Όταν η διαχείριση του συστήματος γίνεται «γυναικεία υπόθεση»…

Η απάντηση είναι αρνητική. Διότι, όσες γυναίκες κι αν στελεχώνουν τους αστικούς θεσμούς, το κριτήριο για τη στάση, τις πράξεις, την πολιτική που θα εφαρμόσουν δεν είναι το φύλο τους αλλά τα ταξικά συμφέροντα που έχουν οι ίδιες, που υπερασπίζονται και εκπροσωπούν. Δηλαδή η εξασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων που έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα των εργατικών- λαϊκών αναγκών, την ένταση της εκμετάλλευσης, αντρών και γυναικών, τη διαιώνιση της γυναικείας ανισοτιμίας.

Από τη Θάτσερ και τη Μέρκελ, μέχρι τις Ελληνίδες Υπουργούς και ΠτΔ… είναι πολλά «τα έργα και οι μέρες» γυναικών που έχουν αναδειχτεί σε τέτοιους θεσμούς και αποδείχτηκαν κάτι παραπάνω από άξιες διαχειρίστριες του καπιταλιστικού συστήματος. Έβαλαν τη «σφραγίδα» τους σε αντιλαϊκούς νόμους, στην καταστολή των εργατικών-λαϊκών αγώνων, στο αιματοκύλισμα των λαών από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.

Για παράδειγμα, καμία «ευαισθησία» λόγω φύλου δεν έδειξε η Μαντλίν Ολμπράιτ- η πρώτη γυναίκα Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ- όταν επί θητείας της, το 1999, ΗΠΑ- ΝΑΤΟ- ΕΕ βομβάρδιζαν και επενέβησαν στη Γιουγκοσλαβία, σπέρνοντας το θάνατο σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους (ο Ομπάμα μάλιστα την τίμησε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας!). Αντίστοιχες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις έχουν «υπογράψει» η Κοντολίζα Ράις και η Χίλαρι Κλίντον, ως Υπουργοί Εξωτερικών, σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Συρία.

Η ίδια η Καμάλα Χάρις, με το «έργο» της ως εισαγγελέας και Υπουργός Δικαιοσύνης στην Καλιφόρνια, όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε τα λαϊκά δικαιώματα, πολλές φορές οι αποφάσεις της βάραιναν τις μειονότητες. Για παράδειγμα, είχε υποστηρίξει ότι δεν πρέπει να αποφυλακίζονται πρόωρα μη βίαιοι κρατούμενοι, που το δικαιούνταν, επειδή «οι φυλακές θα έχαναν μια σημαντική δεξαμενή εργασίας»! Μετά τη δολοφονία ενός Αφροαμερικανού από αστυνομικό στο Μιζούρι το 2014, η Χάρις είχε απορρίψει αιτήματα οργανώσεων ώστε να διερευνηθούν περιστατικά θανάσιμων πυροβολισμών από ένστολους στο Σαν Φρανσίσκο. Ενώ στα λόγια είχε ταχθεί κατά της θανατικής ποινής, το 2014 άσκησε έφεση σε απόφαση ομοσπονδιακού δικαστή που έκρινε αντισυνταγματική την επιβολή θανατικής ποινής στην Καλιφόρνια. Είχε ταχθεί υπέρ της δίωξης των γονέων παιδιών που έλειπαν πολύ συχνά από το σχολείο, συχνά ακόμη και εις βάρος μη προνομιούχων οικογενειών που προέρχονταν από εθνικές μειονότητες και αντιμετώπιζαν πολλαπλές οικονομικές δυσκολίες.

Τα αστικά επιτελεία παρουσιάζουν ως προοδευτική εξέλιξη για την πλειοψηφία των γυναικών, την ανάδειξη γυναικών στα λεγόμενα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων, έχοντας έναν επιπλέον σκοπό:

Να καλλιεργηθεί η ψεύτικη και επικίνδυνη λογική «είμαστε γυναίκες, νιώθουμε όλες το ίδιο», με στόχο να ενσωματωθούν οι γυναίκες, ειδικά οι νέες, στους αστικούς σχεδιασμούς και συμφέροντα, να μπουν εμπόδια στη διαμόρφώση ταξικού κριτηρίου, να κρυφτεί τελικά η αιτία των αδιεξόδων που γεννά η καπιταλιστική βαρβαρότητα και ο δρόμος για την ανατροπή της.

Δεν ήταν τυχαία η δήλωση της Χάρις τη μέρα της εκλογής της: «Γυναίκες από την Ασία, αφροαμερικανές, λατίνες, έχουν την δύναμη να στηρίξουν την δημοκρατία… κάθε μικρό κορίτσι βλέπει ότι η χώρα αυτή, είναι χώρα ευκαιριών, ανεξάρτητα την καταγωγή σου».

Όμως, έχει τις «ίδιες ευκαιρίες» η Χάρις, που η περιουσία της φτάνει τα 60 εκ. δολάρια, με τη μαθήτρια στην Αμερική που αναγκάζεται να παρατήσει το σχολείο για να εργαστεί; Με τις γυναίκες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας; Με εκείνες που δεν μπορούν να σπουδάσουν εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών; Με τις γυναίκες που δεν μπορούν να πάνε στο νοσοκομείο επειδή δεν έχουν να πληρώσουν ασφάλιση; Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνει η πλειοψηφία των γυναικών στην Αμερική, ειδικά οι γυναίκες μειονοτικών πληθυσμών.

Ο δρόμος για να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες τις κοινωνικές διακρίσεις, την εκμετάλλευση, την ανασφάλεια, τη βία της εργοδοσίας και του κράτους, τον κίνδυνο της απόλυσης και της φτώχειας, τη βία των ιμπεριαλιστικών πολέμων, είναι να γίνουν οι ίδιες πρωταγωνίστριες των εξελίξεων. Να συμμετέχουν μαζικά και ενεργά στην κοινωνική δράση, με περιεχόμενο τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλευσης και καταπίεσης.