Το 2023 ας γίνουν επιτέλους τα σκοτάδια, φως!

Με το «permacrisis» οι συντάκτες του λεξικού θέλουν να αντιστοιχήσουν την γλώσσα στην εποχή. Μια εποχή, που όπως λένε, συνυπάρχει ο πόλεμος ο πληθωρισμός και η πολιτική αστάθεια. Αστικά κόμματα και ευρυμαθείς αναλυτές έχουν βαλθεί να μιλάνε για την γενιά που δεν έχει ζήσει καμία περίοδο «κανονικότητας». Με την περιβόητη «κανονικότητα», σοσιαλδημοκρατικές και «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές δυνάμεις, κάνουν τα πάντα για να μας πείσουν ότι υπάρχει τρόπος ο καπιταλισμός να γίνει έστω λίγο καλύτερος. Να δώσει ευκαιρίες σε όλους, να γίνεται μια δίκαιη μοιρασιά του αμύθητου πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι με το μυαλό και τα χέρια τους.

Από αστικές ερμηνείες «κρίσεων» έχουμε χορτάσει όλα αυτά τα χρόνια. Χρόνια, που πράγματι, η νεολαία έχει δει τα όνειρα και τις ελπίδες της να συνθλίβονται από την απολύτως ομαλή λειτουργία του συστήματος.

Για την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε το 2008, και στην Ελλάδα διήρκησε σχεδόν μια δεκαετία, έφταιγαν τα «golden boys και η αχαλίνωτη αγορά». Μετά, έβαλαν… κανόνες, που στην Ελλάδα τους βιώσαμε καλά με τα μνημόνια και μια σειρά από αντιλαϊκά νομοσχέδια που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις. Μετά, ένας παγκολίνος έφερε την «υγειονομική και οικονομική κρίση» του 2020. Για τους χιλιάδες θανάτους ανθρώπων που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί, για τις εικόνες που στιγμάτισαν μια για πάντα τον «ιό» του καπιταλισμού αφού σε καμία χώρα δεν πάρθηκαν όλα τα αναγκαία και απολύτως εφικτά μέτρα που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές, μάθαμε: Πρώτον: ότι έχουμε ατομική ευθύνη. Δεύτερον: ότι στις «κρίσιμες» στιγμές δεν πρέπει να λογαριαζόμαστε… Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ξέσπασε στην Ουκρανία ανάμεσα σε ΝΑΤΟ-Ρωσία, έφταιγε «ο αυταρχισμός που θέλει να επιβληθεί στην δημοκρατία». Έτσι, έφτασε η ώρα να διαλέξουμε «την σωστή πλευρά της Ιστορίας»! Αυτό έγινε. Από τη μια μεριά στάθηκαν οι χειροκροτητές των ναζι του Αζόφ στην ελληνική βουλή, όσοι έχουν σπείρει τον θάνατο και την δυστυχία σε όλο τον κόσμο ώστε «να νικήσει η δημοκρατία» μαζί με όσους «αυταρχικούς» διεκδικούν να πάρουν την πρωτοκαθεδρία στα ηνία της φρίκης. Από την άλλη στάθηκε το ΚΚΕ, που με κάθε δυνατό μέσο κάλεσε να μην διαλέξουμε στρατόπεδο ληστών, ανέδειξε την ελπίδα που βρίσκεται στην κοινή πάλη των λαών. Η «πληθωριστική και ταυτόχρονα ενεργειακή κρίση» είναι, λένε, το τίμημα που πληρώνει η Δημοκρατία για να αντιμετωπίσει τον αυταρχισμό. Είναι επίσης και το αποτέλεσμα μιας ΕΕ που αδυνατεί να χαράξει ανεξάρτητη πολιτική. Α… για κάποιους πιο φιλοσοφημένους μερίδιο ευθύνης πρέπει να επιμεριστεί στον Λένιν και στην ΕΣΣΔ!

Η ζωή μας δεν είναι σε μια «μόνιμη» κρίση. Ζούμε στην εποχή των «τεράτων», στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η λύσσα με την οποία τα αστικά κράτη ανταγωνίζονται μεταξύ τους, οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα που δημιουργούν οι νομοτέλειες του καπιταλισμού είναι «ποιοτικά» αναβαθμισμένες για μια σειρά από λόγους και δημιουργούν στους «παντοδύναμους» σημαντικές δυσκολίες.

Παρεμβαίνουν ειδικά στη νεολαία. «Ερμηνεύουν» την στάση της, νουθετούν και μιλούν στο όνομα της. Επιστρατεύουν τόσο το «καρότο» όσο και το μαστίγιο για να μην δημιουργούνται ρωγμές στο σάπιο σύστημα τους. Μεταμφιέζονται σε «τσόγλανους» που ακούν την ίδια μουσική και προσπαθούν τρομάρα τους να καπηλευτούν την οργή της. Την κατηγορούν ότι «δεν έχει πια αξίες και οράματα». Είναι, λένε, ο εκφραστής «κακοποιημένων ιδεών». Όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις επιδιώκουν να την εκφράσουν. Παρουσιάζονται ως «σωτήρες», που έστω και αν δεν μπορούν να φτιάξουν μια ονειρεμένη ζωή, θα μπορέσουν κάνουν τα πράγματα «λίγο καλύτερα».

Όπως είχε γράψει εύστοχα ο «Οδηγητής»: «Δεν σαπίζουμε, σαπίζετε». Όσο όλοι τοποθετούν τη νεολαία στο περιθώριο και την καλούν να ρίξει τις απαιτήσεις στο τι είναι «εφικτό». Όσο με κάθε τρόπο ισχυρίζονται ότι η κοινωνία που γεννά τον τρόμο, την φρίκη και την εξαθλίωση ακόμα και στη ψυχή των μικρών παιδιών. Κάτι «όμορφο» ήδη υπάρχει!

Όπως αποτυπώνεται στις σελίδες του «Οδηγητή», υπάρχουν οι μαθητές που δεν θεώρησαν τον θάνατο ενός μικρού παιδιού σε σχολείο στις Σέρρες «κακιά στιγμή». Υπάρχουν φοιτητές, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά που συντονίζουν τον αγώνα τους. Υπάρχουν σπουδαστές σε σχολές κατάρτισεις, που συσπειρώνονται στους συλλόγους τους γιατί «κάτι πρέπει να γίνει».

Υπάρχει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, που με πολύμορφο και μαχητικό τρόπο αναδεικνύουν ότι υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή βαρβαρότητα.  Οι εκδηλώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι χιλιάδες συζητήσεις που οργανώνουμε είναι ο «καθρέπτης» του τι μπορεί να γίνει αν ο λαός σώζει το λαό και επιλέξει να βαδίσει στον δρόμο της ανατροπής.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, ποια «σπίθα» και πότε θα κάνει τα σκοτάδια φώς. Όμως για αυτό αγωνιζόμαστε καθημερινά. Μπροστά στο 13^ο Συνέδριο της ΚΝΕ, που θα πραγματοποιηθεί σε λιγότερο από 40 μέρες, συζητάμε συλλογικά και δρούμε μαχητικά ώστε οι σπίθες σίγουρα να πληθύνουν και να φουντώσουν.

Σωκράτης Μπουντόλος,

Mέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ