Οργανωμένη απειθαρχία σε κάθε αδικία

Στο επίκεντρο του προβληματισμού των τελευταίων ημερών, δικαιολογημένα τέθηκε η δράση της αστυνομίας, και πιο συγκεκριμένα ειδικών ομάδων της (ΔΡΑΣΗ-ΔΙΑΣ κ.λπ) που σε πολλές περιπτώσεις συμπεριφέρονται χωρίς υπερβολή σαν στρατός κατοχής. Τα περιστατικά είναι γνωστά, και καθόλου μεμονωμένα. Είδαμε και ζήσαμε εικόνες που μας «γύρισαν τ΄ άντερα». Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει πέρα από αγανάκτηση και πολλά ερωτήματα. «Καλά μέχρι πού θα φτάσουν; Γιατί τόση αδικαιολόγητη βία;». Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δεν έχει χαρακτήρα φιλολογικής αναζήτησης. Το να απαντηθεί η αιτία έντασης της κρατικής καταστολής είναι σοβαρή μάχη για τη κατεύθυνση και την αποτελεσματικότητα των αγώνων.

Έχει, λοιπόν, μια αξία, αφού τη συζήτηση απασχολεί η δράση των σωμάτων ασφαλείας του κράτους, να δούμε τι λένε οι ίδιοι για αυτό το ζήτημα. Δεν εννοούμε βέβαια τα δελτία τύπου που αναγγέλλουν ότι οι υπεύθυνοι αστυνομικοί θα τιμωρηθούν… Αλλά μια «Βίβλο»! Την «Λευκή Βίβλο» για τη δράση της Αστυνομίας στην εποχή μας, που δόθηκε πρόσφατα στην δημοσιότητα. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε ανάμεσα σε άλλα ότι η αστυνομία του 21^ου αιώνα θα δράσει σε εποχές αύξησης των κοινωνικών εντάσεων που χαρακτηρίζονται «από την πόλωση των κοινωνιών, από την αντιπαράθεση των ταυτοτήτων και την ανάπτυξη πολυπληθών κινημάτων διαμαρτυρίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων». Ότι η αστυνομία θα πρέπει να προστατεύει το δικαίωμα στη διαμαρτυρία(!) αλλά και «την κοινωνικοοικονομική ζωή… να προλαμβάνουν την ακραία ριζοσπαστικοποίηση» γιατί τελικά όπως αναφέρεται «Οι ασφαλείς κοινωνίες είναι απαίτηση δημοκρατίας και προαπαιτούμενο για την οικονομική ανάπτυξη, την προσέλκυση επενδύσεων και την ανταγωνιστικότητα του τουριστικού προϊόντος».

Αυτοί, «τα μαρτυράνε μόνοι τους χωρίς ξύλο» που λέει και ο λαός μας! Αυτό που ομολογείται είναι πως τα σώματα της καταστολής, σαν αναπόσπαστο στοιχείο επιβολής της θέλησης της άρχουσας τάξης, θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να «πνιγεί» όποια διεκδίκηση θίγει τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Προμηνύουν μάλιστα ότι αυτή η δράση θα ενταθεί ακριβώς γιατί και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι το σύστημα που υπερασπίζονται, η νέα καπιταλιστική κρίση και η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, θα δημιουργήσουν αναπόφευκτα λαϊκές αντιδράσεις, περικλείουν δυνατότητες ριζοσπαστικοποίησης που λένε ευθαρσώς ότι βάζουν στόχο να προλάβουν.

Αλλά, για να μην μείνουμε μόνο στις διακηρύξεις, ας δούμε πιο συγκεκριμένα κάποια παραδείγματα, αρχικά από την περίοδο της πανδημίας. Η επίδειξη κρατικής πυγμής, με ένταση του αυταρχισμού αναπτύχθηκε μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Ο πυρήνας έχει να κάνει με το ότι σε «ειδικές συνθήκες» δεν μπορεί να υπάρχει αμφισβήτηση των επιλογών του αστικού κράτους, δεν μπορεί να υπάρχει διεκδίκηση με τους όρους που αποφασίζει ο λαός. Αξίζει να θυμηθούμε ίσως το πρώτο περιστατικό «εμπλοκής» αστυνομικών δυνάμεων με μια κινητοποίηση από την έναρξη της πανδημίας. Ήταν στις 7 Απρίλη του 2020, στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» όταν το σωματείο των εργαζομένων κρατούσε ενός λεπτού σιγή για όσους υγειονομικούς μέχρι τότε είχαν χάσει τη ζωή τους σε όλο τον κόσμο και ταυτόχρονα διεκδικούσαν «όπλα» να πολεμήσουν τον «αόρατο εχθρό». Σε αυτή την κινητοποίηση λοιπόν η αστυνομία πήγε να απαιτήσει τη διάλυση των συγκεντρωμένων! Έχει σημασία όμως να κρατήσουμε αυτό το γεγονός όχι για να «ξετυλίξουμε το κουβάρι» των περιστατικών καταστολής. Αλλά για να κατανοηθεί καλύτερα το εξής: Στην αρχή των «ειδικών συνθηκών» η κυβέρνηση έδωσε το στίγμα ότι «το κράτος κάνει ό,τι μπορεί, δεν υπάρχει νόημα κάποιος να διεκδικεί, αλλιώς εχθρεύεται την “εθνική” προσπάθεια». Ο ΣΥΡΙΖΑ με εμβληματικό τρόπο είπε «θα λογαριαστούμε μετά», ψήφισε αντιλαϊκά νομοσχέδια και έκανε προτάσεις για υπουργούς «κοινής αποδοχής». Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε για να μείνει ο λαός όρθιος και δυνατός, να μην επιβληθεί «σιγή νεκροταφείου».

Από τότε βέβαια μπήκε πολύ «νερό στ΄αυλάκι». Τόσο στον μύλο της καταστολής, όσο και στις αγωνιστικές «ανάσες» λαού και νεολαίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των κινητοποιήσεων είχε στo επίκεντρο το να παρθούν μέτρα για την Υγεία και τα δικαιώματα των εργαζομένων, να παρθούν μέτρα για το ασφαλές άνοιγμα των χώρων εκπαίδευσης, για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες της νεολαίας, να μπει τέλος στην προσπάθεια «φίμωσης» κάθε διαμαρτυρίας. Οι συνθήκες επιβάλλουν ο λαός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Αυτές οι κινητοποιήσεις αντιμετωπίστηκαν με μένος από την κυβέρνηση, για να εμπεδωθεί ότι θα επιβληθεί η εγκληματική πολιτική διαχείρισης της πανδημίας και του φορτώματος των βαρών από την νέα καπιταλιστική κρίση στα λαϊκά στρώματα. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα: Αυτά συμβαίνουν επειδή έχουμε μια «ακροδεξιά» κυβέρνηση όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να κάνει παραλληλισμό της κατάστασης στην Ελλάδα με κάποια χώρα του εξωτερικού συνεχώς χαρακτηρίζει την κυβέρνηση ως σύμμαχο του Β.Όρμπαν (Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας), για να τεκμηριώσει το επιχείρημα ότι η καταστολή και αυταρχισμός είναι «προνόμιο» των ακροδεξιών. Αρχικά δεν γίνεται να μην υποπέσουμε στον πειρασμό να φρεσκάρουμε τη μνήμη ως προς το ότι ο όψιμος «αντιαυταρχισμός» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «απών» όταν μαζί με τον Β.Ορμπαν και τους υπόλοιπους ηγέτες της ΕΕ υπέγραφε αντικομμουνιστικές διακηρύξεις, τις «Μόριες» κ.ά που έκαναν τους φασίστες να πανηγυρίζουν.

Όμως, ας δούμε τι συμβαίνει στις υπόλοιπες «φιλελεύθερες δημοκρατίες»:

⇒ Στην Πορτογαλία της «προοδευτικής διακυβέρνησης» απαγορεύεται οι διαδηλώσεις να προσεγγίζουν τα δημόσια κτήρια σε απόσταση μικρότερη από 100 μέτρα.

⇒ Στην Ιταλία, την περίοδο που στον βιομηχανικό Βορρά η λειτουργία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων εν μέσω πανδημίας χωρίς κανένα μέτρο έσπειρε πραγματικά τον θάνατο, η κυβέρνηση απαγόρευσε τις απεργίες των συνδικάτων και επέβαλε οικονομικές κυρώσεις σε όσα πρωτοστάτησαν επειδή συνέβαλλαν στη «δημιουργία διευρυμένου κλίματος ανασφάλειας»…

⇒ Στην Γαλλία του «φιλέλληνα» Μακρόν, ήταν σε ισχύ το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» από το 2015 έως το 2017 στα πλαίσια του οποίου απαγορεύτηκαν δεκάδες διαδηλώσεις.

⇒ Στην άλλη χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου που έχει την «ευλογία» να κυβερνάτε από «προοδευτικές δυνάμεις», την Ισπανία, πρόσφατα απαγορεύτηκαν οι διαδηλώσεις για την 8^η Μάρτη, ενώ αξιοποιώντας διατάξεις του «τρομονόμου» στην τέχνη φυλάκισαν μουσικό επειδή έβρισε την μοναρχία!

Τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό και επιβεβαιώνουν περίτρανα ότι κάθε αστική κυβέρνηση στον καπιταλιστικό κόσμο οξύνει την καταστολή και παίρνει τα μέτρα της για να θωρακιστεί απέναντι στον «εχθρό» λαό. Και πάλι όμως τα παραπάνω παραδείγματα δεν αποτυπώνουν όλη την διάσταση αυτού που λέμε το «κράτος έχει συνέχεια» στη βία και τον αυταρχισμό. Αν και κάποιοι πιστεύουν ότι είμαστε «λωτοφάγοι» δεν θα επικαλεστούμε τις φορές που τα ΜΑΤ επί ΣΥΡΙΖΑ έδερναν. Αν και ακόμα είναι σε εκκρεμότητα η δίκη των φοιτητών που αφού ξυλοκοπήθηκαν, τους φορτώθηκε ο μισός ποινικός κώδικας, στο πλαίσιο αντιμπεριαλιστικής κινητοποίησης γιατί όπως είπε ο τότε Υπ.Εξωτερικών «έπρεπε να διασφαλιστούν οι σχέσεις μας με τις ΗΠΑ»! Σε κάθε περίπτωση μια συζήτηση για το με ποια κυβέρνηση τα ΜΑΤ, η ΔΡΑΣΗ κ.λπ αισθάνονται πιο «απελευθερωμένα», παίρνει σαν θέσφατο ότι πάντα θα μπορούν να μας δέρνουν!

Ας δούμε λοιπόν ορισμένα στοιχεία. Είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό το ζήτημα που αφορά το εξοπλιστικό πρόγραμμα της αστυνομίας για την υλοποίηση της «έξυπνης αστυνόμευσης». Πίσω από τις εύηχες λέξεις, αν διαβάσει κάνεις την σύμβαση με την εταιρεία που θα υλοποιήσει το πρόγραμμα, μπορεί να διαπιστώσει ότι μιλάμε για τους τεχνικούς όρους που θα διασφαλίσουν μια τεράστια επιχείρηση φακελώματος των πάντων. Η αστυνομία θα έχει στη διάθεσή της φορητές συσκευές που θα τις αξιοποιούν για να κάνουν ελέγχους, συλλέγοντας φωτογραφίες προσώπου και δακτυλικά αποτυπώματα! Τα βιομετρικά δεδομένα θα συλλέγονται σε μια βάση δεδομένων που θα έχει τη δυνατότητα να επεξεργάζεται έως και 5.000.000 φωτογραφίες. Τα αποτελέσματα του «face control» θα είναι διασυνδεμένα με υπηρεσίες ασφαλείας της ΕΕ αλλά και του FBI. Όσο για τους στόχους αυτού του προγράμματος: αφενός η καλλιέργεια εμπιστοσύνης του πολίτη σε μια αστυνομία που θα αξιοποιεί σύγχρονα μέσα, αλλά και η «εξαγωγή συσχετισμών, συμπερασμάτων και προβλέψεων μέσω διαδικασίας ανάλύσης των συλλεγόμενων πληροφοριών». Δεν συντρέχει όμως λόγος ανησυχίας. Πέρα από ότι θα τηρηθούν τα αυστηρά πρωτόκολλα προστασίας των προσωπικών δεδομένων (θα αναφερθούμε παρακάτω) το πρόγραμμα αυτό δεν είναι της «αυταρχικής» ΝΔ, αποτελεί παρακαταθήκη του ΣΥΡΙΖΑ που θα υλοποιήσει ο M.Χρυσοχοίδης. Μετά από ένα τέτοιο εξοπλιστικό πρόγραμμα είναι εύκολο να καταλάβει ο καθένας γιατί ο Α. Τσίπρας έφτασε στο σημείο να πει ότι το πρόβλημα με τα «παιδιά που βράζει το αίμα τους» της ομάδας ΔΡΑΣΗ είναι το πόσο εκπαιδευμένα είναι, ότι αυτό που θα λύσει το θέμα της κρατικής καταστολής είναι ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνήσουν από κοινού στο ποιος θα είναι ο αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας!

Αλλά πέρα από το επιχειρησιακό κομμάτι υπάρχει και το «γράμμα του νόμου». Όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο δηλαδή που η κάθε κυβέρνηση πατώντας στο έργο της προηγούμενης εμπλουτίζει ώστε να «σφίγγει» ο κλοιός απέναντι στο εργατικό λαϊκό κίνημα, τις συνδικαλιστικές και ατομικές ελευθερίες. Αναφερόμαστε, για παράδειγμα, στον νόμο για τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος του ΣΥΡΙΖΑ, που έτρεχε να ψηφίσει ο Άδωνις, για να έρθει μετά η ΝΔ να βάλει και τα ζητήματα των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών.

Πιο αναλυτικά αξίζει να αναφερθούμε σε δυο εξαιρετικά αποκαλυπτικά ζητήματα. Το ένα αφορά τις διατάξεις του λεγόμενου «τρομονόμου» και το άλλο την «προστασία των προσωπικών» δεδομένων στην ΕΕ και την χώρα μας. Όταν γίνεται αναφορά σε νόμους, χρειάζεται πάντα να είσαι προσεκτικός στις «εξαιρέσεις» που θεσπίζουν, γιατί ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες!

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς στο όνομα καταπολέμησης της «τρομοκρατίας» έχουν θεσπιστεί μια σειρά από νόμοι που ουσιαστικά τσουβαλιάζουν την δράση της Αλ Καίντα με αυτή των εργατικών σωματείων. Όταν ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα τέτοιου είδους διατάξεις την περίοδο μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης το 2001, ως τρομοκρατικές πράξεις είχαν χαρακτηριστεί και «η παράνομη κατάληψη ή φθορά κρατικών ή κυβερνητικών εγκαταστάσεων, δημόσιων συγκοινωνιακών μέσων, εγκαταστάσεων υποδομής, δημόσιων χώρων και άλλων δημόσιων αγαθών» αλλά και η «διαταραχή ή διακοπή του εφοδιασμού ύδατος, ηλεκτρικής ενέργειας ή άλλου σημαντικού πόρου». Με λίγα λόγια τρομοκρατική πράξη μπορεί να θεωρηθεί μια απεργία εργαζομένων στη ΔΕΗ!

Με όλα τα παραπάνω κάναμε μια προσπάθεια να φωτίσουμε το γεγονός ότι η ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού που βιώνουν οι λαοί όλου του κόσμου «φυτρώνει» στο έδαφος μιας κοινωνίας που υπάρχουν αντικειμενικά ταξικά συμφέροντα, που συγκρούονται ανειρήνευτα. Οι αστικές κυβερνήσεις πάντα θα επιστρατεύουν την «νόμιμη» κρατική βία για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών. Δεν θα υπάρχει κανένας δισταγμός από μεριάς τους. Όλα τα εγκλήματα σε βάρος του εργατικού λαϊκού κινήματος, ιστορικά, αλλά και σήμερα δικαιολογούνται στο όνομα της υπεράσπισης της «δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής». Για τη διασφάλιση της «κοινωνικής ειρήνης και της σταθερότητας» ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαφημίζουν τα προσόντα τους στο κεφάλαιο.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ συγκρούονται, όπως πάντα, έτσι και τώρα με κάθε μηχανισμό του κράτους, με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Η πιο σκληρή καταστολή είναι απέναντι σε κάθε κινητοποίηση που θίγει την καπιταλιστική κερδοφορία. Για αυτό οι απεργοί ναυτεργάτες έχουν αντιμετωπίσει στις μπουκαπόρτες των πλοίων τα ΟΥΚ και έχουν επιστρατευτεί περισσότερες φορές από τον αριθμό των κλινών που έχουν παραχωρήσει τα παράσιτα-ιδιοκτήτες μεγάλων ομίλων της Υγείας. Για αυτό οι αγρότες στα μπλόκα πότε έβλεπαν τα λάστιχα των τρακτέρ «σκασμένα» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και πότε τους έπνιγαν στα χημικά. Για αυτό απέναντι σε απεργούς της ΔΕΗ τη δεκαετία του ΄80 σε υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, είχαν οργανώσει στρατιωτική επιχείρηση πραγματική «ναυμαχία» για να τους τσακίσουν. Για αυτό απέναντι σε συνδικαλιστές του σωματείου της Cosco επιστρατεύουν μπράβους και κάθε λογής αποβράσματα. Σε αυτούς και άλλους τόσους αγώνες έχουν βάλει τη σφραγίδα τους το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, αντιμετωπίζοντας την κρατική βία, αποσπώντας σε ορισμένες περιπτώσεις και σημαντικές κατακτήσεις για τους εργαζόμενους.

Όμως δεν είναι μόνο το πρόσφατο παρελθόν είναι το εδώ και τώρα . Είναι η μάχη των σωματείων στο εμπόριο για να μην κυριαρχήσουν τα «υγειονομικά» πρωτόκολλα του θανάτου στα νοσοκομεία. Είναι η μάχη των σωματίων στον επισιτισμό-τουρισμό να αντιμετωπιστεί η βία της πείνας και της εξαθλίωσης, να διασφαλιστεί το δικαίωμα όλων στην δουλειά με αξιοπρεπείς συνθήκες. Είναι η μάχη των φοιτητικών συλλόγων που ζωντανεύουν τις σχολές τους και διεκδικούν τις σύγχρονες μορφωτικές τους ανάγκες. Είναι οι πρωτοβουλίες των μαθητικών συμβουλίων για να δοθεί διέξοδος στις ανησυχίες και τη δημιουργικότητα, να απαιτηθεί το ασφαλές άνοιγμα το σχολείων. Είναι η μάχη σε γειτονιές και σε πόλεις για να οργανωθεί η αλληλεγγύη και η διεκδίκηση από τις συνέπειες μια πολιτικής που μας αφήνει το 2021 ανοχύρωτους στα φυσικά φαινόμενα. Είναι η μάχη φορέων και σωματείων για να μην προχωρούν άλλο τα εγκλήματα υποβάθμισης της ζωής και του περιβάλλοντος από την άναρχη καπιταλιστική δραστηριότητα. Είναι όλες οι πρωτοβουλίες που «έσπασαν» τις απαγορεύσεις και τον φόβο στην πράξη, οδήγησαν την κυβέρνηση σε αναδίπλωση ή καθυστέρηση στο να εφαρμόσει αντιλαϊκούς νόμους. Είναι δηλαδή όλα αυτά τα όμορφα που συντελούνται σε κόντρα με το παραλυτικό «δεν αλλάζει τίποτα», με την κάλπικη προσδοκία ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα αν «θυσιαστούμε» άλλη μια φορά για να ξεπεραστεί η νέα καπιταλιστική κρίση, με την εναπόθεση της ελπίδας σε μια κυβερνητική εναλλαγή που θα έχει διαφορετικό «μείγμα» στο πως θα τσακίζει της ζωές μας. Είναι όλα αυτά που μπορούν να δώσουν «τρόπο» στην οργή!

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ σε καμία περίπτωση δεν καλλιεργούν αυταπάτες ότι η απάντηση του εργατικού λαϊκού κινήματος είναι αντίστοιχη της επίθεσης που δεχόμαστε. Το αντίθετο μάλιστα. Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης, να συμμετέχουν όλοι ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης στις μαζικές διαδικασίες των φορέων. Να χτίζεται σε κάθε βήμα η αμφισβήτηση των στρατηγικών στόχων της αστικής τάξης, να συνειδητοποιείται ότι η διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών έρχεται αντικειμενικά σε σύγκρουση με το γερασμένο καπιταλιστικό σύστημα. Ότι υπάρχει άλλος δρόμος που μπορούμε να βαδίσουμε και δεν είναι για τη «δευτέρα παρουσία» αλλά το κάλεσμα της εποχής. Κάθε νέος που βράζει το αίμα του (και δεν είναι στην ομάδα ΔΡΑΣΗ…) να συμπορευτεί με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, να κρατήσει το δικό του «σφυρί» στη καθημερινή μάχη να σπάσει η αλυσίδα της εκμετάλλευσης που κανένας λαός δεν θα σέρνει για πάντα.