Το να πασχίζεις να αποδείξεις ότι είσαι υπέρμαχος του σοσιαλισμού, κάτι που έχουν προσπαθήσει κι άλλοι σεσημασμένοι για τις επικίνδυνες και αντεργατικές τους πολιτικές, εκτός από γελοίο με βάση το πολιτικό σου παρελθόν, έχει ως κύριο αντίπαλο την πραγματικότητα. Γιατί, πέρα από τα συνθήματα, που τολμάς να αμαυρώσεις, υπάρχουν θέσεις, υπάρχουν τα μνημόνια διαρκείας που έχεις ψηφίσει, υπάρχει η διαρκής δήλωση υποταγής στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τα διαπιστευτήρια -με κάθε ευκαιρία- ότι θα συνεχίσει η χώρα να κινείται στον δρόμο της πολεμικής εμπλοκής, ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Οπότε ή θα αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει κάποιο νέο δόγμα σοσιαλισμού με ολίγον ή πολύ ιμπεριαλισμό ή θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι όσοι τα ξεστομίζουν ακροβατούν στο χείλος της πολιτικής γελοιότητας...
Πάντως, την ίδια μοίρα με τον σοσιαλισμό είχαν κι άλλες χιλιο-ταλαιπωρημένες έννοιες στο παρελθόν, που στραπατσαρίστηκαν μπροστά στο πάθος για κυβερνητική εναλλαγή και διαχείριση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Αρκετά, λοιπόν, με τον διασυρμό λέξεων, εννοιών, ιδεολογιών, γιατί μπορεί για κάποιους να μη σημαίνουν τίποτα και να τις χρησιμοποιούν απλώς για να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους, αλλά ευτυχώς για ορισμένους είναι στάση ζωής και πυξίδα αγώνα. Χρέος να μην επιτρέψουμε τον διασυρμό τους, αλλά να τους δώσουμε την πραγματική τους έννοια, χωρίς εκπτώσεις και ανοχή σε υποταγμένους στην εκμετάλλευση.
Υ.Γ. Το σίγουρο είναι ότι ο σοσιαλισμός παραμένει ο φόβος τους και αυτό εκφράζεται είτε με την προσπάθεια οικειοποίησής του αφαιρώντας τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά είτε με την προσπάθεια αποδόμησής του και εμφάνισης του ως ξεπερασμένο. Σε κάθε περίπτωση, γι’ αυτό θα παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος, όσο η βαρβαρότητα που αντιμετωπίζει σε κάθε έκφανση της ζωής της η εργατική τάξη θα εντείνεται και θα προσθέτει νέα βάρη...