπροστά. Φτάσαμε κιόλας. Σηκώσαμε ψηλά τα λάβαρα και τα σύμβολα της ζωής μας, αυτά που μας καθοδηγούν πάντα και τους δίνουμε εμείς τη σημασία και την αξία που τους πρέπει ανάλογα με την ιστορική συγκυρία και την περίσταση, πάντα όμως με ανέγγιχτη την αδιαπραγμάτευτη αφετηρία τους. Για να μπορούν να μας δείξουν τον δρόμο για τον τερματισμό, όχι μόνο σαν πυξίδα, αλλά ως οδηγός. 

Ο κόσμος αρχίζει και περνάει το κατώφλι των εκδηλώσεων του 50^ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, διαβάζει το σύνθημα που αυτή τη φορά γράφει περήφανα ότι γράφουμε ιστορία, αλλάζουμε τον κόσμο… Κάποιος θυμάται ότι ήρθε πρώτη φορά στο τάδε Φεστιβάλ, θα κάνει μία μικρή παύση που είναι αρκετή για να αντιληφθείς ότι συλλογίζεται τον καιρό που πέρασε από την πρώτη φορά, ύστερα θα αναρωτηθεί μεγαλόφωνα, για να σπάσει την αμηχανία της σιωπής, πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε, η νοσταλγία και η τρυφερότητα που διαπερνούν τη φωνή του θα απαλύνουν τον κόμπο στον λαιμό. Θα πει ιστορίες και θα μεταφέρει στιγμές με τη ζωντάνια και τον ενθουσιασμό της ηλικίας που τα έζησε. Θα είναι πάλι ο Κνίτης του τάδε Φεστιβάλ, που είχε εκείνη τη χρέωση και συνέβη αυτό το περιστατικό… 

Από δίπλα κάποιος θα ζηλέψει, θα αναφέρει τη δική του πρώτη φορά και οι άλλοι γύρω του θα αρχίσουν να αραδιάζουν ημερομηνίες και χρονιές. Θυμάσαι εκείνο το Φεστιβάλ που τραγούδησε εκείνος ο καλλιτέχνης; Και θα είναι από τις φορές που οι ημερομηνίες θα σημαίνουν κάτι, δεν θα είναι απλά αριθμοί. Τότε μπορεί κάποιοι ασπρομάλληδες να συνειδητοποιήσουν ότι ήταν πριν 30-40 χρόνια στην ίδια χρέωση, στο ίδιο Φεστιβάλ και θα αρχίσουν να γελούν και να χάνονται στις αναμνήσεις τους. Οι ημερομηνίες θα συνδεθούν με στιγμές της ζωής μας. Οι παλιοί συμμαθητές που γλεντήσαμε μαζί, οι παλιοί συμφοιτητές που στήσαμε το Φεστιβάλ μαζί, οι σύντροφοι που δεν είναι πια μαζί μας… Άλλοι θα θυμηθούν τον πατέρα τους, που τους πήρε από το χέρι για πρώτη φορά, άλλοι τη μητέρα τους που δεν έχανε Φεστιβάλ και δεν είναι εδώ να γιορτάσει την επέτειο. Και γι’ αυτούς που δεν είναι τριγύρω θα γιορτάσουμε διπλά. Όπως κάνουμε πάντα σε κάθε μας βήμα. 

Και ένας νέος που έρχεται πρώτη φορά σε Φεστιβάλ, στέκεται ανάμεσα στις σκηνές, τα στέκια και το αναρίθμητο πλήθος και προσπαθεί να ρουφήξει και να αποστηθίσει κάθε καρέ από το πρωτόγνωρο σκηνικό που ξετυλίγεται μπροστά του, θα γιορτάσει το ίδιο με εκείνον που έχει 50 Φεστιβάλ στην πλάτη να αναπολεί, θα μοιραστούν τη χαρά της επετείου, ο ένας θα αναβιώσει το συναίσθημα και ο άλλος θα το νιώσει για πρώτη φορά για να το αναβιώνει στα επόμενα…

Γιορτάζουμε τα 50, όπως γιορτάσαμε τα 40. Γιορτάζουμε τα 50 κι έτσι θα γιορτάσουμε και τα 60. Θα γιορτάσουμε ό,τι νιώθουμε ότι πρέπει να γιορταστεί. Ό,τι αξίζει και κάνει τον σοσιαλιστικό κόσμο που οραματιζόμαστε απτή μικρογραφία. Ό,τι μας κάνει να ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο μέλλον και μας επιτρέπει να ισορροπούμε στο μεταίχμιο της εποχής. Αυτής που ζούμε και αυτής που χρειαζόμαστε. 

Οι μέρες του Φεστιβάλ πάντα θα μας θυμίζουν τις μέρες που ξημέρωναν με τη γλυκιά ανυπομονησία να φτάσει η λυτρωτική στιγμή που θα ακουστεί η πρώτη νότα, για να αρχίσουν τα βράδια που βουλιάξαμε στο πανηγύρι των ονείρων μας, για να γίνουν πραγματικότητα οι νύχτες που αφεθήκαμε στους ρυθμούς της μουσικής και του γλεντιού, για να αποδράσουμε στιγμιαία από το τώρα και να φανταστούμε το μετά. Είναι οι δικές μας μέρες που παλεύουν να γίνουν οι μέρες του καινούργιου κόσμου. 

Κι όλα αυτά ανάμεσα στα πολυπληθή, διψασμένα, μυριάδες σμήνη, που γυρεύουν είτε ασυνείδητα είτε συνειδητά, είτε φανερά είτε ντροπαλά, μια στάση ανάσας. Έναν τόπο που θα μπορέσουν να τον αποκαλούν δικό τους. Απόψε ταξιδεύουμε μαζί και τα σμήνη μοιάζουν να κινούνται αγκαλιά στους ουρανούς της ξεγνοιασιάς και της απόδρασης. Μοιάζουν να κοιτάνε από ψηλά την κοινωνική πραγματικότητα που επιβάλλει η προσωρινή κυριαρχία της εποχής και να την κοροϊδεύουν στα μούτρα, να την απαρνιούνται με βδελυγμία και να φτερουγίζουν για εκείνη την εποχή που θα τη θάψει οριστικά. 

Η αυγή θα ξημερώσει δειλά, σαν να μη θέλει να χαλάσει τη βραδινή γιορτή και οι τελευταίοι επισκέπτες θα αποχωρήσουν με μία κοκκινωπή απόχρωση στον ορίζοντα που καταλαβαίνεις ότι είναι από τον ήλιο που πρόκειται να ανατείλει, αλλά δεν είσαι σίγουρος αν έχει παίξει ρόλο κι ο δικός μας ήλιος που φώτιζε πριν μερικές στιγμές. Αντανακλάται μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι και σκορπίζει μόλις μεταμορφωθεί σε φως. Σίγουρα από τον δικό μας ήλιο είναι. Τον ήλιο του Φεστιβάλ και του μέλλοντος που θα φέρει ο αγώνας μας. Γιατί το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός!