Πρόσφατα, ο Υπουργός Παιδείας, Κ. Πιερρακάκης, ανακοίνωσε πως στα άμεσα σχέδια του Υπουργείου Παιδείας είναι η αυστηροποίηση των σχολικών ποινών, το γνωστό σε παλιούς και νεότερους: ποινολόγιο. Συζητιέται η εκ νέου καθιέρωση της 5ήμερης αποβολής, αλλά και η δυνατότητα του σχολείου να αναζητά ποινικές ευθύνες σε γονείς που τα παιδιά τους παρεμποδίζουν το σχολικό μάθημα. Αυτά τα μέτρα έρχονται ως εφαρμογή του νόμου Κεραμέως για την “σχολική βία” που ψηφίστηκε το 2023.
Τόσο ο νόμος Κεραμέως, όσο και τα σχέδια Πιερρακάκη αναφέρουν πως με αυτά τα μέτρα θα αντιμετωπίσουν φαινόμενα ενδοσχολικής βίας και παραβατικής συμπεριφοράς των νέων. Μαζί με τα παραπάνω, ξεκινά τις επόμενες μέρες και η λειτουργία πλατφόρμας (τι πρωτότυπο!) για να καταγγέλλονται φαινόμενα σχολικής βίας, επώνυμα ή ανώνυμα, και με αυτό τον τρόπο να γίνει ένα βήμα στην αντιμετώπισή τους. Όμως, δε θέλει και πολλή σκέψη για να αντιληφθεί κανείς, πως, πέρα από μια τυπική χρησιμότητα, αυτά τα μέτρα δεν αντιμετωπίζουν σε καμία περίπτωση ριζικά το πρόβλημα.
Υπάρχουν φαινόμενα σχολικής βίας; Δρουν παραβατικά συμμορίες ανηλίκων σε γειτονιές;
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν κλείνουμε τα μάτια σε ένα υπαρκτό φαινόμενο, ένα φαινόμενο των καιρών. Όμως, κάθε κοινωνικό φαινόμενο πρέπει να μελετάται και με τον κατάλληλο τρόπο για να αντιμετωπιστεί κατάλληλα.
Οι έννοιες “ενδοσχολική βία”, “παραβατικότητα”, “εγκληματικότητα” κ.ά., αλλά και η πρακτική έκφρασή τους, έχουν σημαντική διαφοροποίηση και κλιμάκωση η μία από την άλλη. Για παράδειγμα, απέχει πολύ το πείραγμα μεταξύ συμμαθητών που... υπάρχει αιώνες από το να δέχεται ένα παιδί επιθετική συμπεριφορά κατ’ εξακολούθηση και περιθωριοποίηση μέσα στο ίδιο του το σχολείο από έναν ή παραπάνω συμμαθητές του. Αν, μάλιστα, η βάση της επιθετικής συμπεριφοράς είναι η καταγωγή του, το χρώμα του δέρματός του ή η θρησκεία του, μιλάμε για ρατσιστικά κίνητρα. Καταλαβαίνουμε, επίσης, πως είναι άλλο πράγμα η δημιουργία και η δράση μιας ομάδας συνομηλίκων (συνήθως με αρχηγούς ενήλικες) με όρους συμμορίας που κλέβουν κατ’ εξακολούθηση, διακινούν ναρκωτικά, αποκομίζουν χρήματα κ.ο.κ.
Σε τι στοχεύει, τελικά, το Υπουργείο Παιδείας;
Το Υπουργείο Παιδείας δεν κάνει σε καμία περίπτωση αυτόν τον απαραίτητο μεθοδολογικά διαχωρισμό. Μάλιστα, κάνει το ακριβώς αντίθετο. Ορίζει με τέτοιο επικίνδυνο τρόπο τη σχολική βία (ανάμεσα σε πολλά και ως παρεμπόδιση του μαθήματος), που ανοίγει τον δρόμο για ακόμα μεγαλύτερη καταστολή, για ακόμα μεγαλύτερη ποινικοποίηση μέσα στα σχολεία. Παρεμπόδιση του μαθήματος θεωρείται ακόμα και η αποχή ή η κατάληψη, μορφές αγώνα, δηλαδή, του μαθητικού κινήματος.
Είναι φανερό πως το Υπουργείο Παιδείας με αφορμή τα φαινόμενα σχολικής βίας, στοχεύει και στην περαιτέρω ποινικοποίηση όποιου αγωνίζεται. Μόνο τυχαία δεν είναι τα σχέδιά του.
Όμως, όσο και να μην αρέσει στο σύστημα της εκμετάλλευσης, στις κυβερνήσεις και στα επιτελεία τους, ο λαός και η νεολαία, όταν διεκδικούν το δίκιο τους, έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τις δικές τους μορφές πάλης. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν.
Και ακριβώς μέσα σε αυτούς τους αγώνες μπορούν να αναπτύσσονται αξίες όπως η ομαδικότητα, η συλλογικότητα, η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη.
Γιατί μέσα στους αγώνες γίνεται κάποιος πραγματικός «μάγκας» και αυτό “λάμπει” σε όλο το σχολείο. Μάγκας είναι αυτός που μάχεται υπέρ όλων των αδύναμων και όχι αυτός που χτυπά τον αδύναμο. Αυτός που εξυψώνεται, επειδή παλεύει για τη ζωή όλων και όχι όταν μειώνει ή εξευτελίζει τους άλλους. Αυτός που δίνει τρόπο στην οργή και τον θυμό με γνήσια αγωνιστική έκφραση για να αλλάξει ο κόσμος.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αγωνιζόμαστε για να ανοίξει ο δρόμος στην αντιμετώπιση και της σχολική βίας
Λέμε πρώτα και κύρια την αλήθεια. Ότι οι μαθητές μεγαλώνουν -ήδη- σε έναν βίαιο κόσμο, που η σαπίλα κυριαρχεί παντού.
Ότι η βία γεννιέται στα αδιέξοδα που αισθάνονται τα παιδιά όταν στα λαϊκά σπίτια κυριαρχεί το άγχος των χαμηλών μισθών, της ανεργίας, το αν θα βγει σε πληστηριασμό το λαϊκό σπίτι.
Η βία θρέφεται σε ένα σχολείο-εξεταστική, ανταγωνιστική αρένα. Καλλιεργείται όταν η αδικία γίνεται νόμος και το παιδί του τελευταίου θρανίου δε βοηθιέται ισότιμα για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του (μόνο εμπόδια συναντά), αλλά το πλουσιόπαιδο αγοράζει σπουδές, πτυχίο και μέλλον. Όταν εκπαιδευτικοί λείπουν από τις τάξεις, λόγω λιγότερων από τις ανάγκες διορισμών. Όταν πέφτουν σοβάδες στα κεφάλια των μαθητών κ.ά.
Όταν το Υπ. Παιδείας «κλείνει» τα μάτια στη δράση φασιστικών ομάδων μέσα σε ορισμένα σχολεία, με τις οποίες τα βάζει μόνο η ΚΝΕ και το ΚΚΕ.
Όλα αυτά που είναι η καθημερινότητα του σχολικού κλίματος, αυτό που το Υπ. Παιδείας – χωρίς να λύνει την ουσία- ψάχνει να βρει, δήθεν, πώς θα το βελτιώσει.
Ο σάπιος και διεφθαρμένος κόσμος της λογικής «ο θάνατός σου - η ζωή μου» και οι αξίες του τελικά αποτελούν το καλύτερο θερμοκήπιο για την καλλιέργεια κλίματος στοχοποίησης του αδύναμου, του διαφορετικού, ακριβώς όλων αυτών των φαινομένων που συνοψίζονται με τον όρο «σχολική βία».
Οι κομμουνιστές παλεύουμε έτσι ώστε στη θέση της καλλιέργειας κλίματος γενικής απειλής μαθητών από μαθητές, να μπαίνει το σύνθημα «Ένας για όλους και όλοι για έναν! Μαζί είμαστε πιο δυνατοί!».
Η αντιμετώπιση φαινομένων επιθετικής συμπεριφοράς μαθητών πρέπει να γίνει πρώτα και κύρια υπόθεση των συλλόγων γονέων, των σωματείων των εκπαιδευτικών και φυσικά των ίδιων των μαθητών μέσα από τα μαθητικά τους συμβούλια. Προτείνουμε και αγωνιζόμαστε για άμεσα μέτρα προστασίας απέναντι στην κακοποίηση, απέναντι στη φτώχεια. Για μέτρα πρόληψης στο σχολείο, στους αθλητικούς και πολιτιστικούς φορείς. Για στήριξη της οικογένειας, αλλά και για τη στήριξη και αλληλεγγύη προς τους μαθητές, προς τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Διεκδικούμε δωρεάν και σύγχρονες υποδομές ελεύθερων χώρων αθλητισμού και πολιτισμού για να εκφράζονται οι μαθητές και να διαπαιδαγωγούνται αλλιώς.
Τα βάζουμε καθημερινά με το εχθρικό κράτος του καπιταλισμού που όλα τα παραπάνω για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών τα θεωρεί κόστος. Φωτίζουμε το τι σχολείο έχουν πραγματικά ανάγκη οι μαθητές και ποια κοινωνία μπορεί σήμερα να τους το χαρίσει.