Μπίζνες και ψευτοπροοδευτισμός...:Τελικά πόσο ελεύθερη είναι μια γυναίκα να "κάνει το σώμα της ό,τι θέλει";

Σήμερα, μια γυναίκα, ένας άνθρωπος γενικότερα, μπορεί και πρέπει, με βάση την πρόοδο της ανθρωπότητας στον 21^ο αιώνα, να ζει κοινωνικά και οικονομικά ανεξάρτητος.

Να απολαμβάνει τα σύγχρονα κοινωνικά του δικαιώματα στην ολόπλευρη μόρφωση, στην υγεία, στην εργασία, τον εργάσιμο και ελεύθερο χρόνο, στον πολιτισμό, τον αθλητισμό, στην πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες.

Να υπάρχει ουσιαστική στήριξη στην προστασία της μητρότητας, στην οικογένεια.

Αυτά κάνουν έναν άνθρωπο, ολοκληρωμένο και σίγουρα απελευθερωμένο και αποτελούν προϋπόθεση για να έχουμε τελικά ουσιαστική ελευθερία επιλογών και έκφρασης. Γιατί, μόνο έτσι γνωρίζει κανείς τελικά και τις συνέπειες ή τα οφέλη για τον ίδιο οποιασδήποτε επιλογής. Για να ζούμε με αξιοπρέπεια, να αναπτυσσόμαστε, να γινόμαστε πολύπλευροι και ολοκληρωμένοι άνθρωποι.

Σήμερα, όμως, τα παραπάνω δικαιώματα των ανθρώπων χτυπιούνται διαρκώς. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο στυγερή και σκληρή. Τελικά, αυτή η «ελευθερία» είναι κάλπικη.

Πόσο ελεύθερη είναι μια νέα γυναίκα να σκεφτεί και να αποφασίσει για τη ζωή της, όταν το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι αυτό της ανασφάλειας για το μέλλον; Όταν οι λέξεις σταθερή εργασία με σταθερό ωράριο, εργασιακά δικαιώματα κτλ δεν περιλαμβάνονται στο λεξιλόγιο ενός νέου ανθρώπου;

Πόσο ενημερωμένη μπορεί να είναι μια νέα κοπέλα, όταν κάθε επίσκεψη στον γυναικολόγο της βγαίνει 50 ευρώ; Πόσο μάλλον αν χρειάζεται εξειδικευμένες εξετάσεις, συστηματική παρακολούθηση, αγωγή;

Πόσο ελεύθερη επιλογή είναι για ένα νέο ζευγάρι η επιλογή για δημιουργία οικογένειας με τους μισθούς και τα ατελείωτα και ακανόνιστα εργασιακά ωράρια; Όταν κάποιες φορές δεν έχει ούτε σπίτι να μείνει; Ακόμα και όταν το αποφασίσει, οι απαραίτητες εξετάσεις, ο προγεννητικός έλεγχος, τα φάρμακα, όλη η διαδικασία μέχρι να γεννηθεί το παιδί αναγκάζουν τους νέους γονείς να βάλουν βαθιά το χέρι στη τσέπη. Όταν η ανατροφή ενός παιδιού εξελίσσεται σε αποκλειστικά ατομική υπόθεση;

Πόσο ελεύθερη τελικά είναι μια κοπέλα να αποφασίσει για τον οικογενειακό προγραμματισμό της ζωής της, όταν, εκτός από τους οικονομικούς, κοινωνικούς παράγοντες, μπορεί να πιέζεται από το οικογενειακό, το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, κάτω και από την επιβίωση αναχρονιστικών απόψεων;

Όποιες και αν είναι οι επιλογές μας, αυτές δε διαμορφώνονται τελικά σε ουδέτερο έδαφος. Όσο και να λένε πως «κουμάντο» στην αυτοδιάθεση μιας γυναίκας δε θα κάνει κανείς, «κουμάντο»  δυστυχώς τελικά στις επιλογές μια γυναίκας έκαναν και κάνουν οι συνθήκες ζωής της. Τα εμπόδια που συναντά. Η ισότητα, που μπορεί να υπάρχει στον νομό, αλλά δεν σημαίνει ισότητα στην πραγματική ζωή. Ακόμα και αναχρονιστικές αντιλήψεις και απόψεις για το ρολό της. Συνολικότερα η στάση ζωής, τα πρότυπα, οι αξίες που της καλλιεργούνται από το σύστημα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της.

Ακόμα πιο προκλητικό είναι πως όλα αυτά τα λένε όσοι, όπως η ΝΔ, ψήφισαν πρόσφατα στο αντεργατικό νομοσχέδιο μια γυναίκα να δουλεύει 10ωρα, να πληρώνεται τις υπερωρίες με.. ρεπό! Ή όσοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που πέρα από ότι ως αντιπολίτευση ψήφισε το… μισό και παραπάνω νομοσχέδιο, ως προηγούμενη κυβέρνηση στέρησε από τις γυναίκες μάνες την Κυριακή αργία, ως μέρα που περνάνε με τα παιδιά τους ή άφησαν το απαράδεκτο όριο των 200 ενσήμων για να πάρει μια γυναίκα επίδομα μητρότητας από τον ΟΑΕΔ..

Δεν είναι τυχαίο ότι στην ίδια λογική της αυτοδιάθεσης συναντιούνται από την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ έως και ο λεγόμενος αντιεξουσιαστικός χώρος. Και αυτό γιατί, η λογική της λεγόμενης «αυτοδιάθεσης του σώματος» κρύβει κάτω από το χαλί τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντά μια νέα από εργατική-λαϊκή οικογένεια για την κοινωνική προστασία της υγείας της. Θολώνει την αναγκαία διεκδίκηση των απαραίτητων δομών και υπηρεσιών (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, νοσηλευτές, κέντρα συμβουλευτικής, ενημερωτικά προγράμματα για την πρόληψη, τη σεξουαλική αγωγή, τον οικογενειακό προγραμματισμό, τις εξαρτήσεις) για ουσιαστική στήριξη και προστασία των γυναικών στα σχολεία, στις σχολές, στις γειτονιές.

Ακόμα περισσότερο, θολώνει το κριτήριο που πρέπει σήμερα να αναπτύξουμε πως:

Για να ασκηθεί οποιοδήποτε ατομικό δικαίωμα πρέπει να στηριχτεί από την κοινωνία, δηλαδή από το κράτος. Προϋπόθεση για να “ανθίσουν” τα ατομικά δικαιώματα του καθενός και της καθεμίας στη μόρφωση, την εργασία, την υγεία, σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής των νέων είναι η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, των κοινωνικών δικαιωμάτων με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Ξέρουμε πως δεν φτάνει η ατομική προσπάθεια για να κερδίσουμε τα δικαιώματά μας. Χρειάζεται συλλογικός αγώνας για να κατακτήσουμε τη ζωή και το μέλλον που μας αξίζει στον 21^ο αιώνα, στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο.

Μέσα σε αυτό τον αγώνα «δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται». Μέσα στη συλλογικότητα, τη συναδελφικότητα, την αλληλεγγύη, «χτίζεται» το θάρρος, η αντοχή απέναντι στις δυσκολίες, στις κοινωνικές διακρίσεις που βιώνουν ιδιαίτερα οι γυναίκες, στα φαινόμενα της πολύμορφης βίας. Η πραγματική ασπίδα προστασίας για κάθε νέα και νέο υψώνεται στην πάλη για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών, εκεί όπου γίνεται πραγματικότητα το «ένας για όλους και όλοι για έναν», σπάζοντας τις αλυσίδες του ατομικού δρόμου. Αυτός ο αγώνας τους χωρά όλους, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, χρώματος δέρματος, σεξουαλικού προσανατολισμού και χτυπά τη ρίζα κάθε ρατσιστικής, ομοφοβικής, απαράδεκτης συμπεριφοράς και διάκρισης. Εκεί μπορεί να βρει διέξοδο η δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση όλων μας, βάζοντας στο στόχαστρο τη γενεσιουργό αιτία βίας και διακρίσεων, την ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση, την καπιταλιστική εξουσία που έχει συστατικά της στοιχεία τη βία, την καταστολή, τη χειραγώγηση, τον ανορθολογισμό.