Πιο έμπειροι, πιο δυνατοί, ώρα να συναντηθούμε με του KKE την ανατρεπτική πολιτική

Έχουν περάσει πια πάνω από 10 χρόνια από τότε που ο τότε «Μεσσίας της Αριστεράς», Αλ. Τσίπρας, καλούσε μέσω συνέντευξης τύπου τα μέλη του ΚΚΕ να εναντιωθούν στις αποφάσεις του Κόμματος για μη συμμετοχή σε μια «προοδευτική κυβέρνηση - μούφα» εκείνης της εποχής, προσπαθώντας με αισχρό τρόπο να παρέμβει στα εσωτερικά του Κόμματος.

Τότε, με τον πιο επίσημο και χυδαίο τρόπο, τέθηκε στην πρόσφατη ιστορία το ζήτημα του πώς και αν «η αριστερά μπορεί να κυβερνήσει». Αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο και της σημερινής συζήτησης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ που έχει απομείνει, στις ομάδες που αποχώρησαν κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό πως όσοι πρόσφατα αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρωτοκλασάτοι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συνεχίζουν να υπερασπίζονται με θέρμη το αντιλαϊκό έργο της («βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια», «δεν αφήσαμε άδεια ταμεία», «μειώσαμε τις ανισότητες»,  «υπογράψαμε τη συμφωνία των Πρεσπών» κ.ά) οριοθετώντας από την πρώτη στιγμή τι χαρακτηριστικά θα έχει το πιθανά νέο κόμμα που θα δημιουργήσουν.

Έχει, επίσης σημασία να θυμίσουμε το εξής: Την περίοδο 2012-2015, που επικρατούσαν σίγουρα διαφορετικές συνθήκες από σήμερα, υπήρχε σε έναν βαθμό φθορά των τότε «μεγάλων» κομμάτων του συστήματος (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), ενώ ήταν διακριτή και μια διάθεση αμφισβήτησης του ρόλου και του χαρακτήρα της ΕΕ -κυρίως- και του ΝΑΤΟ σε τμήματα του λαού, αλλά και σε μερίδα της αστικής τάξης. Η τεράστια προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα, ήταν ακριβώς το να καλλιεργήσει το «δεν υπάρχει εναλλακτική» εκτός των τειχών της ΕΕ του ΝΑΤΟ και των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Τότε, το ΚΚΕ λοιδορούνταν από όσους έγιναν τα πιο καλά παιδιά των αντιδραστικών ενώσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ χαρακτηρίζοντάς μας  ως το «κόμμα που θέλει το ευρώ» κ.ά.

Είναι αποκαλυπτικό πως την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνταν ότι με την ανάδειξή του σε κυβέρνηση θα δικαιωθούν οι αγώνες του ΕΑΜ, των χιλιάδων βασανισμένων και εκτελεσμένων αγωνιστών της δεκαετίας του 1940, ταυτόχρονα έδινε διαπιστευτήρια στο σύστημα. Έχουν καταγραφεί οι επισκέψεις του Αλ. Τσίπρα το 2013 στο Τέξας των ΗΠΑ για να συναντηθεί με ισχυρά τμήματα του διεθνούς κεφαλαίου, αργότερα στην «ευρωπαϊκή» Λέσχη Μπίλντεμπεργκ στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας κ.α. Αυτά είναι χρήσιμο να τα γνωρίζουμε, ειδικά σήμερα που η ανάδειξη του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από τα προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησαν ως «τομή» σε σχέση με την «αριστερή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ», την «κοινωνική του προσφορά ως Κυβέρνηση» κ.λπ. Η πορεία του συγκεκριμένου κόμματος ήταν λοιπόν προδιαγεγραμμένη, όσο κι αν επιταχύνθηκαν μια σειρά από διεργασίες με την ανάδειξη του συγκεκριμένου σε αρχηγό. 

Όλα αυτά τα χρόνια έχει κυλίσει πολύ «νερό στο αυλάκι». Η διάψευση των προσδοκιών από την «πρώτη φορά αριστερά» μπορεί να «κατακρεούργησε» την όποια ριζοσπαστικοποίηση αναπτύσσονταν σε έναν κόσμο, όμως την ίδια στιγμή τροφοδότησε με πολύτιμη πείρα για το αν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διακυβέρνηση «εντός των τειχών» του καπιταλιστικού συστήματος. Η δυναμική των εξελίξεων, τα πυκνά γεγονότα που φέρνουν επιθετικά στο προσκήνιο τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του συστήματος (αστική πολιτική για τη διαχείριση της πανδημίας, ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις, αντιλαϊκή πολιτική που κλιμακώνεται σε όλο τον κόσμο τόσο από σοσιαλδημοκρατικές όσο και από «φιλελεύθερες» κυβερνήσεις, περιορισμένα περιθώρια «ελιγμών» και «παραχωρήσεων» για να εγκλωβίζεται η λαϊκή δυσαρέσκεια κ.λπ.) κάνουν πιο εύληπτο το σύνθημα «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής». Το ΚΚΕ, στηριγμένο στο νέο του Πρόγραμμα, στις επεξεργασίες του για όλα τα σύγχρονα και κρίσιμα ζητήματα, βελτίωσε την ικανότητά του να μπορεί να εξηγήσει και να πείσει σε ποια διακυβέρνηση θα δώσει το "παρών", σε αυτή που ο λαός θα έχει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας και της οικονομίας.

Μέσα σε μια πορεία, λοιπόν, που διαλύθηκαν, συγκολλήθηκαν, εκφυλίστηκαν, ξεκατινιάσθηκαν, μετασχηματίστηκαν διάφορα κόμματα, μορφώματα, συσπειρώσεις κ.λπ. με κορύφωση τα όσα συμβαίνουν τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ μπορεί να απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης σε όλο τον λαό και τη νεολαία γιατί έχει ξεκάθαρη, επεξεργασμένη πρόταση εξουσίας και διακυβέρνησης με τον λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων.  

Ένα δεύτερο ζήτημα που «μπαίνει» στη συζήτηση είναι «ποια επαφή έχει ένα κόμμα της αριστεράς με τα κινήματα και την κοινωνία». Είτε αυτοί που έφυγαν είτε αυτοί που έμειναν λένε ξανά για «ανάγκη ανοίγματος στην κοινωνία και τους φορείς της». Όταν αυτό το χιλιοειπωμένο παραμύθι δεν περιορίζεται απλώς σε συγκεκριμένες «προσωπικότητες» με χαρακτηριστικά «δούναι και λαβείν», ομολογούν ότι έχει σαν αφετηρία το πώς οργανώσεις και φορείς του κινήματος θα είναι τα δυνητικά «ποδάρια» μια επόμενης «προοδευτικής κυβέρνησης» ώστε να μπορεί να αλληλεπιδρά μαζί της και από κοινού να ασκούν «φιλολαϊκή» πολιτική! Και σε αυτήν τη περίπτωση έχει σημασία να ανατρέξουμε στην περίοδο του 2012-2015. Είναι τότε που το ΚΚΕ χαρακτηρίζεται «απομονωμένο και δογματικό πως ό,τι δεν μπορεί να καπελώσει, το εχθρεύεται» κ.λπ. Είχαν φτάσει στο σημείο να βρίζουν το ΚΚΕ επειδή δεν είχε αναγνωρίσει στο λεγόμενο τότε «κίνημα της πατάτας» (περιορισμένες ανταλλαγές αγροτικών προϊόντων χωρίς «μεσάζοντες») τα χαρακτηριστικά της νέας κοινωνίας που γεννιόταν… Φυσικά, στο επίκεντρο βρέθηκε η στάση του να ασκήσει κριτική στο «κίνημα των αγανακτισμένων» που, ανεξαρτήτως προθέσεων του καθενός που συμμετείχε, είναι δεδομένο ότι λειτούργησε τόσο ως η «κινηματική» στήριξη της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, όσο και ως πεδίο ακροδεξιάς προπαγάνδας και δράσης. Αυτή η πολεμική είχε να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι το ΚΚΕ υπερασπίστηκε με κάθε τρόπο την ανάγκη οργάνωσης και προετοιμασίας της αντιπαράθεσης με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των μεγάλων ομίλων, πρώτα και κύρια, μέσα στους χώρους δουλειάς. Πως η πολιτικοποίηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος δεν γίνεται με το να μετατραπεί σε «νεροκουβαλητή» της όποιας κυβέρνησης, αλλά μέσα στην καθημερινή σύγκρουση και προσπάθεια να υπάρξουν «ανάσες» ανακούφισης, να δυναμώνει ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός.

Αυτή η βασανιστική και μαχητική προσπάθεια είναι που «κράτησε» όρθιο το κίνημα την περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όταν μια σειρά από δυνάμεις που χαρακτηρίζονται από επαναστατική λογοκοπία τα είχαν χαμένα ή προσπαθούσαν να ανακαλύψουν ξανά, για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, «νέα κινήματα» και νέες μορφές οργάνωσης. Αυτή η προσπάθεια, που εξελίχθηκε και αναβαθμίστηκε τα τελευταία χρόνια οδήγησε σε μια σειρά από ελπιδοφόρα αποτελέσματα και εμβληματικούς αγώνες που οπλίζουν με νέα δύναμη και πείρα όλους του τίμιους αγωνιστές και προοδευτικούς ανθρώπους. 

Το τρίτο και τελευταίο ζήτημα που θα θέλαμε να αναφερθούμε, χωρίς σε καμία περίπτωση να θεωρούμε πως με αυτά εξαντλούμε τη συζήτηση, είναι το θέμα που συχνά αναφέρεται ως «τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου κόμματος της αριστεράς». Στην προκειμένη περίπτωση, ίσως, η δύναμη των παραδειγμάτων να είναι αρκετή για να αποκαλύψει το πώς με τον μανδύα του «σύγχρονου» παρουσιάζονται και γίνονται πράξη τα πιο αντιδραστικά και αναχρονιστικά στοιχεία συγκρότησης και λειτουργίας των κομμάτων του συστήματος. Τα χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται μόνο σε βάσεις δεδομένων, με μοναδικό τους δικαίωμα και υποχρέωση να δίνουν δύο ευρώ για να ψηφίσουν αρχηγό. Το «κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία και τις σύγχρονες μεθόδους επικοινωνίας και άσκησης πολιτικής» είναι, όπως και τα άλλα κόμματα του συστήματος, το κόμμα των τρολ του διαδικτύου που κανιβαλίζουν και κάνουν προσωπικές, σεξιστικές και προσβλητικές επιθέσεις σε πρώην «συντρόφους» τους. Είναι το κόμμα που τα μέλη του, αν έχουν καλό βιογραφικό(!), θα μπορούν να βοηθούν τον αρχηγό να διαμορφώνει πολιτικές προτάσεις μέσα από think tanks. Η συμμετοχή και η συμβολή τους στις υποθέσεις του κόμματος είναι να εγκρίνουν με like και διαδικτυακά δημοψηφίσματα μια αντιδραστική πολιτική. Το «πολυσυλλεκτικό και πολυφωνικό δημοκρατικό κόμμα της αριστεράς» έγινε το κόμμα της «αδιαμεσολάβητης σχέσης του αρχηγού με τα μέλη», λογική που συναντάται ιστορικά, αλλά και σήμερα, σε φασιστικά-ακροδεξιά μορφώματα και πολιτικούς σχηματισμούς. Όλη αυτή την πορεία της παρακμής και του εκφυλισμού την στήριξαν όλοι, και οι παραμένοντες στον ΣΥΡΙΖΑ και οι αποχωρήσαντες.

Η οργάνωση, η συλλογικότητα, η συντροφικότητα και η δράση σαν μια γροθιά που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ και αναγνωρίζεται από ευρύτερες δυνάμεις, δεν έχει να κάνει απλώς με μια «παράδοση» ή με μια εκ του πονηρού χαρακτηριζόμενη «μονολιθικότητα». Έχει να κάνει με τις Οργανώσεις που υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα που έχουν «ρίζες» εκεί που ζει, δουλεύει και μορφώνεται ο λαός και η νέα γενιά. Με τη συνεχή συζήτηση και συμβολή στις επεξεργασίες του Κόμματος, τη σαφήνεια και τη μαχητικότητα στο να υλοποιείται ο σχεδιασμός. Με την πειθαρχία που προκύπτει από δέσμευση σε ιδανικά μεγάλα και σωστά.

Ο δρόμος για να ζήσει ο λαός με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του περνάει μέσα από τη σύγκρουση, τη ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Περνάει μέσα από την πάλη για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, αμφισβητώντας την εξουσία του κεφαλαίου, των στρατηγικών επιλογών του, μέσα από τον δρόμο της αντικαπιταλιστικής πάλης που ανοίγει την προοπτική για να έρθει η ίδια η εργατική τάξη, ο λαός στην εξουσία. Αυτή είναι η πολιτική του ΚΚΕ, το Πρόγραμμά του.

Εκεί βρίσκεται η διέξοδος. Στον δρόμο της ταξικής πάλης, των συντονισμένων εργατικών - λαϊκών αγώνων, στον δρόμο της ανατροπής του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Μια μάχη που δίνεται μέσα από τους καθημερινούς αγώνες. Εκεί είναι που γεννιέται και δυναμώνει η ελπίδα, που παίρνει κουράγιο ο λαός ότι μπορεί να μαζέψει τις δυνάμεις του για να αντεπιτεθεί.