Ζητήματα από την αντιπαράθεση με αναρχοαυτόνομες ομάδες σε Γενικές Συνελεύσεις Σχολών του ΑΠΘ

Προφανώς με αυτό το κείμενο δεν επιδιώκουμε μια συνολική κριτική στο αναρχικό ρεύμα, που απαιτεί ανάδειξη σε μεγαλύτερο βάθος ιστορικών και ιδεολογικών ζητημάτων. Ωστόσο κάθε καλοπροαίρετος φοιτητής που παρακολουθεί τις τελευταίες εξελίξεις στο ΑΠΘ σίγουρα μπορεί να προβληματιστεί για τον «αντισυστημισμό» των συγκεκριμένων ομάδων, με βάση γεγονότα των προηγούμενων εβδομάδων.

Οι κλειστές σχολές γίνονται αποδεκτές από αυτό το «χώρο» σχεδόν ως αναγκαίο κακό, λόγω πανδημίας. Το αίτημα για ανοιχτές σχολές με όλα τα μέτρα προστασίας, παρουσιάζεται ως ανεδαφικό και άνευ σημασίας, αφού όπως συνεχώς λένε «έτσι οι φοιτητές θα βολευτούν και θα οδηγηθούν στον συμβιβασμό»! Αναπαράγουν το «και να ανοίξουν οι σχολές εμείς θα τις ξανακλείσουμε», αφού όπως λένε «το πανεπιστήμιο δεν είναι κυρίως χώρος μόρφωσης, αλλά κοινωνικοποίησης»! Μάλλον ο αγώνας για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες της νεολαίας, η διεκδίκηση συγγραμμάτων, σύγχρονου εργαστηριακού εξοπλισμού κ.λπ βοηθάει τον καπιταλισμό…

Πριν προλάβει η κυβέρνηση να φέρει το νέο νομό-πλαίσιο για αλλαγές μεταξύ άλλων στη δομή και λειτουργία των ΦΣ οι συγκεκριμένες δυνάμεις κάνουν τη «βρώμικη δουλειά». Δεν αναγνωρίζουν τα Διοικητικά Συμβούλια που εκλέγονται από χιλιάδες φοιτητές. Μαζεύουν υπογραφές για εκ νέου ΓΣ όταν δεν τους αρέσει το αποτέλεσμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρώτος σύλλογος στη Θεσσαλονίκη που εφαρμόζει το ενιαίο ψηφοδέλτιο που θέλει η κυβέρνηση είναι αυτός του Θεάτρου, που κυριαρχούν χρόνια αυτές οι δυνάμεις. Ακόμα πιο αποκαλυπτικό είναι ότι έφτασαν να λένε στην ιδρυτική συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου ΣΕΥΠ στο πρώην ΤΕΙ (που επί 30 χρόνια δεν λειτουργούν σύλλογοι με ευθύνη της ΔΑΠ), ότι «ο σύλλογος δεν είναι νόμιμος γιατί δεν έχει αριθμό πρωτοκόλλου»!

Είναι ιστορικά διάτρητοι σε ομάδες που χρησιμοποιούνται διαχρονικά από το αστικό κράτος για ένταση της καταστολής, της συκοφάντησης και της προβοκάτσιας απέναντι στο κίνημα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα δράσης προβοκατόρικων ομάδων στις κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα το 2011, η προσπάθεια διάλυσης μεγάλων φοιτητικών κινητοποιήσεων στην Θεσσαλονίκη, η επιβεβαιωμένη παρουσία ασφαλίτη στην κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ.

Εξαντλούν τη διαπάλη γύρω από τις μορφές διαχωρίζοντας τες από το περιεχόμενο του αγώνα. Οχυρώνονται πίσω από μια συγκεκριμένη μορφή πάλης, χωρίς καμία πρόβλεψη κλιμάκωσης, εναλλαγής, αφήνοντας το κίνημα έκθετο στην καταστολή, συμβάλλοντας στη συκοφάντηση μορφών αγώνα που είναι πολύτιμες για το κίνημα όπως η κατάληψη. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που στη Σχολή του Παιδαγωγικού έκαναν κατάληψη για «την ανατροπή του νόμου», η Κοσμητεία του Τμήματος αποφάσιζε ανένοχλητη, την εφαρμογή του νόμου με τον καθορισμό βάσης εισαγωγής!

Θέτουν ως βασικό στόχο το «έξω τα κόμματα από το κίνημα» και τον «ακηδεμόνευτο» αγώνα. Επιχειρήματα που αξιοποιούνται σταθερά από τα αστικά επιτελεία ώστε να μην συναντηθεί η αγανάκτηση με τη ριζοσπαστική ιδεολογία. Έχει σαν στόχο την αποπολιτικοποίηση του κινήματος, τη δημιουργία ενός κινήματος με αταξικό, ακίνδυνο για το σύστημα περιεχόμενο. Έχει σταθερά πραγματικό στόχο το ΚΚΕ, το μοναδικό κόμμα που αυτή τη στιγμή πρωτοστατεί στη μάχη ανασύνταξης του φοιτητικού κινήματος.

Είναι βαθιά αντικομμουνιστικές και αντι-ΚΚΕ δυνάμεις. Επιλέγουν συγκεκριμένες μεθόδους, όπως η προσωπική στοχοποίηση συνδικαλιστών, αντι-ΚΚΕ προπαγάνδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πρόσφατη προσπάθεια «συντονισμού» των συγκεκριμένων ομάδων στο ΑΠΘ, ανέφεραν χωρίς περιστροφές «Πρέπει να τελειώνουμε με το γραφειοκρατικό ΚΚΕ, γιατί μπαίνει εμπόδιο σε όλα»!

Όλα τα παραπάνω, ωστόσο δεν είναι αφέλεια, αλλά πολιτική επιλογή. Η προπαγάνδα και η δράση αυτών των ομάδων χαρακτηρίζεται από την αποσύνδεση των προβλημάτων από τις πραγματικές τους αιτίες αναζητώντας την «εξήγηση» στο πρόγραμμα της μιας ή της άλλης αστικής κυβέρνησης, την υπερπροβολή του αφηγήματος της «χουντικής» ΝΔ και των «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών, το αντι-ΚΚΕ μένος. Συνειδητά ή όχι και ανεξάρτητα από διατυπώσεις βγάζουν λάδι δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αφήνουν στο «απυρόβλητο» τις διαχρονικές στρατηγικές στοχεύσεις ΕΕ-κεφαλαίου