Πάντα στο πλευρό του παλαιστινιακού και κάθε λαού που αγωνίζεται!
Τετ, Μαΐ 26, 2021
Οι 11 μέρες των πρόσφατων ισραηλινών βομβαρδισμών στη Γάζα ήταν μόνο το πιο πρόσφατο από τα πολλά επεισόδια του ματοκυλίσματος του παλαιστινιακού λαού από το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, που διεξάγεται εδώ και 7 δεκαετίες με τις πλάτες των ΗΠΑ.
Ήταν δεκάδες οι πολύμορφες πρωτοβουλίες, κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό που ξεδιπλώθηκαν αυτές τις μέρες από τις οργανώσεις της ΚΝΕ σε όλη την Ελλάδα, αλλά και από σωματεία και φορείς, φοιτητικούς συλλόγους, μαθητές και μαθήτριες. Και δεν ήταν η πρώτη φορά, όπως σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία…
Ας δούμε μερικές αντίστοιχες στιγμές από το παρελθόν, με τη βοήθεια και του αρχείου του «Οδηγητή».
Τον Μάρτη του 2002 βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη η δεύτερη Ιντιφάντα (εξέγερση των Παλαιστινίων ενάντια στην ισραηλινή κατοχή), όταν το Ισραήλ εξαπολύει επίθεση στη Δυτική Όχθη με την ονομασία «Επιχείρηση Αμυντική Ασπίδα» και ξεκινά την ανέγερση τοίχους εντός και πέριξ της Δυτικής Όχθης, με στόχο να αρπάξει ακόμα περισσότερη παλαιστινιακή γη. Σήμερα το τοίχος της ντροπής έχει μήκος 708 χλμ και βρίσκεται κατά 85% μέσα στη Δυτική Όχθη, κόβοντας στα δύο χωράφια, σπίτια, περιουσίες και τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων.
Τον Οκτώβρη του 2002 ο «Οδηγητής» δημοσιεύει ένα μικρό αφιέρωμα στην παλαιστινιακή ποίηση, στην οποία, όπως είναι φυσικό, αποτυπώνονται τα βάσανα, αλλά και η απόφαση αυτού του πολύπαθου λαού να δώσει τη μάχη του με όσες δυνάμεις διαθέτει. Ένα από τα αποσπάσματα που δημοσιεύθηκαν είναι από το ποίημα του Σαχίμ Κασέμ, «Λόγος στην αγορά της ανεργίας»:
«…Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου
Ίσως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου.
Ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης.
Ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου
Αλλά δεν παζαρεύω
Και ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θα αντιστέκομαι!
Ίσως αρπάξεις απ’ τη γη μου και την τελευταία σπιθαμή.
Ίσως ταΐσεις στις φυλακές τη νιότη μου.
Ίσως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου -πιθάρια, έπιπλα και σκεύη-.
Ίσως καθήσεις πάν’ απ’ το χωριό μας σαν εφιάλτης τρόμου εχθρέ του ήλιου.
Αλλά δεν παζαρεύω
Και ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!...»
Τον Δεκέμβρη του 2008 ισραηλινές δυνάμεις επιτίθενται στη Γάζα και πάλι με πρόσχημα τις ρίψεις ρουκετών από τη «Χαμάς».
Στο τεύχος Ιανουαρίου 2009 του «Οδηγητή», δημοσιεύεται απόσπασμα από το γράμμα του Παλαιστίνιου μαθητή Ασράφ στο Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας, που αποτυπώνει με τον πιο συγκινητικό τρόπο τη σημασία που έχει η έκφραση αλληλεγγύης σε έναν λαό που παλεύει.
«Γιατί μας τιμωρούν οι Ισραηλινοί; Γιατί έβαλαν στόχο τη φτωχή ζωή μας; Εδώ μας λένε ότι έχουν γερές πλάτες τους Αμερικάνους κι όλους τους ισχυρούς της γης, αλλά πολλοί εδώ στον καταυλισμό μας λένε ότι όλοι οι λαοί στο εξωτερικό από πολύ μακριά, μας σκέπτονται και φωνάζουν στις χώρες τους και στέλνουν βοήθεια. Αχ και να ξέρατε πόση δύναμη μας δίνετε να αντέξουμε! Δε θα σταματήσουμε γιατί έχουμε δίκιο, γιατί όπως εσείς, όπως κάθε λαός στον κόσμο έχει τη δική του πατρίδα. Και τη δική μου τη λένε Παλαιστίνη!»
Το 2017, 16χρονη Αχέντ Ταμίμι συνελήφθη βράδυ μέσα στο ίδιο της το σπίτι από ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, επειδή «τόλμησε» να χαστουκίσει ισραηλινό στρατιώτη που μαζί με άλλους εισέβαλε στην αυλή του σπιτιού της τραυματίζοντας τον μικρότερο ξάδελφό της. Στους 8 μήνες που πέρασε στη φυλακή ξέσπασε ένα διεθνές κύμα συμπαράστασης και απαίτησης να απελευθερωθεί.
Η Αχέντ Ταμίμι επισκέφθηκε τη χώρα μας τον Σεπτέμβρη του 2018, μετά από πρόσκληση της ΚΝΕ, προκειμένου να πάρει μέρος στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ «100 Χρόνια ΚΚΕ – 50 χρόνια ΚΝΕ». Ο χαιρετισμός της στο Πάρκο Τρίτση ήταν μια στιγμή που όσοι την έζησαν θα θυμούνται για χρόνια.
