ΟΝΝΕΔ – Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ:«The pot calling the kettle black»

Στο γνωστό και χιλιοπαιγμένο σκηνικό μιας ανούσιας αντιπαράθεσης, μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της νεολαίας επιδίδονται, μέσω ανακοινώσεων, η ΟΝΝΕΔ και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, με εξυπνακισμούς και αποτυχημένες προπαγανδιστικές ατάκες περί του «know how» των σκανδάλων της ΝΔ και τις προτάσεις «Χάου του» του ΣΥΡΙΖΑ για τους νέους.

Έχουν πολύ θράσος τη στιγμή που η νεολαία συνθλίβεται κάτω από το βάρος των πολιτικών τους να επιδίδονται σε ένα ζύγι της μιζέριας και της δυστυχίας που έχουν μοιράσει τα κόμματά τους. Μπορεί το πάθος για την «καρέκλα» και τα υπουργικά έδρανα να μην τους αφήνει να δούνε πέρα από τη μύτη τους, αλλά είναι άκρως προκλητικό να ανταγωνίζονται αν ανέβηκε 20 ευρώ ο κατώτατος μισθός όταν τόσα σου φεύγουν με το που περάσεις την είσοδο του σούπερ μάρκετ, ή αν έπεσε δύο μονάδες η ανεργία όταν χιλιάδες νέοι παραμένουν χωρίς δουλειά και το εργασιακό περιβάλλον -για όσους έχουν- προσομοιάζει σε ζούγκλα, με κακοπληρωμένα, εξαντλητικά ωράρια.

Αυτή η κατάσταση διαμορφώνεται μέσα στο έδαφος που γεννά ο καπιταλισμός στις επαναλαμβανόμενες κρίσεις του και στην ανάπτυξή του, που απαιτεί να πληρώνουν οι πολλοί για να βγαίνουν αλώβητοι οι λίγοι. Ας μην παριστάνουν πως αγωνιούν για το μέλλον που θα έχει η νεολαία όταν με όλες τους τις δυνάμεις συμβάλουν στη διαιώνισή της. 

Άλλωστε, τα σκάνδαλα, οι μίζες, οι «περίεργες δουλειές» έχει αποδειχθεί ότι είναι όλα αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του σάπιου συστήματος, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπερασπίζονται η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι αξίες του «όλα πουλιούνται» και τα ιδανικά του «όλα αγοράζονται» αντικατοπτρίζουν πλήρως την πραγματική του φύση, ενώ οι λομπίστες, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου που σουλατσάρουν ανενόχλητοι και νόμιμα στα γραφεία της ΕΕ και του ευρωκοινοβουλίου είναι οι ρίζες σε ένα φυτώριο διαφθοράς που ανθίζουν όλα τα «μπουμπούκια» του συστήματος. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μπροστά σε αυτή τη θλιβερή αντιπαράθεση η νεολαία δεν «τσιμπάει». Θα δώσει ισχυρή απάντηση με τους αγώνες της, χωρίς να προσδοκά «επιδοματολογία» και «σωτήρες». Χωρίς να αφήνει το μέλλον της στα χέρια εκείνων που βλέπουν τις ανάγκες της σαν «βάρος» στις αντοχές της οικονομίας. Χωρίς τις αυταπάτες ότι μέσα στο ασφυκτικά πλαίσια που επιβάλλουν τα όρια του συστήματος θα καταφέρει να πάρει ουσιαστική ανάσα. Χωρίς να αποδεχτεί να αμβλύνει τις διεκδικήσεις της για όλα όσα χρειάζεται μπροστά στις «νουθεσίες» για ρεαλισμό και να σκύψει το κεφάλι στο ύψος εκείνο που καθορίζουν οι ισχυροί. Γι’ αυτό οι υπερασπιστές και οι πρόθυμοι διαχειριστές της εξουσίας του κεφαλαίου, μη χαλάνε το σάλιο τους: Η υποκρισία τους δεν πείθει. 

Επειδή όμως φαίνεται να έχουν μία κλίση προς την αγγλική, μάλλον θα έπρεπε να ξέρουν ή είναι η ώρα να μάθουν και μία καινούργια έκφραση που τους ταιριάζει «γάντι»: «the pot calling the kettle black» και για να τους το κάνουμε πιο εύκολο: «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα».