«“Στείλε όταν φτάσεις”, δεν έφτασε ποτέ, εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε μικρέ»

Οι ιαχές των συνθημάτων σκέπασαν τα πάντα, λες και αυτή τη φορά οι φωνές μας ήταν πιο δυνατές από οποιαδήποτε άλλη. Η ωρυγή που έβγαινε με τόση δύναμη από τα στήθη μας απλώθηκε παντού, γιατί αυτή τη φορά έπρεπε να φωνάξουμε και για αυτούς που δεν ήταν εκεί. Έπρεπε να γίνουμε η φωνή τους, η φωνή των νεκρών, των αδικοχαμένων νέων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο έγκλημα των Τεμπών. Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να ακουστούν, όσο πιο δυνατά γίνεται, για να βρουν δικαίωση, για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα. 

Με τις συγκλονιστικές εικόνες της σύγκρουσης των τρένων να μην μπορούν ακόμα να ξεκολλήσουν από τον νου μας... Με τις απεγνωσμένες κραυγές αγωνίας και φόβου, τα ματωμένα πρόσωπα, τις τρεμάμενες φωνές, τα ταραγμένα βλέμματα, που μόλις είχαν αντικρίσει τον θάνατο, τις ρημαγμένες ζωές, που άφησε πίσω αυτή η τραγωδία βαθιά αποτυπωμένα στη σκέψη μας...

Είναι εικόνες και σκηνές, που προκαλούν θυμό και αγανάκτηση, όχι μόνο για το συγκεκριμένο έγκλημα, αλλά και για τόσα άλλα, παρόμοια, που προκαλεί το διαρκές αίσθημα ότι ο λαός και η νέα γενιά είναι απροστάτευτοι και ευάλωτοι από ένα κράτος που είναι εχθρικό στις ανάγκες τους, αλλά ταυτόχρονα φιλικό απέναντι στα συμφέροντα των μεγάλων ομίλων, που κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει τα κέρδη τους και θυσιάζει την προστασία και την ασφάλειά μας.

Αυτές οι εικόνες, αυτή η πολιτική δημιούργησε ένα ποτάμι νεανικής οργής στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων. Χιλιάδες πλημμύρισαν τους δρόμους, οι φωνές τους έκαναν το πλήθος να λυγίσει. Στα Προπύλαια με μαύρα μπαλόνια και πανό, θλίψη και πένθος. Μπροστά στη Βουλή κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή με τους διαδηλωτές να κάθονται στον δρόμο. «"Στείλε όταν φτάσεις", δεν έφτασε ποτέ, εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε μικρέ». Ένα από τα συνθήματα που προκάλεσε ρίγος στο κέντρο της Αθήνας. Και στη συνέχεια πορεία προς τα γραφεία της εταιρείας Hellenic Train και η ιαχή «Δολοφόνοι!» να σείει την ατμόσφαιρα. 

Στον δρόμο μπορεί να εκφραστεί με τον καλύτερο τρόπο η οργή μας. Εκεί μπορεί να γεννηθεί και η υπόσχεση που οφείλουμε να δώσουμε. Αυτή η οργή, που φουντώνει μέσα μας, να μετατραπεί σε ένα ορμητικό, αγωνιστικό ποτάμι, που θα τους σαρώσει. Θα συμπαρασύρει όλους αυτούς που είναι συνένοχοι στο έγκλημα. Το χρωστάμε σε κάθε έναν από αυτούς που σήμερα δεν είναι δίπλα μας. Που άφησαν ένα άδειο θρανίο στο σχολείο, ένα άδειο έδρανο στο Πανεπιστήμιο, ένα δυσαναπλήρωτο κενό στις ζωές των ανθρώπων που τους αγαπούσαν. Σε αυτούς που δεν πήραν ποτέ απάντηση στο μήνυμα "όταν φτάσεις στείλε μου".  Το χρωστάμε σε εμάς, για να μην υπάρξει στο μέλλον άλλος άνθρωπος που θα χάσει τη ζωή του τόσο άδικα.

Θα συνεχίσουμε και οι ιαχές των συνθημάτων θα σκεπάζουν τα πάντα. Θα φωνάζουμε τόσο δυνατά για να γίνουμε η φωνή που δε θα αφήσει αυτό το έγκλημα να συγκαλυφθεί. 

Η νέα γενιά δε συγχωρεί...