“Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ”... δεν χανόμαστε όμως μέσα στη σκιά του, σφίγγουμε τα δόντια και παλεύουμε

Ένα παιδί, 36 χρονών. Ένας φτωχός με ηλιοκαμένο πρόσωπο και πλατύ χαμόγελο. Ο Αντώνης δολοφονήθηκε. Τα λίγα λεπτά που πάλεψε με τον θάνατο πιθανά βίωνε την απορία: Τι μπορεί να έκανα και με πέταξαν στη θάλασσα; Τίποτα δεν έκανες αδελφέ μας.

Άνθρωποι σε ταράτσες σπιτιών δεν ξέρουν αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν. Ουρλιάζουν για βοήθεια. Ηλικιωμένοι, κατάκοιτοι, τουρτουρίζουν μέσα σε βάρκες, πάνω σε νεροχύτες και έπιπλα των σπιτιών τους, προσπαθούν να επιβιώσουν από τον πνιγμό.

Γυναίκες, βιοπαλαιστές, οικογένειες με παιδιά τρέμουν μήπως για μερικές εκατοντάδες ευρώ σπάσει την πόρτα τους η αστυνομία μαζί με κανένα κοράκι για να τους πετάξουν έξω από το σπίτι και το μαγαζί τους.

Παιδιά μπαίνουν στο τρένο και δεν φτάνουν ποτέ στην αγκαλιά των αγαπημένων τους.

Παιδιά που βγάζουν κραυγές πόνου, κείτονται αιμόφυρτα από τα μαχαίρια ναζιστών.

Ξεριζωμένοι ξεβράζονται στις ακτές νησιών, βρέφη και μανάδες “θάφτηκαν” στο πιο βαθύ σημείο της μεσογείου.

Μήπως σαπίζουμε; Μήπως έχουμε ξεστρατίσει από τις πανανθρώπινες αξίες; Μήπως έχουμε “πληγώσει” πολύ τον πλανήτη και μας το ξεπληρώνει με φυσικές καταστροφές; Μήπως αγαπάμε πολύ τον εαυτό μας και στρέφουμε το βλέμμα αλλού όταν ένας ευάλωτος συνάνθρωπος μας πονά;

Τον Αντώνη τον σκότωσαν τα τέρατα που γεννούν οι πιο “λευκοί κρίνοι” του σάπιου κόσμου που ζούμε. Γιατί “ο χρόνος είναι χρήμα και το κέρδος ιερό”. Οι άνθρωποι όμως δεν σταμάτησαν να φωνάζουν και το έγκλημα δεν κουκουλώθηκε. Οι άνθρωποι στον τόπο του, ζήτησαν συγγνώμη που δεν πάλεψαν αρκετά για να έχει μια καλύτερη ζωή και ορκίστηκαν να αγωνιστούν για να έχουν καλύτερη ζωή όλοι. Το χρωστάνε στο χαμόγελο που τους χάριζε κάνοντας βόλτες με το ποδήλατο του.

Οι δραματικές στιγμές που βιώνουν οι άνθρωποι στα χωριά του κάμπου της Θεσσαλίας, οι νεκροί που έφυγαν αβοήθητοι και φοβισμένοι δεν σκοτώθηκαν από την “χαμηλή περιβαλλοντολογική μας ευαισθησία”. Είναι πνιγμένοι από την εγκληματική πολιτική όσων κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα, κάθε “τοπικού άρχοντα". Όλων αυτών που οχυρώνουν την κερδοφορία των ομίλων και αφήνουν τον λαό απροστάτευτο. Όμως ο λαός είναι εκεί και παλεύει. Με βάρκες, με ουρλιαχτά και νεύρο δίνει τη ψυχή του για να σώσει τον συνάνθρωπο του.

Όσοι φοβούνται μήπως ξεσπιτωθούν, δεν “έζησαν με περισσότερα από όσα τους άξιζαν”. Τράπεζες, κυβερνήσεις, ΕΕ και “τοπικές αρχές” ταΐζουν εφοπλιστές, τραπεζίτες, εργολάβους και κάθε παράσιτο τσακίζοντας τον λαό. Όμως, τα σπίτια σώζονται από σωματεία και γειτονιές. Κανένας δεν μένει μόνος του. Όποιος θέλει να παλέψει βρίσκει ένα χέρι να κρατηθεί.

Τα παιδιά που χάθηκαν άδικα “δεν έφυγαν ποτέ από το σπίτι τους”. Έχουμε δώσει όρκο να γίνουμε φωνή των νεκρών. Όταν εμείς υψώνουμε φαναράκια στον ουρανό δεν μοιρολογούμε. Ξέρουμε πως έχουμε αυξήσει τους λογαριασμούς με όσους υπερασπίζονται ένα σύστημα που κοστολογεί πολύ φτηνά την ανθρώπινη ζωή. Που κάνει πολέμους, θρέφει τον φασισμό και βάζει τα κέρδη πάνω από τη ζωή. Αυτοί οι λογαριασμοί όμως θα ξεπληρωθούν.