«Το μεγαλύτερο όπλο των εργαζόμενων είναι η αλληλεγγύη»

Άρης Μερκενίδης: Το μεγαλύτερο όπλο των εργαζό­μενων είναι σίγουρα η αλληλεγγύη και άμα δεν υπήρχε η αλληλεγγύη δεν θα τους ένοιαζε αν δέκα-δεκαπεντε συνάδελφοι απολύθηκαν, θα συνέχιζαν οι άλλοι να δουλεύουν. Υπάρχει, όμως, ενότητα και αυτό δεν είναι κάτι που φτιάχνεται από την μια στιγμή στην άλλη, εί­ναι δουλειά χρόνων. Εδώ το σωματείο υπάρχει πάνω από 30 χρονιά. Έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες για να σφυρηλατηθεί αυτή η ενότητα με τις συνεστιάσεις, με τις συνδρομές, με το να γνωρίζονται οι οικογένειες μετα­ξύ τους... Και δες, όταν φτάνει η δύσκολη στιγμή, όπως έφτασε τώρα, υπάρχει αυτή η αλληλεγγύη και η γυναικά μου ξέρει τη γυναικά του άλλου εργαζόμενου, μπορούν να συνεννοούνται, να μας στηρίζουν στον αγώνα μας.

Εδώ η απεργία ξεκίνησε με 15 απολύσεις από την εταιρεία, οι οποίες είναι καθαρά παράνομες και κατα­δικαστέες, αφού ξεκίνησαν κατά την διάρκεια των δια­πραγματεύσεων για την συλλογική σύμβαση. Μάλιστα μιλάμε για μια εταιρία η οποία έχει μπει σε σχέδιο εξυ­γίανσης, οπότε της χαρίστηκαν χρέη από το δημόσιο, χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία, άλλα όλα αυτά δεν της χαρίστηκαν για να οικονομήσουν αυτοί της εταιρί­ας, της χαρίστηκαν για να βρεθούν νέες θέσεις εργασί­ας να βοηθήσουν την τοπική κοινωνία.

Α.Μ.: Η καινούργια εργοδοσία που έχει αναλάβει επί­σημα εδώ και τρεις μήνες, από την πρώτη στιγμή προ­σπάθησε να εφαρμόσει ό,τι αντεργατικό νόμο έχει στη φαρέτρα της. Ξεκίνησε με πιέσεις να βάλει τους εργαζό­μενους να υπογράφουν ατομικές συμβάσεις σε σημείο που να καλεί τους εργαζόμενους έναν-εναν στο γραφείο και μέσω τηλεδιάσκεψης με τον διευθυντή από την Αθήνα να τους λέει «υπογράφεις ή δεν υπάρχει τίποτα άλλο». Όσοι δεν ήταν μέλη του σωματείου, από τα γρα­φεία κυρίως, κατευθείαν υπέγραψαν. Από τα μέλη του σωματείου, επειδή ήξεραν ότι υπήρχε η στήριξη του, δεν υπέγραψε κανένας, εκτός από δυο-τρεις περιπτώ­σεις… Από την πρώτη μέρα της απεργίας η αστυνομική παρουσία ήταν τεράστια, δηλαδή ένα εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη που απασχολεί 85 άτομα, στην περίοδο της απεργίας απασχολούσε πάνω από 80 αστυνομικούς, κλούβες των ΜΑΤ, ασφαλίτικα, ΔΙΑΣ, περιπολικά, ταξί­αρχους, συνταγματάρχες. Όλη η αστυνομία έχει περάσει από εδώ πέρα. Αυτό το βρίσκω εντελώς παράλογο να συμβαίνει και μάλιστα σε μια απεργία που έχει κηρυ­χθεί νόμιμη από το δικαστήριο και όλη η κοινωνία γνω­ρίζει ότι ο λόγος που παλεύουμε είναι δίκαιος.

Α.Μ.: Όταν η εταιρία μπήκε σε πτωχευτικό κώδικα, οι τέσ­σερις εταιρίες κατέθεσαν από ένα σχέδιο εξυγίανσης. Στο τέλος εγκρίθηκε το σχέδιο της «Mantis Group», που ανέ­λαβε την εταιρία. Αλλά το σχέδιο εξυγίανσης έγραφε ότι έρχονται για να «σώσουν» την εταιρία, τις θέσεις εργασί­ας, για την τοπική κοινωνία, που τόσο ανάγκη τις έχει. Και παρ’ όλα αυτά, ενώ τα δήλωσαν στο δικαστήριο και χάρις σε αυτό πήραν την εταιρία, όταν ανέλαβαν ξεκίνησαν με απολύσεις, να μην υπογράφουν την συλλογική σύμβαση που το σωματείο υπογράφει πάντα τα τελευταία 20 χρονιά και μάλιστα τα τελευταία 3 χρονιά οι εργαζόμενοι είχαν δώσει το 20% του μισθού τους για να σωθεί η εταιρία. Αλλά δεν τους έφτανε μόνο αυτό, τα πραγματικά τους σχέδια ήταν να απολύσουν όλους τους παλιούς εργαζό­μενους, όλα τα μέλη του σωματείου, -γιατί ως τώρα μόνο μέλη του σωματείου έχει απολύσει- και στη συνέχεια να προσλαμβάνει με δίμηνες-τρίμηνες συμβάσεις ανθρώπους χωρίς εργασιακά δικαιώματα, να αξιοποιήσουν όλους τους αντεργατικούς νομούς που υπάρχουν, όχι μόνο της σημε­ρινής αλλά και των προηγουμένων κυβερνήσεων.

Α.Μ.: Είναι τρομερή η συμπαράσταση που έχουμε λάβει από το ΠΑΜΕ, που μπορεί να θεωρούταν δεδομένη μεν, άλλα και μέσα στη κοινωνία σωματεία, εργατικά κέντρα να έρχονται να σου δείχνουν αλληλεγγύη, με οικονομική ενίσχυση, κόσμος καθημερινά εδώ διπλά στη πύλη του ερ­γοστάσιου μας. Εκτός των άλλων δίνει και δύναμη να συ­νεχίσουμε, γιατί άλλο είναι να είσαι μόνος και να έρχονται ένα-δυο άτομα και άλλο το κύμα αλληλεγγύης που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην απεργία μας, είναι συγκινητικό.

Η απεργία θα συνεχιστεί, όπως είναι αποφασισμένο, μέχρι να παρθούν πίσω οι απολύσεις, είναι μονόδρο­μος, δεν υπάρχει καμιά άλλη επιλογή. Κλειστή η πύλη, κλειστό το εργοστάσιο μέχρι να παρθούν πίσω οι απο­λύσεις.

Το σίγουρο είναι ότι παίρνουμε δύναμη από τις νίκες των συνάδελφων σε άλλους χώρους όπως στην efood, COSCO, Λάρκο κ.α. όπως και η δικιά μας η απεργία βγήκε στη επιφάνεια, θα δώσει δύναμη και ελπίδα και σε άλλο κόσμο να διεκδικήσει αυτά που του στερούν. Βλέπουμε ότι μόνο με τον αγώνα μπορούν να κερδη­θούν πράγματα μέσα στη σαπίλα που υπάρχει σε αυτή την κοινωνία. Οι εργαζόμενοι, αν το παλέψουν και αν υπάρχει αλληλεγγύη, γιατί ποτέ κανένας δεν μπορεί μό­νος του, μπορεί να υπάρχουν οι νίκες, να πάρει φορά το εργατικό κίνημα και να διεκδικήσει πολλά πράγματα, όχι μόνο αυτά που του στερούν άλλα και πολλά παραπάνω.