Το κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσει να καταγράψει την εννοιολογική και πολιτική περιδίνηση της λέξης «αντιπολίτευση» στην Ελλάδα, το διάστημα μετά τις προηγούμενες εκλογές, με ό,τι λέξεις την συνοδεύουν, όταν αναφέρεται από τα κόμματα του συστήματος, τους επονομαζόμενους «πολιτικούς αναλυτές», τα ινστιτούτα που καταγράφουν πολιτικές τάσεις στην χώρα και τα διάφορα τρολ του διαδικτύου.
Θα ανιχνεύσουμε, δηλαδή, «τι εννοούν οι ποιητές» και που στοχεύουν, όταν μιλάνε για «απουσία ισχυρού αντιπολιτευτικού πόλου και κενό δημοκρατίας». Τι έχει μεσολαβήσει από τότε που τα έλεγαν αυτά, μέχρι τις προηγούμενες μέρες που έγραφαν για «κοινωνική αντιπολίτευση που δυναμώνει, αλλά δεν έχει πολιτική έκφραση».
Έχει μεγάλη σημασία να εντοπίσουμε ότι «πίσω από τις λέξεις» και τις αναλύσεις τους κρύβονται σημαντικές διεργασίες σε εργατικές λαϊκές δυνάμεις. Κρύβεται ένα ρεύμα αμφισβήτησης στην κυρίαρχη πολιτική που μπορεί και πρέπει να δυναμώσει στις μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Οργή, διάψευση προσδοκιών και συντονισμένος αγώνας
Για την ΕΕ που πάλαι ποτέ καλλιεργούνταν ο μύθος της «κότας με τα χρυσά αυγά», που εξασφάλιζε την ειρήνη και την ευημερία καταγράφεται έντονη αμφισβήτηση και προβληματισμός. Αυτό εκφράστηκε με την μαζική καταδίκη της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής στις μαχητικές και με διάρκεια κινητοποίησης των αγροτών στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Εκφράζεται με την οργή που προκαλεί η στράτευση της ΕΕ με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, τη στήριξη με δισεκατομμύρια της αντιδραστικής κυβέρνησης του Ζελένσκι για συνέχιση του μακελειού στην Ουκρανία, την ώρα που σχεδόν 100 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη ζουν στο όριο της φτώχειας. Αποτυπώνεται σε σημαντικό βαθμό στον έντονο προβληματισμό για την «πράσινη» πολιτική της που σημαίνει πακτωλούς δισεκατομμυρίων για τους ομίλους και ένταση της φοροληστείας για τους λαούς. Φαίνεται στην έντονη ανησυχία που προκαλεί σε νέους στρατευμένους, αλλά και συνολικότερα, η επικίνδυνη κλιμάκωση της εμπλοκής της Ελλάδας σε θανάσιμους ανταγωνισμούς.
Για τα κόμματα του συστήματος, που μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, οι προτάσεις τους, οι συμμαχίες τους και η εναλλαγή τους στην διακυβέρνηση λειτουργούσαν ως «βαλβίδα αποσυμπίεσης» της οργής που προκαλούσαν οι συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής, υπάρχει έντονο σιχτίρισμα από ευρύτερες δυνάμεις λαού και νεολαίας. Η ταύτιση των κομμάτων του συστήματος σε όλα τα «μεγάλα» ζητήματα, οι τοποθετήσεις τους για τα κρίσιμα θέματα της επικαιρότητας, η λειτουργία τους, η πολιτική διαδρομή του καθενός και η εμπειρία από την περίοδο που διακυβέρνησε το κάθε κόμμα, αλλά ακόμα και ο τρόπος που μιλάνε και επικοινωνούν τις θέσεις τους έχουν συμβάλει καθοριστικά.
Είναι σημαντικό πως, μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, αυτό «το κάτι πρέπει να αλλάξει» που είναι κυρίαρχο στον κόσμο, εκφράζεται, όχι προφανώς πλειοψηφικά, με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη δύναμη του οργανωμένου αγώνα, στις διεκδικήσεις και την πάλη μέσα στους χώρους δουλειάς και μόρφωσης.
Τώρα ΚΚΕ πολύ πιο δυνατό
Όλα τα παραπάνω σαφώς δεν περνάνε απαρατήρητα από κανέναν. Μέχρι και ο Πρετεντέρης έγραψε για «κοινωνική αντιπολίτευση που δυναμώνει αλλά δεν έχει πολιτική έκφραση». Τα ίδια, όμως, γράφουν και διάφορα ινστιτούτα που απηχούν και δημιουργούν μια «προοδευτική» ατζέντα. Τις κινητοποιήσεις των αγροτών στην αρχή τις κατέστειλε και τις λοιδόρησε η κυβέρνηση και στη συνέχεια είπε πως τις «επαινεί» γιατί μπορούν να συνεισφέρουν στην αναθεώρηση της ΚΑΠ, που η ίδια ψήφισε! Αντίστοιχα, από φασίστες μέχρι τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, αντίστοιχα site, αλλά και αυτοαποκαλούμενες αντισυστημικές δυνάμεις οι αγρότες χαρακτηρίζονταν πουλημένοι στον Μητσοτάκη, που δεν κάνουν εξέγερση και δεν κάνουν αγώνα διαρκείας (ήταν στα μπλόκα για 35 μέρες…)! Τα ίδια, σχεδόν, ειπώθηκαν και για την συγκλονιστική απεργία που έγινε με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το έγκλημα στα Τέμπη. Εύκολα, επίσης, βρίσκει κανείς αντιστοιχήσεις στα όσα λέγονται από όλους τους παραπάνω για τις κινητοποιήσεις των φοιτητών.
Ποια είναι τα ενοποιητικά τους στοιχεία; Όλοι τους τρέμουν την ενίσχυση της λαϊκής πάλης, το να πάρει ο λαός την κατάσταση στα χέρια του και να δυναμώσει τη σύγκρουση με το σύστημα, να διευρυνθεί η συμπόρευση με το ΚΚΕ. Αυτό θα εκφράζεται από αυτούς που θα λένε «κατανοητές οι αντιδράσεις, αλλά δεν θα ανεχθούμε ακρότητες, τα δημοσιονομικά της χώρας και οι συμμαχίες της είναι συγκεκριμένες», κατηγορώντας το ΚΚΕ ως υποκινητή των κινητοποιήσεων, ως συντηρητικό και ένα κόμμα που δεν έχει ρεαλιστικές προτάσεις. Αυτό θα εκφράζεται και από αυτούς που λένε ακριβώς τα ίδια με τους παραπάνω, συμπληρώνοντας ότι το ΚΚΕ «προδίδει τον κόσμο αφού δεν έχει πρόταση διακυβέρνησης» ή γράφοντας από το πληκτρολόγιο στον καναπέ τους ότι «προδίδει τις κινητοποιήσεις επειδή δεν έχει αναγγείλει απεργίες διαρκείας»!
Αφού, λοιπόν, ταυτίζεται τόσο πολύ αυτό το φαινομενικά ετερόκλητο μείγμα, σημαίνει ότι κάτι καλό συμβαίνει… Είναι αλήθεια πως όποιος έχει ένα δράμι μυαλό, ανεξάρτητα από τους προβληματισμούς που μπορεί να διατηρεί, καταλαβαίνει ότι το ΚΚΕ ηγείται της μαχητικής μαζικής αντιπολίτευσης.
Είναι κρίσιμο ζήτημα να αναδείξουμε, συζητώντας και δρώντας από κοινού με όλο και περισσότερους, το γιατί συμβαίνει αυτό και πως πρέπει να συνεχίσουμε. Ότι το ΚΚΕ τα καταφέρνει γιατί έχει «μεγάλα μεγέθη» την επαναστατική του οργάνωση και τις επιστημονικά επεξεργασμένες θέσεις του για όλα τα σύγχρονα ζητήματα. Γιατί δεν έχει δεσμεύσεις σε μεγάλα συμφέροντα. Γιατί διευρύνει τους δεσμούς εμπιστοσύνης οργανώνοντας από κοινού την πάλη εκεί που κρίνεται το δίκιο, χωρίς να λογαριάζει κόπους και θυσίες. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι ακόμα περισσότεροι, εδώ και τώρα, να πειστούν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να περάσουμε στην επίθεση διεκδικώντας τις σύγχρονες ανάγκες μας. Ότι υπάρχει εναλλακτική στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ότι μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω στην Ελλάδα και να στείλουμε πανευρωπαϊκό μήνυμα, με ΚΚΕ πολύ πιο δυνατό.