Όταν οι κροκόδειλοι δακρύζουν…

Τον Οκτώβρη του 2001, όταν ξεκινούσαν οι αεροπορικές επιδρομές στο Αφγανιστάν, η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε το μότο «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Ο πόλεμος παρουσιάστηκε σαν το «αυτονόητο καθήκον του δυτικού πολιτισμού απέναντι στην τρομοκρατία που απειλεί κάθε κοινωνία». Είχε προηγηθεί τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου το τρομοκρατικό χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης που είχε σαν αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο σχεδόν 7000 άνθρωποι. Η ΚΕ του ΚΚΕ σε συνεδρίαση της λίγες μέρες μετά από την τρομοκρατική ενέργεια σημείωνε: «Η συμπάθεια απέναντι στα θύματα και τον δοκιμαζόμενο αμερικανικό λαό δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετατραπεί σε συμπάθεια και ανοχή στην κρατική πολιτική των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που οργανώνουν την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία, δημιουργούν και εκπαιδεύουν τρομοκρατικές ομάδες, ένοπλα μισθοφορικά τμήματα θανάτου…».

Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό Κόμμα που τήρησε ξεκάθαρη στάση απέναντι στον πόλεμο, ζήτησε να μην υπάρξει καμία εμπλοκή της χώρας και των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σήκωσε την αντιπαράθεση με την προσπάθεια να καλλιεργηθεί ψύχωση απέναντι στους μουσουλμάνους, στο να παρουσιαστεί το έγκλημα σε βάρος των λαών σαν «σύγκρουση ανάμεσα σε πολιτισμούς».

Στον αντίποδα βρέθηκαν όλα τα αστικά κόμματα και οι δυνάμεις του τότε Συνασπισμού. Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει στο σημείο να λέει πως οι Έλληνες πρέπει να είναι υπέρ του πολέμου γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα ακριβύνει το πετρέλαιο και δεν θα μπορούν να κυκλοφορήσουν τα Ι.Χ. Όταν στη βάση της Σούδας γίνονταν έργα για αντιμετώπιση πιθανού χτυπήματος με βιολογικά όπλα (από τότε οι βάσεις του θανάτου ήταν μαγνήτης μεγάλων κινδύνων για τον ελληνικό λαό), ο αρμόδιος υπουργός απαντούσε ότι τα έργα είναι ανθρωπιστικά! Σύσσωμα τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ επιχειρηματολογούσαν υπέρ του να αναλάβει η Ελλάδα ρόλο στον πόλεμο ώστε να πάρει ανταλλάγματα στην πολεμική λεία.

Όσο για τις δυνάμεις του Συνασπισμού, πέρα από το ότι το κεντρικό κομματικό τους όργανο είχε πάρει απόφαση μη συμμετοχής στο πρώτο αντιπολεμικό συλλαλητήριο, δεν έλεγαν κουβέντα για τον χαρακτήρα του πολέμου, τις ευθύνες της ΕΕ. Η εφημερίδα Αυγή μάλιστα είχε κυκλοφορήσει με ενυπόγραφο άρθρο στο εξώφυλλο της που ανάμεσα σε άλλα έλεγε πως «…η -ατελής- δημοκρατία, ο -ανολοκλήρωτος- δημοκρατικός πολιτισμός, είναι κοινωνικές κατακτήσεις που πρέπει να προστατεύσουμε από τη θανάσιμη απειλή που δέχονται για να μπορέσουμε να τις διευρύνουμε και να τις επεκτείνουμε. Συντασσόμαστε επομένως με τις κυβερνήσεις που, στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας με την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, έχουν αναλάβει να τις υπερασπιστούν, ενάντια σ’ αυτούς που και ανοιχτά θέλουν να τις καταστρέψουν»!

Όλη η περίοδος χαρακτηρίζονταν από την προσπάθεια να αντιστραφεί το αίσθημα καταδίκης του πολέμου που ήταν έντονο σε σημαντικό τμήμα του λαού και της νεολαίας και εκφραζόταν και στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων που πρωτοστατούσε το ΚΚΕ. Υπήρχαν δημοσιεύματα από το αν η γυναίκα του τότε Πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα βοηθούσε παιδιά από το Αφγανιστάν… μέχρι και για το πόσα δαπανούσαν οι ΗΠΑ για να ρίξουν «βόμβες» μπισκότων σαν ανθρωπιστική βοήθεια σε αυτούς που βομβάρδιζαν κανονικά! Γνωστοί παπαγάλοι που σήμερα με ύφος πολλών καρδιναλίων βρίζουν όποιον σηκώνει κεφάλι απέναντι στην αδικία λίγες μέρες πριν την επίσημη έναρξη των επιθέσεων ειρωνεύονταν το ΚΚΕ με εξυπνάδες του στυλ «μα καλέ, πού τον είδατε τον πόλεμο και διαδηλώνετε; Αν γινόταν πόλεμος θα είχατε ένα δίκιο, αλλά τώρα;» για να γράψουν μετά από λίγες μέρες ότι ο πόλεμος τελικά ήταν ανθρωπιστικός και δεν στρέφονταν ενάντια στον αφγανικό λαό! Κάποιοι που είχαν αποφοιτήσει με πιο χαμηλούς βαθμούς από τη σχολή της πρεσβείας, σε απόγνωση καλούσαν τον λαό να μην είναι προκατειλημμένος απέναντι στην πολιτική των ΗΠΑ, αφού ο προηγούμενος πρόεδρος τους Μ. Κλίντον είχε ζητήσει συγγνώμη για τα «λάθη» που είχαν γίνει τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ σε βάρος της Ελλάδας!

Τα ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ αυτές τις μέρες πληροφορούν μέχρι και για το γεγονός ότι κάνουν χρυσές δουλειές όσοι πουλάνε αυτό το άθλιο από κάθε άποψη «σάβανο» της γυναικείας ύπαρξης, που σπεύδουν να το προμηθευτούν φοβισμένες από τις εξελίξεις γυναίκες. Όμως κάποτε οι Μουτζαχεντίν από τους οποίους προέβαλε και το σκοταδιστικό κίνημα των Ταλιμπάν ήταν οι «μαχητές της ελευθερίας». Επειδή οι φωτογραφίες των Ταλιμπάν εκείνης της περιόδου στον Λευκό Οίκο και η αφιέρωση της ταινίας Ράμπο 3 έχουν παίξει αρκετά, έχει νόημα να αναφερθούμε και στον πρόλογο ενός βιβλίου που έγραψε τότε ένας μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας (πλέον ο επίτιμος εκπρόσωπος της «καλής» ΝΔ, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ). Έγραφε λοιπόν: «…Κανείς δεν περίμενε ότι οι Σοβιετικοί θα συναντούσαν ανυπέρβλητες δυσκολίες να επιβάλλουν τη θέλησή τους, ούτε ότι οι άοπλοι Αφγανοί θα έδιναν με τόσο πάθος τη ζωή τους σε έναν τελείως άνισο αγώνα. Κι όμως ένας φτωχός, σκληροτράχηλος λαός δε συμβιβάστηκε. Πολέμησε και πολέμησε για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τις παραδόσεις του».

Στη χώρα που είναι γνωστή σαν η πρώτη παραγωγός οπίου στον κόσμο και πλέον ως ο «τάφος των αυτοκρατοριών» (ας είναι καλά όσοι εκ των ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αρθρογραφούν ακόμα και με τους ίδιους τίτλους), το 1978 ο αφγανικός λαός ξεκίνησε μια παλικαρίσια προσπάθεια για να γίνει αφέντης στον τόπο του. Απέναντι σε αυτό το εγχείρημα (που ορισμένες κατακτήσεις του παρουσιάζονται παρακάτω) ξαμολήθηκαν οι πιο σκοταδιστικές δυνάμεις, που οι ηγέτες τους μέχρι τότε ήταν μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και έχασαν τα προνόμια τους μετά την λαϊκή επανάσταση.  Χρηματοδοτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν από τις ΗΠΑ και το Πακιστάν κ.ά. Αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούσαν να ανεχτούν πως μια χώρα σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο γεωστρατηγικά σημείο θα είχε στενές επαφές με την ΕΣΣΔ και θα χάνονταν από την «αγκαλιά» του ιμπεριαλισμού. Μόνο το 1985 το αμερικάνικο κογκρέσο έδωσε 250 εκατομμύρια δολάρια για την ενίσχυση των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Σε ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα υπολογίζεται το χρήμα που έδιναν οι ΗΠΑ, μόνο για να δημιουργηθεί κύμα προσφύγων προς το Πακιστάν! Επρόκειτο κυρίως για τους Αφγανούς γαιοκτήμονες, που έπαιρναν μαζί και τους κολίγους τους, στους οποίους ασκούσαν ισχυρή θρησκευτική και άλλη επιρροή. Χιλιάδες από τους «πρόσφυγες» πλούτισαν από το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Αυτοί οι «μαχητές» σκότωναν, έκαιγαν και δηλητηρίαζαν τα νερά και την αγροτική παραγωγή, έσφαζαν τους δασκάλους και τα στελέχη του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος του Αφγανιστάν, ανατίναζαν δρόμους και εργοστάσια.

Στην αντιμετώπιση αυτών των δυνάμεων, μετά από αίτημα της εκεί κυβέρνησης, η ΕΣΣΔ συνέδραμε. Αυτούς τους νεκροθάφτες της ανθρώπινης υπόστασης, όλες ανεξαιρέτως οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις της χώρας μας, παρουσιάζουν σαν τους «ενταφιαστές» της Σοβιετικής Ένωσης. Και δεν ντρέπονται. Τολμάνε μάλιστα τώρα, τρομάρα τους, να ανησυχούν για τη «διατήρηση των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών επιτευγμάτων των τελευταίων δεκαετιών»! Το «άγγιγμα» της αστικής τους δημοκρατίας στο Αφγανιστάν, το να μπορεί δηλαδή να βγει μια φωτογραφία κοριτσιού χωρίς μπούργκα ανάμεσα σε άλλες γυναίκες που φοράνε, να έχουν ορισμένα παιδιά ένα πιάτο φαί ανάμεσα σε άλλα που πεθαίνουν από την πείνα είχε τίμημα τους πάνω από 50.000 νεκρούς αμάχους που αποτυπώνουν την φρίκη που προκάλεσε η για 20 χρόνια παρουσία των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη χώρα.

• 795.670 στρέμματα γης μοιράστηκαν σε 2.000.000 άτομα. 4.000.000 στρέμματα αφαιρέθηκαν από τους 39.000 γαιοκτήμονες χωρίς αποζημίωση.
• Οι λαϊκές πολυκατοικίες άρχισαν ν’ αντικαθιστούν τα τσαντίρια και τα καλύβια από ξερολιθιές. Το συγκρότημα κατοικιών στην Καμπούλ, που βρίσκεται στη φάση της ολοκλήρωσής του οικοδομήθηκε για να στεγάσει 80.000 κατοίκους της Καμπούλ. Η φωτογραφία δεύτερη είναι του 1979, μια εποχή που φαίνεται να απέχει αιώνες από τη σημερινή κατάσταση στην αφγανική πρωτεύουσα.
• Το 1978 σε παραγωγικές επιχειρήσεις και τον δημόσιο τομέα σε όλη την επικράτεια δούλευαν μόλις 5.000 γυναίκες. Το 1985 έφταναν τις 80.000 και το 1988 τις 270.000. Μέσα σε λίγα χρόνια από την επανάσταση μόνο στην Καμπούλ υπήρχαν 7.454 δασκάλες και στην ύπαιθρο 9.000!
• Τον Γενάρη του 1985, η διεύθυνση κατά του αναλφαβητισμού του αφγανικού κράτους κατέγραφε ότι μες στην τελευταία 5ετία έμαθαν γραφή και ανάγνωση 1,5 εκατομμύριο άτομα. Στα 50 (!) χρόνια που είχαν προηγηθεί της επανάστασης η διεύθυνση είχε καταφέρει να μάθουν γράμματα 5.265 άτομα. Πριν από το 1978 το 90% του λαού ήταν αναλφάβητο.