Χτίζουμε ασπίδα προστασίας απέναντι στην πολύμορφη βία κατά των γυναικών
Δευ, Μαρ 1, 2021
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ καταδικάζουμε τις απαράδεκτες συμπεριφορές και εκδηλώσεις της πολύμορφης βίας απέναντι στις γυναίκες, που φτάνουν μέχρι τη σεξουαλική κακοποίηση, τον βιασμό, χωρίς «ναι μεν, αλλά». Αναδεικνύουμε πως υπάρχει ατομική ευθύνη των ενόχων τέτοιων πράξεων και πρέπει να αποδίδεται δικαιοσύνη.
Μαζί με την καταδίκη χρειάζεται να «σπάσει η σιωπή» για όλες τις συνθήκες, οικονομικές και κοινωνικές, που διευκολύνουν τους δράστες, διαμορφώνουν το έδαφος αυτών των εγκληματικών πράξεων και κρατούν τις γυναίκες «σιωπηλές». Διότι τέτοια περιστατικά, όπως αυτά που βγαίνουν στο φως το τελευταίο διάστημα και αφορούν γυναίκες αθλήτριες, ηθοποιούς, φοιτήτριες αλλά και πολλά άλλα που δεν καταγγέλλονται, δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά. Είναι η «κορυφή του παγόβουνου» της άθλιας πραγματικότητας που ζει μια γυναίκα σήμερα, του οικονομικού και κοινωνικού καταναγκασμού στον χώρο δουλειάς της, στην εκπαίδευση, στον αθλητισμό, τον πολιτισμό, σε κάθε πλευρά της ζωής της. Σε αυτό το έδαφος η γυναίκα είναι πιο ευάλωτη σε κάθε είδους κίνδυνο. Οι οικονομικές, κοινωνικές πιέσεις και οι κάθε είδους εκβιασμοί την κρατάνε «σιωπηλή».
Γιατί οι συνέπειες της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών είναι πιο βαριές για την εργαζόμενη ή την άνεργη γυναίκα, η οποία βιώνει την ανασφάλεια της «ευέλικτης» εργασίας, της ζωής- λάστιχο, του πετσοκομμένου εισοδήματος, των υποβαθμισμένων και εμπορευματοποιημένων υπηρεσιών Υγείας-Πρόνοιας.
Ας σκεφτούμε,
τι κουράγιο χρειάζεται μια εργαζόμενη στη «βαριά βιομηχανία» του Τουρισμού, για να καταγγείλει την εργοδοτική βία, που φτάνει μέχρι τη σεξουαλική παρενόχληση; Όταν απειλείται με απόλυση, εκβιάζεται από την εργοδοσία των μεγάλων ξενοδοχείων και των αλυσίδων του επισιτισμού που για να κερδίσουν παραπάνω φτάνουν μέχρι και στο σημείο να παρεμβαίνουν χυδαία στο ντύσιμο των εργαζομένων για να... προσελκύσουν πελατεία;
Τι κουράγιο χρειάζεται μια φοιτήτρια για να καταγγείλει τη σεξουαλική παρενόχληση όταν ξέρει ότι κινδυνεύει να μην πάρει πτυχίο; Όταν εξαρτώνται τα όνειρα, η πορεία μιας νέας στην εκπαίδευση, την έρευνα, στον αθλητισμό, την Τέχνη, από διάφορους «ισχυρούς παράγοντες» του Πανεπιστημίου είτε του χώρου του αθλητισμού και του πολιτισμού που βυθίζονται όλο και περισσότερο στην εμπορευματοποίηση.
Έτσι, τις αιτίες της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών πρέπει να τις ψάξουμε πιο βαθιά: στον ίδιο τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλισμού, στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην πραγματική ρίζα της ανισότιμης θέσης της γυναίκας.
Αυτό είναι το έδαφος που καλλιεργεί τις κυρίαρχες «αξίες» του ανταγωνισμού, του εγωιστικού τρόπου ζωής, την ατομικότητα σε βάρος της συλλογικότητας, του δόγματος «ο θάνατός σου η ζωή μου». Αυτές οι «αξίες» διαπερνούν και τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, γεννούν την αλαζονεία και την υποτίμηση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. Όλα αυτά αποτελούν το θερμοκήπιο για βίαιες συμπεριφορές.
Για να βρει μια γυναίκα το θάρρος και τη δύναμη να αποκρούσει, να αντισταθεί και να καταγγείλει τέτοια περιστατικά πολύμορφης βίας χρειάζεται ολόπλευρη στήριξη για να μπορεί να σταθεί στα πόδια της, δηλαδή για να είναι οικονομικά και κοινωνικά ανεξάρτητη.
Αυτές οι αναγκαίες προϋποθέσεις όμως σκοντάφτουν στην πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων. Όχι μόνο συντηρούν τις αιτίες της «σιωπής» των γυναικών αλλά υπολογίζουν με τη λογική του «κόστους» τέτοιες κραυγαλέες διακρίσεις σε βάρος των γυναικών για το καπιταλιστικό κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, φτάνουν στο σημείο να μετράνε με ευρώ τις συνέπειες που έχει η κακοποίηση μιας γυναίκας στην χαμηλότερη παραγωγικότητά της στην εργασία, το «κόστος» των υπηρεσιών συμβουλευτικής, ψυχολογικής, νομικής υποστήριξης που χρειάζεται. Αυτό ειναι το κίνητρο για όποια μέτρα δήθεν πρόληψης της βίας και προστασίας των κακοποιημένων γυναικών.
Ένα από τα αμέτρητα περιστατικά χυδαίας παρέμβασης της εργοδοσίας στο ντύσιμο των εργαζομένων στον Τουρισμό είναι οι ποδιές με απαράδεκτα σεξιστικά λογότυπα «coffee, tea or me?», «Are you hungry baby?» που κλήθηκαν να φορέσουν οι εργαζόμενες στο σέρβις γνωστού πεντάστερου ξενοδοχείου της Αθήνας...
#Metoo: Πώς ξεκίνησε, πώς αξιοποιείται, τι εξυπηρετεί τελικά;
Με αφορμή τις απαράδεκτες και καταδικαστέες βίαιες συμπεριφορές σε βάρος γυναικών, χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας η «εκστρατεία» #metoo. Πριν έρθει στη χώρα μας, το #metoo ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2017, στη συνέχεια επεκτάθηκε και σε άλλες χώρες. Αποτέλεσε ένα κύμα καταγγελιών περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης σε γυναίκες, κυρίως από τον χώρο του θεάματος και ιδιαίτερα το Hollywood, οι οποίες δημοσιεύονταν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ανάλογες βέβαια καταγγελίες γυναικών υπήρχαν και στο παρελθόν, κυρίως από εργαζόμενες γυναίκες, από μετανάστριες στις ΗΠΑ, οι οποίες, όμως, δεν είχαν την ανάλογη δημοσιότητα.
Η περίοδος, που αυτά τα απαράδεκτα περιστατικά άρχισαν να βγαίνουν στο φως, συνδέθηκε με την ανάδειξη του Ντ. Τραμπ στις Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ (2017). Ο προσβλητικός, σεξιστικός λόγος του πρώην Προέδρου πυροδότησε την αντίδραση πλήθους γυναικών, οι οποίες βίωναν τις κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις, που συνεχώς οξύνονται στη “μητρόπολη” του καπιταλισμού. Τα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα, η πολύμορφη βία σε βάρος των γυναικών, κυρίως η κρατική και εργοδοτική βία, και η αντίστοιχη δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση αξιοποιήθηκαν ως ένα ακόμα πεδίο για την οξυμένη πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών. Αυτή η αντιπαράθεση έφτασε στην αλλαγή “σκυτάλης” στην Προεδρία των ΗΠΑ πριν λίγους μήνες.
Η ίδια η πείρα φανερώνει πως το λεγόμενο κίνημα #metoo αξιοποιήθηκε πολύμορφα σε κάθε χώρα με σκοπό να κρυφτούν οι πραγματικές αιτίες της βίας κάθε μορφής σε βάρος των γυναικών. Ο υπαρκτός προβληματισμός, η αγανάκτηση και η οργή των γυναικών απέναντι σε αυτό το κοινωνικό ζήτημα γίνεται προσπάθεια να εγκλωβιστεί μόνο στην ατομική δημοσίευση τέτοιων περιστατικών, θάβοντας την ανάγκη για συλλογική αγωνιστική δράση για την πραγματική αντιμετώπισή του. Θέλουν να περιορίζεται η καταγγελία των γυναικών σε ορισμένες κραυγαλέες μορφές βίας με βάση το φύλο, αλλά να «αθωώνεται» η βία της εργοδοσίας και του κράτους, συνολικά τα βαθύτερα αίτια που οδηγούν σε ακραίες συμπεροφορές του ενός ανθρώπου απέναντι στον άλλο, φτάνοντας μέχρι τη σεξουαλική κακοποίηση.
Φτιάχνουμε δίχτυ ασφαλείας απέναντι στην ανισότητα, τις διακρίσεις, τη βία κατά των γυναικών μέσα από τη συλλογική διεκδίκηση για τις σύγχρονες ανάγκες
Γι΄αυτό η ατομική προστασία, η καταγγελία, η καταδίκη της βίας κάθε μορφής απέναντι στις γυναίκες δεν αποτελεί ξεχωριστό κίνημα. Πρέπει και μπορούν όλα αυτά να είναι κομμάτι της συλλογικής οργανωμένης πάλης των εργαζομένων, του λαού, της νεολαίας και όχι σε αντιπαράθεση ή απομονωμένα από αυτήν.
Γιατί ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να «χτίσει» το θάρρος, την αντοχή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα μέσα στη συλλογικότητα, στη συναδελφικότητα, την αλληλεγγύη. Εκεί όπου γίνεται πραγματικότητα το «ένας για όλους και όλοι για έναν», σπάζοντας τις αλυσίδες του ατομικού δρόμου. Αυτό είναι το πραγματικό «δίχτυ προστασίας» κάθε γυναίκας, κάθε νέας και νέου. Αυτό απέδειξε το κύμα αλληλεγγύης από εργατικά σωματεία, από δεκάδες φοιτητικούς συλλόγους στις γυναίκες, στις φοιτήτριες που βίωσαν την κακοποίηση, την εργοδοτική και κρατική βία, όπως η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας και άλλοι υγειονομικοί.
Η πραγματική ασπίδα προστασίας, για να μπορέσουν οι γυναίκες να «σπάσουν τη σιωπή τους», χτίζεται μέσα από τον συλλογικό αγώνα για να ξεριζωθεί το αγκάθι της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, που μας εμποδίζει να ζήσουμε όπως μας αξίζει τον 21ο αιώνα, με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες.
Κλάρα Τσέτκιν
Πότε καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Το 1910 στην Κοπεγχάγη, στη διάρκεια των εργασιών της, η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών, αποφασίζει να καθιερώσει την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ύστερα από πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν, ηγετικής μορφής του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.
Η καθιέρωση αυτής της μέρας είχε σκοπό να τιμήσει τους σκληρούς απεργιακούς αγώνες των εργαζόμενων γυναικών σε όλο τον κόσμο, που διεκδικούσαν ισότιμα δικαιώματα στη ζωή τους, ίση αμοιβή με τους άντρες για ίση εργασία, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς για όλους, δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες που δεν υπήρχε τότε.
Μπροστά στη φετινή 8η Μάρτη, σπάμε τη σιωπή για τις πραγματικές αιτίες της καταπίεσης των γυναικών. Δυναμώνουμε τον αγώνα για μόρφωση, εργασία, υγεία, τη ζωή που μας αξίζει τον 21ο αιώνα
Πάμε κόντρα στις «φωνές» που μας λένε πως όλες οι γυναίκες συναντάμε τα ίδια εμπόδια για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας και πως μπορούμε να τα ξεπεράσουμε αν συμμετέχουν περισσότερες γυναίκες στην κυβέρνηση, στα υπουργεία, γίνουν μεγαλοστελέχη επιχειρηματικών κολοσσών. Μας κρύβουν πως δεν κάνει το φύλο τη διαφορά, αλλά τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί ο καθένας και η καθεμιά, ο ταξικός χαρακτήρας των ίδιων των θεσμών του κράτους που υπηρετεί τους εκμεταλλευτές. Θέλουν να θολώσουν τελικά τις οικονομικές και κοινωνικές αιτίες της καταπίεσης των γυναικών.
Πάμε κόντρα στις «φωνές» που μας λένε πως οι άντρες συμφοιτητές μας, συνάδελφοι, συμμαθητές, είναι υπεύθυνοι για τις διακρίσεις που βιώνουμε ως γυναίκες, με σκοπό να βομβαρδίσουν τον κοινό μας αγώνα.
Οι αγώνες των εργατριών του περασμένου αιώνα για την ισότιμη θέση τους στην κοινωνία, την εργασία, για την ανάγκη κοινής πάλης των εργαζομένων αντρών και γυναικών, σηκώνοντας το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος, φωτίζουν και σήμερα την ανάγκη της συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης για τα σύγχρονα δικαιώματά μας στη μόρφωση, την εργασία, την υγεία, τη δημιουργική ζωή.
Ν.Γ